Wetenschappers ontrafelen vroegere moessoninstabiliteit uit paleomeerafzettingen in het Weihebekken
Onderzoek onthult abrupte klimaatveranderingen in Oost-Azië
Een studie gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences door onderzoekers van het Instituut voor Aardse Omgeving van de Chinese Academie van Wetenschappen toont aan dat de Oost-Aziatische zomermonsoon zelfs tijdens warme periodes, die voorheen als climatisch stabiel werden beschouwd, frequente en snelle verschuivingen onderging.
Het onderzoeksteam analyseerde een sedimentkern van 512 meter uit het Weihe-bekken in centraal China om een klimaatgeschiedenis van twee miljoen jaar te reconstrueren. Hun bevindingen geven aan dat monsoonfluctuaties op millennia-schaal gebruikelijk waren tijdens interglaciale periodes en niet werden aangedreven door de dynamiek van ijsplaten op hoge breedtegraden, maar eerder door zonne-instraling op lage breedtegraden.
“Onze resultaten dagen de opvatting van klimatologische stabiliteit tijdens warme periodes uit,” zei prof. Sun Youbin, de eerste auteur van de studie. “Ze benadrukken de rol van precessie-geforceerde zonne-instraling, onafhankelijk van de aanwezigheid van grote ijsplaten, in het veroorzaken van abrupte hydrologische verschuivingen.”
Via spectrale analyse van paleomeer sedimentproxies onthulde de studie sterke patronen die zich elke 11.000 en 5.500 jaar voordoen—handtekeningen van pieken in de hemisferische zonne-straling—die waarschijnlijk afwisselende megadroogtes en natte intervallen in Oost-Azië aandreven.
Bovendien suggereert de studie dat, onder de huidige orbitaalconfiguraties, de kracht van de Oost-Aziatische monsoon in de komende millennia kan afnemen, wat het risico op langdurige droogtes verhoogt.
Door nieuwe aspecten van de interglaciale klimaatdynamiek bloot te leggen, onderstreept dit onderzoek het belang van mechanismen op lage breedtegraden voor het maken van robuuste hydroklimatologische projecties.
