Voor Israël is een wapenstilstand een voortzetting van de oorlog op andere manieren

OPINIE | Israël-Palestina conflict

Voor Israël is een wapenstilstand een voortzetting van de oorlog op andere manieren. Het hervatten van gedwongen hongersnood door hulp voor de Gazastrook te blokkeren, is slechts één aspect hiervan.

Een blik op Israëlische tanks nabij de Gazastrook op 21 januari 2025 toont de ernst van de situatie. In de 19de eeuw schreef de beroemde Pruisische generaal en militaire strateeg Carl von Clausewitz dat “oorlog de voortzetting van politiek is door andere middelen”. Twee eeuwen later heeft Israël deze uitspraak een nieuwe betekenis gegeven met de huidige wapenstilstand die geen echte wapenstilstand is in de Gazastrook. Zou hij vandaag de dag leven, dan zou von Clausewitz ongetwijfeld opmerken dat, in het geval van Israël, “de wapenstilstand een voortzetting van de oorlog is door andere middelen”.

Het gedrag van Israël na de wapenstilstand die in januari begon, toont een diepgaande desinteresse in het daadwerkelijk beëindigen van de vijandelijkheden. Israël blijft Palestijnen regelmatig doden en duwt het officiële dodental dichter naar de 50.000. Bovendien weigert het de bezetting van de Philadelphi Corridor aan de grens tussen Gaza en Egypte op te geven.

De eerste fase van de wapenstilstandsdeal tussen Israël en Palestijnse verzetsgroepen in Gaza eindigde zaterdag, maar de Israëlische regering heeft voorspelbaar de onderhandelingen over de tweede fase tegengehouden. In de ogen van Israël zijn afspraken immers gemaakt om verbroken te worden, wat grotendeels verklaart waarom de veelbelovende tweestatenoplossing nooit is gerealiseerd en waarom Israël zich periodiek genoodzaakt voelt om Palestijnen te massakrieren wanneer de situatie iets te vredig lijkt.

In de laatste schokkende manifestatie van de wapenstilstand als voortzetting van de oorlog blokkeerde het Israëlische leger op zondag alle humanitaire hulp aan de Gazastrook. Dit was een duidelijke erkenning dat Israël hongersnood als een onderhandelingsmiddel zou gebruiken.

Het zou geen verrassing moeten zijn dat het leger dat net hongersnood als een wapen van genocide in Gaza hanteerde, opnieuw heeft gekozen voor gedwongen honger als voortzetting van de oorlog. Wat wel verrassend zou moeten zijn in een enigszins morele wereld, is de mate waarin Israël erin is geslaagd om totale verdorvenheid te normaliseren, alles met de trouwe bipartijdige steun van de Verenigde Staten. Naast het doneren van miljarden dollars aan de Israëlische oorlogsinspanning, coördineerden de VS naar verluidt ook de recente algehele blokkade van hulp met Israël, alsof de wereldsupermacht niet al tot de nek toe betrokken was bij genocide en misdaden tegen de menselijkheid.

Na de aankondiging van Israël over hongersnood, struikelde het Witte Huis over zichzelf om de blokkade van hulp op Hamas te schuiven. Brian Hughes, woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad, verklaarde: “Israël heeft sinds het begin van deze regering te goeder trouw onderhandeld om de vrijlating van gijzelaars in handen van Hamas-terroristen te waarborgen. We zullen hun beslissing over de volgende stappen steunen, aangezien Hamas heeft aangegeven niet langer geïnteresseerd te zijn in een onderhandelde wapenstilstand.”

De Europese Unie heeft eveneens een verklaring afgegeven waarin Hamas wordt veroordeeld en gesuggereerd dat de Palestijnse groep verantwoordelijk is voor de beslissing van Israël om hulp te blokkeren, wat “mogelijk humanitaire gevolgen kan hebben”.

De aankondiging van de hernieuwde hongersnood in Gaza ontving een vrij lauwe ontvangst in de westerse media, die de duidelijke erkenning van deze oorlogsmisdaad liever afschilderden als een bewering van Hamas dat Israël zich bezighoudt met “goedkope chantage” en een “oorlogsmisdaad”, met aanhalingstekens inbegrepen.

Zoals altijd staan westerse functionarissen en media klaar om feiten met fantasie te vervangen en de hedendaagse geschiedenis te herschrijven. Elke blik op echte en niet-fabriceerde gegevens onthult dat Hamas sinds altijd geïnteresseerd is in een onderhandelde wapenstilstand, terwijl Israël in geen van beide geïnteresseerd is: onderhandelingen of een einde aan de massale slachtingen.

Het gematigde westerse antwoord op het openlijke hongersnoodprogramma van Israël benadrukt simpelweg hoe Israëlische misdaden alledaags zijn gemaakt door hun voortdurende herhaling. Het is inderdaad een donkere dag wanneer opgelegde hongersnood – eerder gebruikt als een oorlogswapen door niets minder dan de nazi’s – nauwelijks een reactie uit het Westen uitlokt. In Clausewitziaanse termen is het gewoon een voortzetting van het beleid zoals gebruikelijk.

Uiteindelijk is oorlog voor Israël niet slechts een voortzetting van politiek door andere middelen. Oorlog is het leven zelf. Zonder oorlog zou de Israëlische onderneming ophouden te functioneren, aangezien deze gebaseerd is op de concepten van genocide en etnische zuivering die vandaag de dag niet alleen in de Gazastrook, maar ook op de Westelijke Jordaanoever worden uitgevoerd. Sinds 21 januari zijn meer dan 40.000 Palestijnen gedwongen ontheemd geraakt uit hun huizen terwijl Israël dodelijke verwoesting zaait in het gebied.

Terwijl de wapenstilstand in Gaza voortduurt – of niet – is Israël bezig met een typische actie van het verplaatsen van de doelpalen, zoals het vele malen heeft gedaan in Palestina en Libanon. Volgens de Israëlische benadering komt elke wapenstilstandsovereenkomst neer op wat Israël op dat moment zegt dat het doet – en het is aan de andere kant om zich te conformeren of anders.

Nu maakt Israël gebruik van de huidige “wapenstilstand” om genocide op andere manieren voort te zetten. Oorlog is het Israëlische beleid – en geen enkele wapenstilstand zal dat ooit veranderen.