Verlies van menselijke waardigheid: De realiteit van honger in Gaza

Wat betekent het om maandenlang hongerig te zijn in Gaza?

In Gaza, waar meer dan 43.000 mensen zijn omgekomen door de bombardementen en grondinvasies van Israël – en waar veel meer duizenden vermist worden en vermoedelijk dood zijn onder het puin – worden we al meer dan een jaar gestraft met honger.

In oorlogstijd wordt overleven de enige focus, en honger is een constante herinnering daaraan. We zijn gedwongen om honger te lijden – we hebben deze situatie niet gekozen.

We worstelen om te overleven onder de Israëlische bombardementen, maar we falen.

Het is ons duidelijk geworden dat het doel van het Israëlische leger is om hongersnood over de hele Gazastrook te verspreiden, van noord naar zuid. De angst voor honger is vanaf het begin een constante factor geweest.

Op dit moment leven we op één maaltijd per dag. Hoe ik de vraag heb leren haten: “Wat kunnen we eten?”

De kaas die we ’s ochtends eten, is dezelfde kaas die we ’s avonds eten. Ik heb een afkeer ontwikkeld voor deze kaas, maar het is de enige optie die we hebben.

Mijn zus en moeder staan elke ochtend op en gaan naar de markt op zoek naar voedsel voor de kinderen van mijn zus, voor mijn broer die naar zijn werk gaat, of voor mijn moeder die moet eten om haar medicijnen in te nemen.

Ze komen meestal somber terug omdat er niets op de markt te vinden is.

We dachten eerst dat het misschien alleen in onze buurt zo erg was, dus belden we vrienden en verwanten in andere gebieden. Maar zij vertelden ons elke keer dat er ook geen voedsel in hun markten te vinden was, behalve een beetje ingeblikt voedsel.

Als we naar buiten gaan, zien we de treurige gezichten van de verkopers die eruitzien alsof de zorgen van de wereld op hun hart drukken.

Als we met hen praten, antwoorden ze nauwelijks omdat er niets te kopen is. Elke dag zeggen ze hetzelfde: “De grensovergang is nog niet geopend.”

Er is een groent verkoper in onze buurt, oom Ahmed, die ons goed kent. We zijn sinds het begin van deze oorlog afhankelijk van hem geworden.

Hij verkocht zijn producten vroeger op de hoofdmarkt, maar moest verhuizen na de bombardementen en de verwoesting; nu verkoopt hij in onze buurt.

We hebben samen moeilijke tijden doorstaan, zoals de schaarste aan groenten en fruit en de beangstigende prijsstijgingen.

Nu is er niets op zijn kraam behalve wat paprika’s, aubergines en een beetje citroen.

Deze arme man, beschaamd om onze vragen te beantwoorden.

Verhongeren terwijl de wereld zwijgt

Het Israëlische leger laat ons opzettelijk verhongeren. De Karem Abu Salem (Kerem Shalom voor Israëli’s) grensovergang, waar eerder dit jaar enige hulp arriveerde, is al een maand gesloten.

Het werd ons verteld dat het gesloten was voor de Joodse feestdagen, maar sindsdien is het niet heropend.

Mensen wachtten en hoopten dat het einde van de feestdagen in zicht was en dat de grensovergang snel weer zou openen, maar dat is nooit gebeurd.

We zijn beroofd van onze menselijke waardigheid. Ik kan niet geloven wat we meemaken.

Ik kijk naar mijn familie en voel zoveel woede dat dit zo beangstigend kan zijn en de wereld zwijgt over wat we doormaken.

Onze gezichten zijn zo bleek geworden en we zien er zo moe uit.

We kunnen nauwelijks normale dagelijkse activiteiten uitvoeren. We leven op slechts één maaltijd per dag – als we die al hebben. Het is elke dag dezelfde maaltijd.

Mijn broer Muhammad, die werkt in wat er nog over is van het Nasser ziekenhuis, is eraan gewend geraakt om naar zijn werk te gaan zonder te eten.

Hij stelde ons gerust dat hij voedsel kon kopen op de nabijgelegen markt en samen met zijn collega’s kon eten, maar nu vraagt hij ons om alles wat we kunnen klaarmaken, omdat er geen voedsel op de markt is.

Als hij helemaal niets eet voordat hij naar buiten gaat, kan hij niet werken en de hele nacht doorgaan.

Mijn moeder moet eten wanneer ze haar bloeddrukmedicatie en haar medicijnen voor botten en zenuwen inneemt. De pillen zijn schadelijk als ze op een lege maag worden ingenomen.

Onlangs moest ze haar medicijnen innemen zonder voedsel omdat er niets te eten is.

Ik voel me wanhopig voor haar. Ik ben zo bang dat ze een maagzweer zal krijgen.

De kinderen van mijn zus, Rital en Adam, vragen constant om voedsel.

Ze vertellen ons dat ze verlangen naar kip en rood vlees, frietjes, koekjes en sap. We weten niet wat we hen moeten vertellen.

Ik ben begonnen hen de waarheid te vertellen, dat het Israëlische leger de grensovergang heeft gesloten. Adam, de driejarige, antwoordt dat hij de grensovergang zal openen. De situatie is voor hem onmogelijk te begrijpen.

Wanneer mijn nicht voedsel op internet ziet, vraagt ze ons waarom we niet zo eten. Waarom kopen we gewoon geen kip?

Als Adam met zijn moeder naar de markt gaat, vraagt hij de verkopers: “Hebben jullie kip? Ik wil rijst, kip en aardappelen eten.”

De verkopers kennen Adam nu goed en ze zijn betrokken geraakt bij het zoeken naar een kip voor hem.

Ze vragen ons altijd: “Heeft Adam vandaag gegeten?”

Je kunt een kind niet rationeren

Twee dagen geleden kwam onze buurvrouw op bezoek. Ik kon zien dat ze veel gewicht heeft verloren.

Het belangrijkste onderwerp van gesprek is tegenwoordig altijd voedsel. Ze vroeg ons wat we die dag hadden gegeten. Hadden we iets anders gegeten?

Ze vertelde ons dat ze elke dag alleen een beetje za’atar eet en zich geen tomaten kan veroorloven, die nu 55 shekels ($20) per kilo kosten – als je ze al kunt vinden.

Ze zei dat ze elke dag naar de markt gaat om de verkopers om voedsel of iets dat gekookt kan worden te vragen. Ze vertelde ons dat ze zich inmiddels beschaamd voelt tegenover de verkopers, beschaamd dat ze altijd hongerig is en op zoek is naar iets om te eten.

“Ik ben diabetisch en heb elke dag voedsel nodig,” zei ze. “Ik verlang naar alles.”

Ze vertelde ons dat ze al haar familieleden belt en hen vraagt om voedsel te kopen dat ze kunnen vinden, maar dat ze dat niet kunnen omdat de hongersnood zich nu over heel Khan Younis verspreidt.

We leven deze hongersnood in enige vorm sinds het begin van de oorlog.

Ik herinner me hoe we voedsel zochten in Rafah voordat de grondoperatie daar begon. Maar toen nam het Israëlische leger de controle over alle grensovergangen over en als je voedsel kon vinden, was dat een wonder.

De tienjarige Yazan al-Kafarna, geboren met cerebrale parese, ligt in een ziekenhuis in Rafah op 3 maart 2024. Yazan stierf door extreme spierafbraak veroorzaakt voornamelijk door een gebrek aan voedsel.

Voor deze oorlog had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik zo constant hongerig zou zijn en overal naar voedsel zou moeten zoeken.

Hoeveel we ook voedsel opslaan, het raakt op. Je kunt een kind niet rationeren. Je kunt ze niet tegenhouden om te eten als er voedsel is.

Ik kan het gevoel niet beschrijven dat komt wanneer je huis volledig zonder voedsel is. Het maakt je elke dag moe.

Ik heb nu volledig mijn eetlust verloren. Ik verlang naar niets. Ik vraag me af of dit een fase van uithongering is.

Ik voel mijn passie voor het leven wegglijden.

We proberen onszelf een beetje hoop te geven als we naar oude foto’s van onze favoriete maaltijden kijken, de restaurants die we bezochten, de tijden dat we naar het winkelcentrum gingen om iets te kopen dat we nodig hadden.

Nu lijkt het alsof we in grote luxe leefden, allerlei voedsel kochten en naar restaurants gingen.

Dat was in een tijd waarin we niet beroofd waren van menselijke waardigheid en zelfrespect.