Vogels’ Oogpunt: Studie Maakt Gebruik van Luchtfoto’s om Gezondheid van Stadsgroendaken te Beoordelen

Luchtfoto van het groene dak van One Spadina, de locatie van de John H. Daniels Faculty of Architecture, Landscape, and Design van de Universiteit van Toronto. Onderzoekers hebben een grondige analyse uitgevoerd van groene daken in Toronto, wat een kader biedt voor toekomstige planning en ontwerp van groene daken in stedelijke omgevingen.

Het interdisciplinaire team bestudeerde beelden die zijn verzameld met behulp van luchtbeeldtechnologie om de gezondheid van de vegetatie op bijna 1.500 daken in Toronto tussen 2011 en 2018 te volgen. Hun bevindingen, gepubliceerd in Nature Cities, onthullen een algehele verbetering in de gezondheid van de vegetatie en een vermindering van de patchiness van de vegetatie naarmate groene daken ouder worden.

“Het vermogen om de groene daken in de tijd te volgen, geeft ons waardevolle inzichten en richtlijnen om het beter te doen met groene daken,” zegt Sean C. Thomas, professor aan het Institute of Forestry & Conservation binnen de Daniels Faculty.

Het team, met onder anderen hoofdschrijver Wenxi Liao, een U of T doctoraal afgestudeerde in bosbeheer en civiele techniek, en onderzoekers van de Faculteit Kunst & Wetenschap van de U of T, Toronto Metropolitan University en Carleton University, analyseerde multispectrale luchtbeelden die door de stad Toronto zijn vastgelegd. Deze beelden zijn van extreem hoge resolutie, ongeveer zeven centimeter per pixel.

Toronto was de eerste stad in Noord-Amerika die in 2009 een verordening voor groene daken invoerde. Deze verordening vereist dat nieuwe ontwikkelingen groter dan 2.000 vierkante meter bruto vloeroppervlakte een deel van hun dakruimte toewijzen aan groene daken—gebieden die exclusief zijn ontworpen voor vegetatie en niet bedoeld zijn voor publiek toegankelijkheid.

Hoewel hoge windblootstelling en ondiepe bodems op blootgestelde daken uitdagend kunnen zijn voor de groei van planten, stelt Thomas dat zichtbare en infrarode gegevens hebben aangetoond dat de meeste groene daken in Toronto groener worden. Er waren echter uitzonderingen.

“Het is duidelijk dat groene daken op hoge gebouwen veel slechter presteerden dan die op vier verdiepingen of lager. Groene daken die lang en smal zijn, vertonen ook meer degradatie.”

De meeste groene daken zijn beplant met laagblijvende soorten zoals sedum vanwege hun extreme droogtetolerantie—en de studie suggereert dat daken met sedum de beste prestaties leveren. Sedum slaat ’s nachts atmosferische kooldioxide op, dat de volgende dag wordt gebruikt voor fotosynthese, wat helpt om waterverlies te verminderen.

Thomas zegt dat de bevindingen van de studie kunnen helpen bij het informeren van toekomstige ontwerpen van groene daken, wat bijdraagt aan hun algehele duurzaamheid. “Met een conventioneel plat of schuin dak, loopt het water snel van de structuur af tijdens extreme regenval die de infrastructuur kan overweldigen. Groene daken zijn een effectieve manier om water op te slaan en de piek van het overstromingsevent te vertragen,” zegt hij.

Daarnaast bieden groene daken een koelend effect dat helpt om het ‘stedelijke hitte-eiland’ te verminderen, evenals het verminderen van geluidsoverlast, het verbeteren van de luchtkwaliteit en het vergroten van de stedelijke biodiversiteit door insecten en vogels te ondersteunen.