Zwarte-Palestijnse solidariteit: Laten we praten over wat er is gebeurd

OPINIE: Zwart-Palestijnse solidariteit: We moeten praten over wat er is gebeurd

Zwart en Palestijnse eenheid vormt een bedreiging voor de status quo. Daarom hebben de Democraten geprobeerd deze eenheid te ondermijnen. Meer dan een maand na zijn tweede termijn heeft president Donald Trump al veel van zijn vreselijke campagn beloftes nagekomen. Hij heeft massale deportaties van migranten en asielzoekers bevolen, federale programma’s voor Diversiteit, Gelijkheid en Inclusie (DEI) geannuleerd, de financiering voor achtergestelde zwarte en Latino gemeenschappen gekort en beloofd buitenlanders met een legale verblijfsvergunning die aan pro-Palestijnse protesten hebben deelgenomen, te deporteren.

Het is duidelijk dat als we de komende vier jaar willen overleven, minderheden en onderdrukte mensen van alle pluimage solidariteitsnetwerken moeten opbouwen om samen te staan en te weerstaan. Om dit effectief te doen, moeten we eventuele openstaande kwesties aanpakken die de solidariteit tussen gemeenschappen kunnen ondermijnen. Men kan niet zeggen zich in te zetten voor vrouwenrechten, publieke gezondheid, raciale gelijkheid, onderwijs of andere zaken waar liberalen beweren om te geven, en tegelijkertijd een genocide laten doorgaan.

De verkiezingen van 2024 vonden plaats in de schaduw van de genocidale campagne van Israël tegen het Palestijnse volk. Ondanks de inspanningen van de Democratische Partij om de kwestie te verhullen en te manipuleren, konden ze de afschuwelijke beelden die uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever kwamen, niet negeren.

Ze werden geconfronteerd met een massale mobilisatie van mensen in de straten, tijdens de voorverkiezingen en op universiteitscampussen die dringende actie vroegen om Israël te stoppen. In een wanhopige poging om af te leiden van de terechte kritiek die ze ontvingen voor het faciliteren van genocide, richtte de Democratische Partij zich op de intersectorale coalitie die zich had gevormd ter ondersteuning van Gaza.

Bijzonder was de poging van de Democraten om de zwart-Palestijnse solidariteit te ondermijnen. Een manier waarop ze dat hoopten te doen, was door pro-Palestijnse demonstranten te framen als kiezers met slechts één onderwerp. Ze beweerden dat de Palestijnse en Arabische gemeenschappen en hun bondgenoten zich alleen bezighielden met de Palestijnse strijd voor vrijheid en geen omkijken hadden naar de strijd van minderheidsgroepen hier in de VS.

De Democraten benadrukten dat wat er in Gaza gebeurde een extern probleem was dat alleen die specifieke groep kiezers aangaat. Het idee was om zwarte mensen – evenals vrouwen, LGBTQ en andere achtergestelde groepen – ervan te overtuigen dat hun solidariteit met Palestina zinloos was en dat hun belangen bij de Democratische Partij, Joe Biden en Kamala Harris lagen.

Wanneer ik geconfronteerd word met het bijzonder ongevoelige “één onderwerp”-standpunt, vraag ik doorgaans: Wat is het “één onderwerp” dat genocide is? Men kan niet zeggen zich in te zetten voor vrouwenrechten, publieke gezondheid, raciale gelijkheid, onderwijs of andere zaken waar liberalen beweren om te geven, en tegelijkertijd een genocide laten doorgaan.

Als iemand akkoord gaat met de uitroeiing van één groep, waarom zou diegene dan niet bereid zijn om de uitroeiing van anderen goed te keuren wanneer het zo ver komt?

We kregen een glimp te zien van hoe serieus de toewijding van de Democratische Partij en haar liberale supporters aan de rechten van achtergestelde groepen kan zijn, toen ze zich haastten om transpersonen de schuld te geven van Harris’ nederlaag en enkele prominente leden voorstelden om het “transprobleem” te laten vallen.

Het “één onderwerp”-standpunt was niet het enige dat werd ingezet om de zwart-Palestijnse solidariteit te ondermijnen. De historische mobilisatie op universiteitscampussen in het hele land werd ook aangevallen. Liberale media probeerden pro-Palestijnse activisme niet alleen als “antisemitisch” maar ook als een pet-project van de bourgeoisie af te schilderen, iets waar alleen rijke, ongerepte jongeren aan Ivy League-universiteiten zich mee bezig konden houden.

Wat de media uit dit verhaal lieten, was dat mobilisaties ook plaatsvonden op openbare universiteiten en scholen, waar zwarte en bruine studenten in grote meerderheid aan deelnamen. Het feit dat studenten van kleur de grootste klap van politiegeweld en strafvervolging te verduren kregen, werd ook handig weggelaten uit het publieke gesprek.

Tegelijkertijd maakte de Democratische Partij van enkele van haar leden van kleur het gezicht van haar onaanvaardbare houding ten opzichte van Gaza. Biden’s VN-ambassadeur Linda Thomas-Greenfield kreeg de instructie om resolutie na resolutie voor een wapenstilstand af te wijzen en het mantra over Israël’s “recht op zelfverdediging” te herhalen. De perssecretaris van het Witte Huis, Karine Jean-Pierre, moest alle vragen over de Palestijnen vermijden tijdens persconferenties. Vice-president Harris kreeg de taak om de menselijkheid en het lijden van het Palestijnse volk “te erkennen”, terwijl de Biden-administratie doorging met het goedkeuren van wapenverkopen aan Israël.

De Democratische Partij gebruikte zwartheid als een schild tegen kritiek en deed dit onder het mom van diversiteit. Het was dan ook niet verrassend dat die schijn werd laten vallen zodra zwarte of bruine leden van de partij zich uitspraken. In dergelijke gevallen deden de Democraten er alles aan om hen te demoniseren en opzij te zetten. Toen congreslid Cori Bush geconfronteerd werd met een ongekende massale uitgavencampagne van AIPAC om haar uit de voorverkiezingen te zetten, kwam er geen enkele Democratische leiding haar te hulp.

Desondanks werkten de praatpunten en wisten ze zelfs anderszins progressieve ruimtes te doordringen. Een goed voorbeeld was een online gesprek tussen content creator Tori Grier en TikToker Maya Abdallah dat plaatsvond in augustus. Tori, als zwarte vrouw, pleitte voor stemmen op Harris en schetste haar zeer reële angsten voor een tweede Trump-presidentschap, terwijl Maya terecht opmerkte dat de Democratische kandidaat weigerde te stoppen met het faciliteren van een genocide. De nasleep van het verhitte debat tussen de twee verspreidde zich online, waarbij sommige sociale media gebruikers hun solidariteit introkken. Dit is precies waar de politieke elite ons wilde hebben.

Terwijl de Democratische Partij de zwarte gemeenschap benaderde, deed ze verder helemaal niets om met Arabisch-Amerikanen en andere pro-Palestijnse groepen te praten. En zelfs in het “benaderen” van zwarte mensen, slaagden de Democraten er nog steeds in om zo min mogelijk respectvol te zijn, door het versleten en racistische stereotype van “zwarte mannen die conservatiever worden” tevoorschijn te halen.

Het is deze strategie en de oneerlijke framing van genocide en minderheidsrechten die, naar mijn mening, ons heeft geleid naar de fascistische koortsdroom die de Trump-presidentschap is. Veel Arabisch-Amerikanen – evenals leden van andere minderheidsgroepen – stemden op Trump. Als zwarte man zou ik deze mensen niet hebben geprobeerd te overtuigen om voor het “minder kwaad” te stemmen terwijl hun families werden uitgeroeid in Gaza.

Anderen in de zwarte gemeenschap denken daar anders over. Een kleine maar luidruchtige groep zwarte mensen op het internet heeft volgehouden dat we de boycot van Israël moeten negeren, “Starbucks moeten kopen” en moeten stoppen met het ondersteunen van de Palestijnse zaak. Hoewel dit voornamelijk een fenomeen op sociale media was, zijn de effecten in het echte leven voelbaar. Wanneer ik met leden van mijn gemeenschap praat die wellicht minder geïnformeerd zijn over wat er in het buitenland gebeurt, komen dezelfde paar praatpunten naar voren: “Is deze conflict niet al duizenden jaren oud?” en “Israël verdedigt zichzelf.”

De waarheid is dat het niet de eerste keer is dat de zwarte gemeenschap verdeeld is over Palestina-Israël. Denk aan de clash tussen de iconische zwarte schrijfster Audre Lorde en haar collega zwarte feministe June Jordan. Begin jaren ’80 bekritiseerde Jordan openlijk Israël voor de invasie van Libanon en voor zijn “genocidale doelen ten aanzien van het Palestijnse volk”. Lorde verwierp deze houding. Ze begreep de manieren waarop de VS zwarte mensen hier en in het buitenland in de val lokte en gebruikte, maar ze kon het niet verbinden met de strijd van de Palestijnen zoals Jordan dat deed. Deze breuk veroorzaakte een verslechtering van hun relatie.

Hoewel meningen vandaag de dag binnen de zwarte gemeenschap blijven verschillen, geloof ik uiteindelijk dat de tegenstrijdigheden in het verdedigen van de Democratische Partij steeds onhoudbaarder worden. De manieren waarop Democraten hun platform gebruiken om verhalen te manipuleren – vergelijkbaar met hoe Republikeinen dat doen met hun achterban – leiden tot verwarring, niet tot grotere politieke participatie van zwarte mensen.

Voor degenen die de praatpunten over de pro-Palestijnse beweging nog steeds omarmen, kan het een goed idee zijn om te vragen wat de Democratische Partij heeft gedaan om hun loyaliteit te winnen. Dit is de partij die als reactie op de politie-doding van George Floyd in de zomer van 2020 besloot haar leiderschap naar een fotoshoot te sturen waarbij ze op hun knieën in Kente-stof zaten, maar twee jaar later $17,4 miljard aan de politie in het hele land uitgaf. Dit is ook de partij waarvan de leden en aanverwante commentatoren veel moeite deden om de Black Lives Matter-beweging te demoniseren en al het populaire momentum ervan te stelen.

Meer recent heeft de Democratische Partij haar best gedaan om het zeer impopulaire “Cop City”-project in Atlanta door te drukken. De stad, beroemd bestuurd door welgestelde zwarte Democraten, heeft draconische maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat alle weerstand – inclusief van leden van de zwarte gemeenschap – tegen dit politie-opleidingscampusproject wordt onderdrukt.

Laten we ook niet vergeten dat terwijl Trump elke centimeter van het monster is dat de Democraten beweren dat hij is, ze zelf lijken in te stemmen met hem. Dat komt omdat de Democratische elite jarenlang heeft vertrouwd op een reeks wisselende schurken om hen te weerhouden van het vervullen van hun meer progressieve beloften aan hun basis. Met deze strategie in gedachten hebben ze in 2015-2016 Trump in de Republikeinse voorverkiezingen gesteund, in de veronderstelling dat hij de gemakkelijkste kandidaat zou zijn om te verslaan.

In deze context is de insinuatie dat de Democratische Partij – of de Republikeinse Partij, voor dat matter – de beste belangen van de zwarte bevolking van dit land voor ogen heeft, niet alleen beledigend, maar ook gevaarlijk. Voor beide partijen zijn zwarte en Palestijnse levens van weinig belang; ze tellen alleen wanneer of als het politiek en financieel voordelig is.

Veel zwarte Amerikanen zoals ik zien de parallel tussen de historische manieren waarop onze mensen zijn benadeeld en wat er in Palestina gebeurt. De brutale apartheid en genocide van het Palestijnse volk zijn rechtstreeks gerelateerd aan de massamoorden en onderdrukking van zwarte mensen hier in de VS. Er is een reden waarom zoveel van de dingen die we in onze gemeenschap zeggen resoneren met de mensen van Palestina en vice versa. Ons louter bestaan is een bedreiging voor de status quo.

Ik zie deze realisatie zich verspreiden onder mijn leeftijdsgenoten en we zagen het allemaal tijdens de Super Bowl, toen Zul-Qarnain Nantambu, een zwarte performer, een Soedanese en een Palestijnse vlag op het podium verhief tijdens de halftime show.

De afgelopen 16 maanden van genocide in Gaza hebben de nauwe verbindingen tussen het Amerikaanse militaire-industrieel complex en het Israëlische, tussen het Amerikaanse leger en de Israëlische bezettingskrachten, tussen de Amerikaanse politie en de Israëlische veiligheidsinstelling aan het licht gebracht.

Met Trump en zijn groep witte nationalistische extremisten die al politie en andere veiligheidsinstanties op kwetsbare gemeenschappen loslaten, staan wij – zwarte en bruine mensen, LGBTQ en pro-Palestijnse activisten – voor dezelfde bedreiging, dezelfde bron van agressie.

Onze kracht ligt in gezamenlijke weerstand. Om de gevestigde orde te doorbreken, moeten we samen staan.