Ik heb eindelijk de ware betekenis van Landdag begrepen

Mijn Familie en de Werkelijkheid van Landdag

Ik heb eindelijk de ware betekenis van Landdag begrepen. Mijn familie woont al eeuwenlang in Shujayea. Nu staan we voor de zeer reële dreiging om ons geërfde land te verliezen.

Toen ik op school zat, verzamelden we elke ochtend in de schoolyard en zongen we liederen die gewijd waren aan ons land, Palestina. Veel van onze lessen leerden ons over onze cultuur en tradities die diep geworteld zijn in het Palestijnse land.

Elk jaar op 30 maart vierden we Landdag. Meisjes droegen geborduurde jurken en jongens witte shirts met keffiyeh. We zongen onder een geheven Palestijnse vlag en herdachten de strijd voor het Palestijnse land.

Pas toen ik zelf het risico liep om mijn huis te verliezen, realiseerde ik me de ware betekenis van wat ik had geleerd over deze strijd. Ik ben geboren en getogen in de Shujayea-buurt aan de oostzijde van Gaza-Stad. Het is een eeuwenoude buurt waar boeren en handelaren zich vestigden. In de loop der tijd werd het een van de dichtstbevolkte wijken van Gaza, bekend om zijn sterke gemeenschapsbanden en geschiedenis van verzet.

Het is geen toeval dat een van de meest prominente personen uit deze buurt Dr. Refaat Alareer was, een dichter, geleerde en mijn professor Engels, die me inspireerde om te schrijven en te weerstaan.

Mijn familie heeft eeuwenlang in Shujayea gewoond. Ze bouwden huis na huis in hetzelfde gebied en creëerden zo een lange straat die bekend staat als Mushtaha Street. Dit is niet zomaar een naam; het is een getuigenis van hoe diep onze wortels in dit land verankerd zijn.

We hebben niet alleen onze huizen in Shujayea, maar ook ons landbouwgrond. Ik groeide op met spelen in de olijfgaard van mijn grootvader, die hij van zijn voorouders had geërfd. De olijfbomen leerden ons hoe we van ons land moesten houden en hoe we standvastig konden zijn, net als zij.

Ik heb nooit, zelfs niet voor een minuut, gedacht aan het verlaten van mijn huis, mijn buurt. Als kind droomde ik er nooit van om elders te wonen; ik wilde blijven waar mijn voorouders gelukkig hadden geleefd, het land erven en voor de olijfbomen zorgen.

De eerste keer dat we Shujayea moesten ontvluchten was toen Israël in 2014 aanviel. Ik was toen nog erg jong, maar ik herinner me elk moment van onze evacuatie. Ik herinner me de raketten en het schroot dat om ons heen vloog, en het geluid van geschreeuw en gehuil. Het was een traumatische ervaring, maar ik was er zeker van dat we snel zouden terugkeren.

Bijna tien jaar later gebeurde het opnieuw. Gedurende de genocide moest mijn familie meer dan tien keer ons huis ontvluchten. De langste tijd dat we weg moesten blijven uit onze buurt was drie maanden. Maar we gingen nooit te ver weg. Ondanks de extreem moeilijke omstandigheden ontvluchtten we niet naar het zuiden; we bleven in het noorden.

Shujayea heeft twee invasies tijdens deze oorlog doorstaan, de eerste in december 2023 en de tweede in juni 2024. De tweede kwam plotseling, zonder waarschuwing, op een zomerochtend terwijl de bewoners nog in hun huizen waren.

Toen de Israëlische tanks Shujayea bereikten, richtten ze hun vuur op markten en oude restaurants, elektriciteitspalen en waterpompen, waarbij veel gebieden onherkenbaar werden verwoest. De eens drukke straten werden grijs van de verwoesting.

Het huis van mijn familie werd gebombardeerd en gedeeltelijk verwoest. Ook het land van mijn grootvader bleef niet gespaard. De bomen die generaties lang hadden gestaan en talloze seizoenen vruchten hadden gegeven, werden omgehakt en verbrand.

Het verlies van zijn olijfgaard was te veel voor mijn grootvader. Binnen drie maanden na het vernemen van het verwoestende nieuws overleed hij.

Vandaag staan we opnieuw voor de mogelijkheid om opnieuw te worden verdreven. Mensen uit het oostelijke deel van Shujayea zijn weer begonnen te vluchten onder bedreigingen van het Israëlische leger. We weten niet wat er gaat gebeuren. Mensen zijn bang, maar hopen nog steeds op een nieuwe wapenstilstand.

Dit jaar heeft het vieren van Landdag een andere betekenis: ondanks de voortgaande genocidale oorlog zijn we nog steeds hier, staan we nog steeds stevig en houden we nog steeds vast aan het land dat we van onze voorouders hebben geërfd. We zullen niet opgeven.

Op deze dag herinner ik me het gedicht van Dr. Alareer:

O, Aarde
Omarm me
En houd me stevig vast
Of verslind me
Om niet meer te lijden.
Ik hou van jou
Dus neem me.
Maak me rijk.
Maak me vuil.
De dagen van sereniteit zijn voorbij.
Wapens zijn de woorden van de mensheid.
Ik heb geen voedsel, maar een doorn,
Geen sport maar een zucht.
Want een soldaat moet zich hoog voelen.
O, Aarde,
Als ik in het leven moet lijden
Laat dan mijn vuil in jou geboren worden.
O, Aarde.