Verlies van Winters: Hoe Veranderende Klimaten Onze Indifferentie Aanpakken

Het bespreekbaar maken van de vraag of een meer bevroren is, kan invloed hebben op de apathie ten aanzien van het klimaat, volgens een nieuwe studie.

Psychologen wijzen erop dat het vertragen van door de mens veroorzaakte klimaatverandering beslissende actie vereist, maar de geleidelijke stijging van de wereldtemperaturen bijdraagt aan apathie onder mensen die niet regelmatig geconfronteerd worden met klimaatgedreven rampen. In een recente studie van UCLA en Princeton hebben onderzoekers onderzocht hoe de werkelijke impact van klimaatverandering kan worden gecommuniceerd en vonden ze een oplossing.

Volgens Rachit Dubey, aanstaande communicatieprofessor aan UCLA en cognitief psycholoog, bleek dat het tonen van continue gegevens, zoals temperatuurstijgingen in een stad, mensen een vage indruk van geleidelijke verandering gaf. Maar door binaire gegevens te tonen over dezelfde stad, specifiek of een meer elk winter bevroor of niet, kwam de opvallende verschuiving duidelijker naar voren. “Mensen passen zich verontrustend snel aan aan verslechterende milieusituaties, zoals meerdere brandseizoenen per jaar,” zei Dubey, de senior auteur van de studie.

Dubey bestudeert hoe mensen redeneren over klimaatverandering, hoe hierover te communiceren en hoe klimaatcommunicatie kan worden verbeterd. Hij merkte op hoe sterk politieke en persoonlijke ervaringen de risicopercepties rond klimaatverandering beïnvloeden en hoe snel mensen “normaal” opnieuw definiëren.

Een artikel in Vox over klimaatapathie in 2020 inspireerde Dubey om dieper in te gaan op de menselijke neiging om zich aan te passen aan verandering, terwijl de wetenschap heeft bewezen dat de uitstoot van broeikasgassen door mensen de klimaatverandering veroorzaakt en rampen zoals bosbranden, droogtes, overstromingen, orkanen en de stijging van de zeespiegel vergroot.

“Jarenlang gingen we ervan uit dat als het klimaat genoeg verslechterde, mensen zouden handelen, maar in plaats daarvan zien we het ‘kokende kikker’-effect, waarbij mensen hun perceptie van ‘normaal’ elke paar jaar continu resetten,” zei Dubey. “Mijn onderzoek onderzoekt hoe mensen mentaal zich aanpassen aan de negatieve veranderingen in onze omgeving.”

In de studie, gepubliceerd in het tijdschrift Nature Human Behavior, vroegen de onderzoekers eerst de deelnemers naar het klimaat in een fictieve stad genaamd “Townsville” en later aan een tweede groep over vijf echte steden aan het meer wereldwijd, waaronder Lake George in New York en Grand Traverse Bay in Michigan.

In beide versies van het experiment toonden de wetenschappers de helft van de deelnemers een grafiek van temperatuurstijgingen van 1940 tot 2020, en de andere helft een grafiek die toonde of de temperatuur ervoor zorgde dat het meer elke winter bevroor. Of het nu ging om temperatuurgegevens of meerbevriezingen, elk paar grafieken was gebaseerd op dezelfde langzaam opwarmende weersinformatie.

Naarmate de temperaturen geleidelijk stegen, bevroor het meer minder vaak. Voor de echte steden leerden deelnemers die over het meer hoorden ook over de afname van activiteiten zoals schaatsen en ijsvissen.

Bij het vragen naar de impact van klimaatverandering op een schaal van 1 tot 10, gaven mensen die over een reeks temperaturen leerden, gemiddeld een lagere score van 6,6, vergeleken met 7,5 van degenen die leerden of het meer bevroor—een verschil van 12%.

Het leggen van een emotionele verbinding met lokale tradities, of het nu gaat om schaatsen in de winter of vrijheid van rook van bosbranden in de zomer, kan ook bijdragen aan het overwinnen van apathie, zei hoofdonderzoeker Grace Liu, een Ph.D. student aan de Carnegie Mellon University.

“Onze studie benadrukt het belang van het bespreken van klimaatverandering, niet alleen in termen van geleidelijke temperatuurverandering, maar in concrete, of-of-termen, die laten zien hoe het leven is veranderd,” zei Liu. “Het zijn niet alleen warmere winters; het is ook een verlies van ijshockey en witte Kerstmis. Het zijn niet alleen heetere zomers; het is de verdwijning van een zwemlocatie door droogte of het afgelasten van voetbaltraining omdat het gevaarlijk heet is.”

De onderzoekers hopen dat de resultaten helpen bij het ontwerpen van visuele representaties van klimaatverandering of bij het verduidelijken van geleidelijke veranderingen, van klimaatgeneralisten en professionals in datavisualisatie tot beleidsmakers en journalisten. “Mensen die in deze velden werken, hebben het gevoel dat binaire gegevens effectiever zijn, en onze studie voegt theoretische rigor toe door middel van zorgvuldige cognitieve experimenten,” zei Dubey. “Onze studie helpt ook te verklaren waarom de ‘Show Your Stripes’-visualisatie zo overtuigend is, omdat het continue gegevens presenteert in een meer binaire vorm.”

Door de focus te leggen op de toenemende frequentie van eens zeldzame gebeurtenissen, zoals extreem hete dagen of overstromingen van duizenden jaren, of het langzame verlies van seizoensgebonden vreugde zoals skiën of buiten schaatsen, hopen de onderzoekers dat dezelfde temperatuurgegevens die ooit leidden tot publieke apathie, in plaats daarvan gemeenschappen kunnen helpen om zich meer om de klimaatcrisis te bekommeren.