Geen enkel kind zou ooit de gruwelen van Gaza moeten zien

Geen kind zou ooit de gruwelen van Gaza moeten zien

Als verpleegkundige die werkt in het instortende gezondheidssysteem, heb ik te veel Palestijnse kinderen zien lijden. Al 15 maanden worden de kinderen van Gaza gereduceerd tot een statistiek. Het aantal sterfgevallen dat wordt gerapporteerd, geeft een specifiek aantal voor kinderen. Ondervoeding en honger worden gerapporteerd in termen van het aantal kinderen dat ze heeft beïnvloed en gedood. Zelfs de koude weersomstandigheden worden gemeten aan de hand van het aantal baby’s dat het in geïmproviseerde tenten heeft gedood.

Achter deze cijfers schuilen hartverscheurende verhalen van Palestijnse kinderen wiens kindertijd abrupt is afgebroken. Als verpleegkundige die werkt in het al-Shifa Medisch Complex en later in een tijdelijke kliniek in een vluchtelingenkamp, ben ik talloze pijnlijke verhalen tegengekomen van kinderen die lijden te midden van deze afschuwelijke oorlog.

Het zien van zoveel lijdende kinderen maakt de ellende van het proberen te overleven in een genocide nog ondraaglijker.

Begin november 2023, terwijl ik aan het werk was op de spoedeisende hulp, werden verschillende gewonden binnengebracht na weer een gewelddadige bombardement. Ik ging naar een van hen, de 10-jarige Tala. Toen ik haar controleerde, zag ik dat haar arm al was geamputeerd en dat ze ernstige brandwonden over haar lichaam had. Ze huilde intens en vroeg naar haar tante. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik gaf haar een pijnstiller om haar een beetje te kalmeren.

Ik probeerde met haar te praten en haar tranen te verlichten. Ze vertelde me dat ze al haar familie had verloren door een eerdere bombardement op haar huis. Ze was niet thuis, dus werd ze de enige overlevende. Ze was opgenomen door haar tante en verbleef bij haar, toen een raket een nabijgelegen gebouw trof. De explosie en het schrapnel verwondden haar.

Toen de werking van de pijnstiller vervaagde, begon Tala weer hard te huilen van de fysieke en mentale pijn van wat haar was overkomen. Het was hartverscheurend om dit kleine meisje zo te zien lijden. Ze zou naar school moeten gaan, spelen met haar vrienden, omarmd worden door haar familie. En hier was ze, helemaal alleen, in ondraaglijke pijn en verdriet. Hoe zou ze haar leven voortzetten?

Na elke bezoek aan haar bed, huilde ik. Ze verbleef twee weken in het ziekenhuis en werd uiteindelijk ontslagen naar haar tante.

Tala was slechts één van de vele kinderen die ik op de spoedeisende hulp van al-Shifa zag voordat we eind november door de Israëli’s werden verdreven. De meeste slachtoffers van de bombardementen die ik behandelde, waren kinderen. Velen hadden verwondingen zoals die van Tala, sommige veel ernstiger. De overgrote meerderheid van hen had gezien hoe familieleden ofwel in stukken werden gescheurd, dood bloeden of ernstig gewond raakten. Te veel kinderen bleven wees.

Toen ik naar een vluchtelingenkamp in het zuiden verhuisde, nam het lijden van de kinderen dat ik daar zag niet af. Ik verleende vrijwilligerswerk op een medisch punt in het kamp, waar veel van de patiënten kinderen waren.

Op een dag in januari 2024 kwam een bezorgde moeder naar ons toe met haar zevenjarige zoon, Youssef. Ze vertelde ons dat hij al enkele weken ziek was en dat ze niet wist wat hem pijn deed. Toen we hem onderzochten, stelden we vast dat hij leed aan virale hepatitis en dat hij in een gevorderd stadium van de ziekte verkeerde. Hij had veel pijn, leed aan braken en diarree, buikpijn en koorts.

We konden niet veel voor hem doen. Enkele dagen later overleed Youssef. Zijn dood werd zelfs geen statistiek. Hij werd niet gedood door een Israëlische bom, dus werd hij niet toegevoegd aan het aantal doden dat die dag werd gerapporteerd.

Maar hij was nog steeds een slachtoffer van deze genocidale oorlog. Als het gezondheidssysteem van Gaza niet was verwoest, was hij gered.

Er zijn andere verwondingen waarvan kinderen in Gaza lijden die ik, als medische professional, niet kan helpen, zelfs niet als ik alle medicijnen en alle apparatuur ter wereld had. Dit zijn de psychologische wonden die elk kind dat deze genocide heeft overleefd met zich meedraagt.

In juli sprak ik met de 11-jarige Ahmad in een gebied in Khan Younis waar kinderen vliegers oplaten. Ik was daarheen gegaan om met “gezonde” kinderen te praten – degenen die ik niet in de tijdelijke kliniek zou zien.

“Er is niets erger dan deze situatie. De situatie van de kinderen is als een schoen!” vertelde hij me.

Ik was verrast door zijn reactie en moest lachen. Ik vroeg hem: “Wat deed je het meest pijn in deze oorlog?” Hij antwoordde met ogen vol verdriet, met één woord: verlies. Hij had zijn moeder verloren.

Hij vertelde: “De bezetting lanceerde een gekke inval op ons en bombardeerde ons hele woonblok. Wat mijn moeder betreft, ik heb haar niet gezien, want die dag werd ik in het hoofd geraakt door schrapnel dicht bij de schedel en werd ik naar de intensive care gebracht. Na drie dagen, toen ik wakker werd en mijn moeder riep, vertelden ze me dat Israël haar had gedood, gewoon zo.”

Ik hield me in; ik wilde niet voor hem huilen. Ik ben er zeker van dat ik in dit moment zwakker was dan hij.

Geen kind verdient dit miserabele leven. Geen kind zou moeten lijden aan een te voorkomen ziekte; geen kind zou door bommen moeten worden verbrand of verminkt. Geen kind zou zijn ouders moeten zien sterven.