Wat de VS en Israël Echt Willen van Iran
Wat de VS en Israël werkelijk willen van Iran
De gezamenlijke aanvallen op Iran zijn gericht op het zaaien van chaos en instabiliteit om regionale dominantie te waarborgen. Op 22 juni 2025 protesteren Iraniërs tegen de Amerikaanse aanval op Iran op Enghelab Square in Teheran.
In zijn getuigenis voor het Amerikaanse Congres in 2002 verklaarde de toenmalige Israëlische premier Benjamin Netanyahu dat een invasie van Irak noodzakelijk was om de “oorlog tegen terreur” te winnen en te voorkomen dat Irak en terroristische groeperingen massavernietigingswapens zouden verwerven. Hij beweerde verder dat de oorlog snel zou verlopen en een nieuw tijdperk van westerse democratie zou inluiden, niet alleen in Irak, maar in de hele regio, inclusief Iran. Geen van deze beweringen was waar.
Zoals veel experts en ambtenaren al wisten voordat de invasie in 2003 begon, had het regime van Saddam Hussein geen massavernietigingswapens en had het geen banden met al-Qaeda. De oorlog zou onvermijdelijk leiden tot wijdverspreide verwoesting, instabiliteit, onveiligheid, onbeschrijfelijk lijden, chaos en het ineenstorten van de overheid. En dat is precies wat er is gebeurd. Irak is vandaag de dag hooguit een fragiele staat met enorme economische en politieke uitdagingen.
Na de aanvallen van Israël en vervolgens de VS op Iran eerder deze maand, haastten veel analisten zich om commentaar te geven op hoe de twee bondgenoten blijkbaar de lessen van de Irak-oorlog niet hebben geleerd en nu dezelfde fouten in Iran herhalen. Deze analyses zouden juist zijn geweest als de werkelijke doelen van de invasie in 2003 waren geweest om de verspreiding van massavernietigingswapens te stoppen en democratie te vestigen. Maar dat was niet het geval.
Voor de VS en Israël was het gewenste resultaat van de oorlog een Irak dat geen verzet zou bieden tegen het Israëlische koloniale project in Palestina en zijn rol als agent van de Amerikaanse imperiale macht in de regio. Dit is ook het gewenste resultaat in Iran vandaag.
Net zoals de beweringen over massavernietigingswapens in Irak volkomen vals bleken, zijn de beweringen dat Iran op het “punt” stond een nucleair wapen te ontwikkelen ongegrond. Er is geen echt bewijs gepresenteerd dat Teheran daadwerkelijk dicht bij het verwerven van nucleaire capaciteiten was. In plaats daarvan zijn we geconfronteerd met een ongeëvenaarde mate van hypocrisie en leugens.
We bevinden ons hier in een situatie waar twee nucleaire grootmachten – één die opvalt als de enige staat in de geschiedenis die niet één maar twee keer een nucleair wapen heeft gebruikt, en een andere die weigert het Non-Proliferatieverdrag te ondertekenen en een massamoord-suïcide type nucleaire doctrine heeft – illegale “preventieve” agressie onderneemt onder het mom van het stoppen van nucleaire proliferatie.
Het is duidelijk dat de VS en Israël niet achter het nucleaire programma van Iran aan zijn. Ze hebben het gemunt op Iran als regionale macht, en dat is waarom regimeverandering al publiekelijk is geopperd.
Bovenop meerdere uitspraken van Netanyahu, de Israëlische minister van Defensie Israel Katz en andere Israëlische functionarissen, hebben de Amerikaanse senatoren Lindsey Graham en Ted Cruz ook opgeroepen tot het omverwerpen van de Iraanse regering. Op zondag voegde de Amerikaanse president Donald Trump zich bij de oproepen tot regimeverandering in Iran met een bericht op sociale media.
Het Iraanse volk wordt nu aangemoedigd om “op te staan” en te vechten voor hun “vrijheid”. Maar vrijheid en democratie in Iran zijn zeker niet wat Israël en de VS voor ogen hebben. Waarom? Omdat een vrij en democratisch Iran hun belangen niet zou dienen en de wreedheden van een koloniale nederzetting in de nabijheid niet zou accepteren.
Ze zouden liever zien dat Iran terugkeert naar de gewelddadige, tirannieke monarchie onder de Pahlavi-dynastie, die in 1979 werd omvergeworpen tijdens een populaire revolutie, of elke andere politieke kracht die bereid is hun bevelen op te volgen.
Als dat niet gebeurt, zouden Israël en de VS liever een gefragmenteerd, zwak, chaotisch en gedestabiliseerd Iran zien, getekend door een burgeroorlog. Dat zou in hun belang zijn, net zoals een oorlogsgebied Irak dat was.
Het verzwakken van regionale machten in het Midden-Oosten en het verspreiden van instabiliteit door ondermijning en agressie is een goed gevestigde beleidsdoelstelling die de politieke elites in Israël en de VS sinds de jaren ’90 gezamenlijk omarmen.
Een beleidsdocument genaamd Clean Break, geschreven door de voormalige Amerikaanse assistent-minister van Defensie Richard Perle en andere neoconservatieven in 1996, schetste deze strategie van het aanvallen van Midden-Oosterse staten onder het mom van het voorkomen van de verspreiding van massavernietigingswapens om de strategische belangen van Israël te waarborgen.
Perle et al. kwamen niet met iets radicaal nieuws; ze bouwden simpelweg voort op de bekende imperialistische strategie van het zaaien van verdeeldheid en chaos om imperialistische dominantie te vergemakkelijken.
Maar deze strategie is niet zonder risico’s. Net zoals de ineenstorting van de Iraakse staat de weg vrijmaakte voor gewelddadige niet-statelijke actoren om op te komen en voor Iran om zijn positie als regionale macht die de belangen van de VS en Israël uitdaagt te verstevigen, kan een verzwakte of gefragmenteerde Iraanse staat dezelfde dynamiek met zich meebrengen.
Op een globalere schaal moedigen de acties van de VS en Israël meer landen aan om nucleaire wapens na te streven. De les die staten trekken uit de Amerikaanse-Israëlische agressie tegen Iran is dat nucleaire wapens noodzakelijk zijn om dergelijke aanvallen te voorkomen. Daarom zijn we waarschijnlijk op weg naar meer proliferatie als gevolg van deze oorlog, niet minder.
De Israëlische staat lijkt zich niet druk te maken om proliferatie zolang de chaos en vernietiging die het in de regio verspreidt, het in staat stelt zijn strategische doel te bereiken om de Palestijnse strijd eens en voor altijd uit te roeien en alle weerstand tegen zijn kolonisatieproject te beëindigen. Israël wil simpelweg de hele regio op zijn knieën zien en zal voor niets stoppen om dat doel te bereiken. Dit komt omdat het niet echt de kosten van regionale instabiliteit hoeft te dragen.
Daarentegen worden de Amerikaanse belangen rechtstreeks beïnvloed wanneer het Midden-Oosten in chaos vervalt. Een dysfunctioneel Irak of een verzwakt Iran kan de VS op korte termijn dienen, maar op de lange termijn kan de instabiliteit de grotere plannen voor controle over de wereldwijde energiemarkten en het indammen van China verstoren.
De rest van de wereld zal ook de ripple-effecten voelen van deze ongefundeerde agressie, net zoals dat gebeurde na de invasie van Irak in 2003.
Gezien de brute, decennia lange nasleep van die oorlog, is de wereldwijde reactie op de Amerikaanse-Israëlische agressie tegen Iran zelfbestraffend gematigd geweest; sommige Europese landen lijken de aanval te steunen, ondanks de vele negatieve economische gevolgen waarmee ze als gevolg van deze oorlog geconfronteerd kunnen worden.
Als regeringen werkelijk willen dat de wereld een veiligere plek wordt, moet deze zelfgenoegzaamheid ten aanzien van imperialistisch geweld eindigen. Het is hoog tijd dat ze tot de nuchtere conclusie komen dat de VS en Israël agenten van vernietiging en chaos zijn vanwege hun racistische koloniale ontwerp.
Het Israëlische koloniale project is een onrechtvaardig project van ontheemding, uitzetting en genocide; het Amerikaanse imperialisme is een onrechtvaardig project dat mensen berooft van hun hulpbronnen, waardigheid en soevereiniteit.
Om vrede en stabiliteit in het Midden-Oosten te vestigen, moet de wereld druk uitoefenen op Israël om zijn koloniale project op te geven en deel uit te maken van de regio door middel van een dekoloniale samenwerking met de Palestijnen in een gedecoloniseerd Palestina; en de VS dwingen zijn ijzeren greep op de regio los te laten, zodat de mensen daar in vrijheid en soevereiniteit kunnen leven.
Dit is de enige manier om voortdurende chaos, instabiliteit, lijden en pijn te vermijden.
