Van Zuid-Afrika naar de VS: Witte slachtofferschap kent geen grenzen

Van Zuid-Afrika tot de VS: witte slachtofferschap kent geen grenzen

De steun van de MAGA-rechts voor Afrikanergrieven zou niemand mogen verbazen. Op 3 maart hield Tucker Carlson, een Amerikaanse politieke commentator populair onder MAGA-conservatieven en de wereldwijde extreemrechtse beweging, een vreemde en verontrustende interview met de Zuid-Afrikaanse rechtse activist en adjunct-CEO van Afriforum, Ernst Roets. Afriforum is een rechtse Zuid-Afrikaanse NGO die zich richt op het bevorderen van de belangen van Afrikaners – afstammelingen van voornamelijk Nederlandse koloniale kolonisten die in 1948 het segregatiebeleid van apartheid formaliseerden.

Het gesprek, getiteld “Man aangeklaagd voor verraad omdat hij met Tucker sprak over de moord op blanken in Zuid-Afrika,” duurde meer dan een uur en bevatte een gevaarlijke mix van samenzweringsperspectieven, onnauwkeurigheden, halve waarheden en flagrante leugens.

Carlson begon het lange gesprek met de belachelijke bewering dat Zuid-Afrika “schijnbaar ineenstort en dat de regering in wezen genocidaal racistisch is.” Het idee dat de Zuid-Afrikaanse regering racistisch is en een “genocide” pleegt op de witte minderheid van het land is uiteraard niet nieuw. Jarenlang hebben witte activisten, waaronder de miljardair en speciale adviseur van president Donald Trump, Elon Musk, beweerd dat de regering van Zuid-Afrika probeert het land van zijn witte minderheden te ontdoen, en dat de moorden op witte boeren daar – die niet meer dan 1 procent van alle moorden in het land per jaar uitmaken – gelijkstaan aan “genocide.”

Trump promoot ook dit verhaal en kondigde op 7 februari zijn beslissing aan om de hulp aan Zuid-Afrika stop te zetten en vluchtelingenstatus aan Afrikaners aan te bieden vanwege dergelijke zorgen. Een maand later verbeterde hij dit aanbod en opende hij een versnelde weg naar het burgerschap voor deze vermeende vervolgde en bedreigde minderheid.

Uiteraard lachen niet alleen de criminaliteitsstatistieken, maar ook veel witte Zuid-Afrikanen zelf, alle gerespecteerde internationale en lokale NGO’s, en experts op het gebied van genocide in het gezicht van deze “witte genocide”-mythe. Op 25 februari oordeelde een Zuid-Afrikaanse rechtbank dat de beweringen van een witte genocide in het land “duidelijk verzonnen” en “niet echt” zijn.

Geen van dit alles werd uitgelegd in het gesprek tussen Tucker en Roets. In plaats daarvan werd Zuid-Afrika als een gefaald land en een borrelende massa van genocidale geweld als feit geaccepteerd en casual gepresenteerd als bewijs van Afrikaanse primitiefheid. Gedurende het gesprek maakte Roets duidelijk dat hij gelooft dat Afrikanen van nature niet in staat zijn om een robuuste, inclusieve en progressieve democratie op te richten en altijd witte controle, druk en begeleiding nodig zullen hebben om een functionerend land te runnen. Hij kreeg geen tegenwind.

Natuurlijk is Roets’ voorstelling van zijn thuisland en de meerderheid van de Zuid-Afrikaanse bevolking als primitief, gewelddadig en genocidaal niet gebaseerd op enige realiteit. Zuid-Afrika verkeert niet in een staat van chaos of pleegt geen genocide op een raciale minderheid. Natuurlijk heeft het land zijn problemen en worstelingen, net als elk ander land. Maar het beschikt over een van de meest progressieve grondwetten ter wereld, evenals een sterke en onafhankelijke rechterlijke macht. De Zuid-Afrikaanse staat verdedigt ook de mensenrechten op het internationale toneel, zoals onlangs werd aangetoond door Israël aan het Internationaal Gerechtshof te brengen over zijn gedrag in Gaza.

Vandaag de dag, terwijl het land vecht voor mensenrechten op het internationale toneel en werkt aan het beëindigen van corruptie en discriminatie thuis, is Zuid-Afrika een schitterend voorbeeld van hoe het einde van witte suprematie overal zou kunnen en zou moeten zijn. Het is misschien niet perfect, maar het doet het zeker veel beter dan de VS, die 165 jaar na het einde van de slavernij en 60 jaar na de goedkeuring van de Civil Rights Act, die verondersteld werd de segregatie te beëindigen, geen raciale integratie heeft bereikt.

Zuid-Afrika demonstreert vandaag niet alleen wat er bereikt kan worden kort na apartheid, maar ook hoe slecht de VS het doet als het gaat om raciale integratie en gelijkheid. Het is duidelijk dat de VS niet veel verder gevorderd zijn in raciale integratie, gelijkheid en inclusie sinds de Civil Rights Act van 1964 dan Zuid-Afrika sinds de verkiezingen van 1994.

Een studie gepubliceerd in maart 2024 onthulde bijvoorbeeld verrassende overeenkomsten in de trends van de raciale vermogenskloof tussen de VS en Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika, zo ontdekte de studie, bezit het typische zwarte huishouden 5 procent van het vermogen dat wordt gehouden door het typische witte huishouden. In de VS bezit het typische zwarte huishouden ondertussen 6 procent van het vermogen dat door het typische witte huishouden wordt gehouden. De onderzoekers merkten op dat de raciale vermogenskloof in de VS bijna gelijk is aan die van een land dat pas recentelijk voorbij de apartheid is gekomen en dat is een “deprimerende beschuldiging” van de rijkste natie ter wereld.

In Zuid-Afrika proberen AfriForum en andere soortgelijke organisaties de voortgang tegen te houden door zich te verzetten tegen positieve actiebeleid en lobbyen bij de gelijkgestemde Trump-administratie. In de VS wordt de vermeende “witte genocide” in Zuid-Afrika aan de blanke Republikeinse achterban gepresenteerd als een horrorverhaal, terwijl diversiteits-, gelijkheids- en inclusieprogramma’s worden afgeschaft.

Er is onmiskenbaar een toenemende terugslag van witte supremacisten tegen de vooruitgang die door zwarte gemeenschappen is geboekt richting echte gelijkheid, zowel in Zuid-Afrika als in de VS. Het gesprek tussen Tucker en Roets maakte deel uit van een bredere inspanning om Zuid-Afrika te belasteren, de vooruitgang te belemmeren en tegelijkertijd de krachten tegen raciale gelijkheid in de VS te versterken.

Het lijkt erop dat er een gevaarlijke broederschap is ontstaan tussen de extreemrechtse bewegingen in de VS en Zuid-Afrika, gebaseerd op een gedeeld vals narratief van witte slachtofferschap en zwarte excessen. Degenen die vechten voor gelijkheid en inclusieve democratie in beide landen zouden zich bewust moeten zijn van deze trend en klaar moeten zijn om deze tegen te gaan.