Wiskundige Modellering Verbindt Verlies van Zee-ijs met Calving van Antartische IJsplanken
Onderzoek onthult verband tussen zeewaterverlies en afkalving van ijsschappen in Antarctica
Nieuw onderzoek heeft voor het eerst de condities van ijsschappen, zee-ijs en oceaanwellen gedurende meerdere jaren gevolgd in de aanloop naar drie grootschalige afkalvingsgebeurtenissen van ijsbergen in Antarctica, waarbij gemeenschappelijke patronen werden onthuld.
Gepubliceerd in Nature Geoscience, ontdekte de studie, geleid door de Universiteiten van Melbourne en Adelaide, dat er lange periodes van zee-ijsverlies waren rondom de ijsschappen in de zes tot achttien maanden voorafgaand aan de afkalving. Ook werd de instorting van het “landvast” zee-ijs, dat aan de ijsschappen vastzat, slechts enkele weken voor de afkalvingsgebeurtenissen waargenomen.
Professor Luke Bennetts van de Universiteit van Melbourne verklaarde dat de onderzoekers ook een nieuw wiskundig model hebben ontwikkeld om de flexing van de ijsschappen te kwantificeren, veroorzaakt door de enorme golven van de Zuidelijke Oceaan. “Zee-ijs trekt zich terug met een ongekend tempo rond Antarctica en ons werk suggereert dat dit extra druk zal uitoefenen op de al verzwakte ijsschappen,” zei professor Bennetts. “Dit zou kunnen leiden tot meer grootschalige afkalvingsgebeurtenissen, met diepgaande implicaties voor de toekomst van de wereldzeespiegel.”
De Antarctische ijskap is de dikke laag ijs die bovenop Antarctica ligt. Het bevat genoeg zoet water om de huidige zeespiegel met meer dan 50 meter te verhogen. Ijsschappen zijn drijvende platforms die ontstaan wanneer gletsjers van het Antarctische continent naar de oceaan stromen, terwijl zee-ijs ontstaat wanneer het oppervlak van de oceaan bevriest.
“Behalve voor een relatief korte periode rond de zomer, vormt zee-ijs een beschermende barrière tussen de ijsschappen en de potentieel schadelijke golven van de Zuidelijke Oceaan,” vervolgde professor Bennetts. “Zonder deze barrière kunnen de golven de al verzwakte ijsschappen buigen en vervormen totdat ze breken.”
Professor Bennetts merkte op dat eerder onderzoek heeft aangetoond dat stijgende temperaturen zorgen voor snellere smelting en frequentere afkalvingen van ijsbergen van sommige ijsschappen. “Verhoogde smelting en afkalving verhogen de zeespiegels niet direct, omdat de ijsschappen al op de oceaan drijven, maar het vermindert het vermogen van de ijsschappen om terug te duwen tegen de gletsjerstroom in de oceaan – wat wel de zeespiegel verhoogt,” voegde hij eraan toe.
Momenteel is er geen observatiesysteem om routinematig oceaangolven in het Antarctische zee-ijs en ijsschappen vast te leggen, waardoor wiskundige modellering essentieel is om de verbinding tussen de waargenomen oceaanwellen, zee-ijsomstandigheden en de reactie van de ijsschappen te kwantificeren.
De onderzoekssamenwerkers omvatten de Universiteit van Melbourne, de Universiteit van Adelaide, het Australische Bureau voor Meteorologie, de Universiteit van Tasmanië en de Australische Antarctische Divisie.
