‘Vreugde te midden van verlies en verdriet’: Gaza kijkt hoopvol en angstig naar de toekomst

Nieuws|Israël-Palestina conflict

Palestijnen in Gaza kijken met hoop en angst vooruit te midden van een onzekere wapenstilstand. Verplaatste Palestijnen in Deir el-Balah delen gemengde emoties, verliezen en hun plannen voor de toekomst na de wapenstilstand.

Hamza al-Ramlawi, 70, verloor zijn zoon tijdens een Israëlische aanval. Deir el-Balah, Gaza – Na een langverwachte wapenstilstand tussen Israël en Hamas, die zondag van kracht werd in Gaza, ervaren bewoners een mix van opluchting en ongeloof. Met de lucht eindelijk stil na maanden van onophoudelijke Israëlische aanvallen, keren mensen terug naar hun verwoeste buurten en staan voor de immense uitdagingen van het herbouwen van levens die zijn verwoest door de 15 maanden durende oorlog.

Hamza al-Ramlawi, 70, uit Tal al-Hawa, Gaza Stad: “We zijn erg blij en opgelucht dat er eindelijk een wapenstilstand is bereikt,” zegt al-Ramlawi. “De rouw zal in onze harten blijven. We zullen degenen die we verloren hebben onder familie en geliefden herinneren. Er is vreugde dat we terug zullen keren, maar het is vreugde die gevuld is met verlies en verdriet.”

“Ik zal mijn zoon Mohammed herinneren, die ik verloor bij een bombardement nabij onze tent in az-Zawayda in centraal Gaza. Zijn verlies is zo groot als het universum. Voor ons is het nu een tijd van gemoedsrust, nu het bloedvergieten eindelijk is gestopt. Dit is de eerste nacht dat we vredig en stabiel hebben geslapen. Elke nacht tijdens de oorlog sliepen we in angst voor een eventuele aanval.”

“We hebben genoeg oorlogen gehad. Ik hoop dat beide partijen tot rust komen en de mensen hun leven kunnen leiden. We hopen dat deze wapenstilstand standhoudt. We kunnen deze grote strijd die ons leven in een catastrofe heeft veranderd, niet meer verdragen. Ik zou liegen als ik zei dat ik gelukkig zou terugkeren naar mijn huis in het noorden, nu ik mijn zoon heb verloren. Laat me maar zwijgen.”

Suleiman Abdel Qader, 74, inwoner van Deir el-Balah: “We danken God dat de oorlog eindelijk is gestopt. Ik hoop dat alle ontheemden snel naar huis kunnen terugkeren,” zegt Abdel Qader. “De mensen zijn ellendig en hebben zoveel verloren. Sommige van onze verwanten zijn nog steeds begraven onder het puin, en anderen zijn vermist.”

“Ik voel nog steeds woede richting de Europese wereld en Amerika omdat ze in het begin van deze 15 maanden oorlog niet genoeg druk hebben uitgeoefend. Het was een grote lijden dat ieder individu in Gaza heeft doorstaan. Ik hoop dat mensen genezen van hun wonden, dat de gewonden behandeling vinden en dat degenen die geliefden hebben verloren, troost vinden.”

Samah Shalail, 44, moeder van vijf uit Beit Lahiya, noord-Gaza: “De eerste dag van de wapenstilstand voelde vreemd. Sommige mensen vierden en waren blij, terwijl anderen huilden en zich herinnerden wie ze in deze oorlog hadden verloren,” zegt Shalail. “Dit is de eerste nacht dat we vredig hebben geslapen, wetende dat het bloedvergieten zal stoppen, dat we terug zullen keren naar ons land, en dat we op het punt staan een nieuw leven te beginnen.”

“Het Palestijnse volk is vol hoop en vastberadenheid om door te gaan. Aan het begin van de aankondiging van de wapenstilstand voelde ik me voorzichtig optimistisch. Maar toen de gevangenenruil begon en de vliegtuigen uit de lucht verdwenen, begon ik me een beetje opgelucht te voelen. Het hart is nog steeds gewond. We kunnen niet praten over vreugde en geluk, maar er is psychologische opluchting. We zijn nog steeds bang voor de obstakels die ons te wachten staan. Het land is volledig verwoest.”

“Ik verwacht dat de wapenstilstand zal aanhouden zolang er afspraken zijn over de vrijlating van gevangenen en gijzelaars. Ik ben enthousiast voor de komende periode, voor het leven dat weer kan beginnen. Ik wil dat mijn kinderen terugkeren naar hun schoolbanken.”

Soheila Hazem, 65 jaar oud, uit Deir el-Balah: “Het gevoel van de wapenstilstand is onbeschrijfelijk,” zegt Hazem. “We zijn nog steeds diep geraakt en pijnigt door de oorlog. Ik verloor mijn zoon Hatem, 30 jaar oud, een vader van drie dochters, afgelopen juni bij een bombardement in Deir el-Balah. Mijn zus verloor ook haar enige zoon, mijn broer verloor zijn zoon, en andere familieleden ook. Niemand is gespaard gebleven van verlies. We hebben allemaal veel geleden in deze oorlog.”

“We hebben eindelijk onze lange nachten geslapen na zo’n lange afwezigheid. We konden niet slapen vanwege de bombardementen en de angst. Als de bommen niet op ons vielen, dan op mijn buurman, mijn familie, of mensen die we ergens anders kennen. Elke nacht, wanneer de duisternis kwam, kwam ook de bezorgdheid en angst. We zijn allemaal één familie in deze oorlog, en onze wonden zijn gedeeld. We wachtten op het einde van de oorlog zodat we konden leren over het lot van degenen die we het contact mee verloren door de communicatiebreuken.”

“Het is nu gemakkelijker voor ons. We voelen een grote opluchting en hopen dat de internationale inspanningen doorgaan om de wapenstilstand te stabiliseren. Iedereen moet weten dat dit ons land is, en het is ons recht om hier te leven. We vragen God om ons te compenseren voor wat we verloren hebben. Ik heb geen plannen. Ik wil gewoon normaal en met stabiliteit leven.”