Waarom heeft Amerika angst voor ‘No Other Land’?

Waarom is Amerika bang voor ‘No Other Land’?

De veelgeprezen film ‘No Other Land’ heeft geen Amerikaanse distributeur kunnen vinden omdat het waarheden onthult die Amerikanen niet zouden moeten zien. Op zondag werd de Israëlisch-Palestijnse coproductie ‘No Other Land’ bekroond met een Academy Award voor beste documentaire. De Oscar – een primeur voor Palestina – is nu toegevoegd aan de lijst van 45 prijzen die de film heeft gewonnen sinds de release in 2024, waaronder beste documentaire op de Europese Filmprijzen 2024, het Internationaal Filmfestival van Berlijn 2024 en de Gotham Awards 2024.

De film heeft wereldwijd lovende kritieken ontvangen en schitterende vijf-sterren reviews in internationale media. Het is overal ter wereld vertoond en heeft steevast volle zalen getrokken bij onafhankelijke vertoningen in de Verenigde Staten. En toch zou geen enkele Amerikaanse distributeur het oppakken om het landelijk te vertonen. De enige reden hiervoor is het onderwerp: Palestina.

De documentaire volgt het leven van Palestijnse gemeenschappen in Masafer Yatta, een gebied nabij Hebron in de zuidelijke bezette Westelijke Jordaanoever, dat door het Israëlische leger is verklaard tot een “militaire zone”. Onder dit voorwendsel pesten Israëlische soldaten en illegale kolonisten regelmatig de bewoners en vernietigen ze hun huizen, waardoor ze dakloos worden. Het verhaal wordt verteld door de lens van de co-regisseurs Basel Adra, een Palestijnse activist, en Yuval Abraham, een Israëlische journalist.

Deze rauwe, aangrijpende weergave van de voortdurende misdaden van Israël is iets waar distributeurs duidelijk bang voor zijn. En dit in een land dat trots is op het constitutioneel gegarandeerde recht op vrije meningsuiting.

De angst van distributeurs illustreert hoe groot de campagne is om Palestina in de VS te wissen, wat invloed heeft op elk aspect van het openbare leven – van onderwijs tot media, en van kunst tot cinema.

Anti-Palestijnse censuur is natuurlijk niets nieuws. Sinds 1948 hebben Palestijnse cultuur en geschiedenis voortdurend te maken gehad met pogingen tot uitwissing, terwijl Israël heeft geprobeerd zijn landroof te rechtvaardigen door te beweren dat het Palestijnse volk niet bestaat en geen recht heeft op hun eigen land. Dit narratief heeft ook de publieke percepties in westerse landen gedomineerd die Israël gedurende zijn bestaan hebben gesteund, met name de Verenigde Staten.

Het handhaven van dit narratief is cruciaal voor het voortzetten van politieke steun. Als het Amerikaanse publiek meer informatie krijgt over wat er in Palestina gebeurt, als Palestijnen worden gemenselijkd in de mainstream, als zij een platform krijgen om hun verhalen over genocide en apartheid te vertellen, dan zou de publieke opinie dramatisch beginnen te verschuiven.

Dat gebeurt al. Diverse peilingen van het afgelopen jaar toonden aan dat Amerikanen, vooral Democraten, het niet eens waren met het beleid van hun regering over Israël-Palestina. De meerderheid van de Democraten steunde een wapenstilstand in Gaza toen de regering van president Joe Biden weigerde deze te onderschrijven. Deze houding kostte Kamala Harris uiteindelijk talloze stemmen bij de presidentsverkiezingen.

Een significante verandering in de publieke opinie over Israël-Palestina zou het voor het Amerikaanse Congres moeilijk maken om de miljardenfinanciering van het Israëlische leger en de politieke steun voor bezetting en apartheid vol te houden.

Daarom moet de uitwissingcampagne – aangestuurd door Israël zelf – tegen Palestijnse stemmen, verhalen en geschiedenis in stand worden gehouden.

Maar de uitdagingen waarmee ‘No Other Land’ sinds de release is geconfronteerd, zijn niet slechts een duidelijk geval van anti-Palestijnse censuur. De film deelt het vertellen van verhalen tussen een Palestijn en een Israëli. Het is niet alleen de stem van Adra die in de documentaire te horen is over wat er in Palestina gebeurt, maar ook die van Abraham.

Zoals laatstgenoemde erkende tijdens zijn acceptatietoespraak op de Oscars: “Samen zijn onze stemmen sterker.” Inderdaad, als de film volledig Palestijns gemaakt was, zou het als bevooroordeeld zijn bestempeld en moeite hebben gehad om dezelfde wereldwijde aandacht te krijgen. Het hebben van een Israëlische co-regisseur heeft waarschijnlijk enkele deuren geopend, maar het heeft het ook “gevaarlijker” gemaakt.

In zijn toespraak zei Abraham: “Als ik naar Basel kijk, zie ik mijn broer, maar we zijn ongelijk. Wij leven in een regime waar ik vrij ben onder civiel recht, maar Basel moet leven onder militaire wetten die zijn leven vernietigen en die hij niet kan beheersen. Er is een andere weg. Een politieke oplossing zonder etnische suprematie.”

Het idee dat een Israëli zoals Abraham zich verzet tegen apartheid en bezetting, wordt duidelijk niet getolereerd. Het past niet in het mainstream narratief dat Israël het morele kompas is en dat alle Palestijnen alleen maar de vernietiging van alle Joden wensen.

Er zijn veel Joodse Amerikanen die Abraham’s opvattingen delen en zich tegen Israël hebben uitgesproken. Ze zijn niet alleen bestempeld als “zelfhaat Joden” door Israël-ondersteuners, maar zijn ook lastiggevallen, gecensureerd, beschuldigd van antisemitisme en zelfs gearresteerd tijdens demonstraties.

Dergelijke aanvallen onder het mom van “het tegengaan van antisemitisme” en “uit bezorgdheid voor de veiligheid van Joden” hebben in werkelijkheid veel Joodse mensen onveilig gemaakt.

Abraham zelf voelde zich “onveilig en ongewenst” in Duitsland – het land dat zijn bestaansreden heeft gemaakt om Israël en Joodse mensen te beschermen – na zijn acceptatietoespraak op het Berlijnse Filmfestival vorig jaar. Duitse politici haastten zich om zijn toespraak “antisemitisch” te noemen, terwijl de website van de stad Berlijn ‘No Other Land’ beschreef als “anti-semitische tendensen vertonend”.

Net als de VS heeft Duitsland zijn steun voor Israël verdubbeld sinds het begin van de genocidale campagne in Gaza. Op deze manier zijn beide landen, net als de rest van Israël’s westerse supporters, barrières voor vrede geworden.

Abraham verwees naar dit punt tijdens zijn acceptatietoespraak, waarbij hij zei dat het Amerikaanse “buitenlands beleid de weg naar vrede blokkeert”.

Ondanks alle uitdagingen heeft ‘No Other Land’ opmerkelijk succes geboekt. In de hoop een breder publiek in de VS te bereiken, hebben de filmmakers ervoor gekozen om zelf te distribueren in geselecteerde bioscopen. Voor informatie over waar de film wordt vertoond, kunt u de website bezoeken.

‘No Other Land’ is een krachtige film die Amerikanen moeten zien. Zoals Adra in een recent interview voor Democracy Now opmerkte, dragen wij verantwoordelijkheid. Ons belastinggeld financiert de vernietiging van zijn gemeenschap, wat in het afgelopen jaar alleen maar versneld is.

Enkele weken voor de Oscarwinst schreef Adra op sociale media: “Iedereen die om ‘No Other Land’ gaf, zou zich moeten bekommeren om wat er daadwerkelijk op de grond gebeurt… Masafer Yatta verdwijnt voor mijn ogen.”

Amerikanen moeten in actie komen.