Trump’s Campagne om Tegenstand als Deportatiegrond te Gebruiken Schaad de Democratie

Opinie: De campagne van Trump om afwijkende meningen tot een deporteerbare overtreding te maken, schaadt de democratie

De deportatieactie tegen critici van Israël zet een gevaarlijk precedent voor misbruik van immigratierecht. Op 11 april bepaalde een immigratierechter in Louisiana dat Mahmoud Khalil, een voormalige afgestudeerde student aan Columbia University en wettige permanente inwoner van de Verenigde Staten, kan worden gedeporteerd. Niet omdat hij een misdrijf heeft gepleegd of immigratieregels heeft geschonden, maar vanwege zijn politieke uitingen – specifiek voor het helpen organiseren van een vreedzame solidariteitscampagne voor Gaza aan zijn universiteit.

De zaak van de overheid tegen Khalil is gebaseerd op Sectie 237(a)(4)(C)(i) van de Immigratie- en Nationaliteitswet, een bepaling uit de Koude Oorlog die de deportatie toestaat van elke niet-burger wiens aanwezigheid als een potentiële bedreiging voor het buitenlandse beleid van de VS wordt beschouwd. Het bewijs dat de overheid tegen hem indiende, was een memo van twee pagina’s van minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, waarin zonder bewijs werd beweerd dat Khalil’s “geloof en associaties” de “belangen van het buitenlandse beleid van de VS negatief zouden kunnen beïnvloeden”. Ironisch genoeg gaf het document zelf toe dat Khalil’s acties “anderszins legaal” waren.

Toch was het genoeg. De loutere oproep tot “buitenlands beleid” of “nationale veiligheid” functioneert nu als een juridische bezwering, die de bescherming van het Eerste Amendement, de rechtsgang en zelfs gezond verstand uit de weg ruimt.

De zaak van Khalil is geen uitzondering. Het is de voorhoede van een bredere strategie om afwijkende meningen in de VS te onderdrukken – vooral kritiek op Israëlische beleid of sympathie voor Palestijnse rechten – met behulp van verschillende juridische middelen. Dit gebruik en misbruik van het Amerikaanse rechtssysteem zet een gevaarlijk precedent dat op de lange termijn de Amerikaanse democratie zal schaden.

Dozens internationale studenten en academici – velen uit landen met een moslimmeerderheid of gemarginaliseerde gemeenschappen – zijn ook onderworpen aan surveillance, detentie en deportatie, vaak zonder enige beschuldiging van criminele misdraging.

Onder hen is Badar Khan Suri, een gastacademicus aan Georgetown University en Indiase burger, die werd gearresteerd door de Immigratie- en Douanediensten (ICE) in zijn huis in Virginia en later naar Texas werd overgebracht. Hij blijft in detentie, terwijl hij dreigt te worden verwijderd op basis van zijn familiebanden. De vader van zijn Amerikaanse vrouw werkte eerder als adviseur voor de regering van Gaza.

Een ander voorbeeld is Rumeysa Ozturk, een Turkse Fulbright-onderzoeker en doctoraatsstudent aan Tufts University, die werd vastgehouden nadat ze een opinieartikel had medegeschreven over de Boycot, Desinvestering, Sancties (BDS) beweging. Een Amerikaanse immigratierechter heeft haar vrijlating inmiddels geweigerd en haar bestempeld als een “vluchtgevaar en een gevaar voor de gemeenschap”.

Een recentere zaak betreft Mohsen Mahdawi, een Palestijnse groene kaart-houder en protestleider aan Columbia, die door ICE-agenten werd gearresteerd toen hij voor zijn Amerikaanse naturalisatie-interview ging. Hij staat nu voor deportatie naar de bezette Westelijke Jordaanoever, wat hij als “een doodsvonnis” beschouwt, gezien hij familie en vrienden heeft verloren door Israëlisch militair geweld.

Daar is ook Momodou Taal, een Brits-Gambiaanse PhD-kandidaat aan Cornell University, die een rechtszaak aanspande tegen de regering van Donald Trump, stellende dat uitvoerende orders gericht op pro-Palestijnse activisten zijn Eerste en Vijfde Amendement rechten schonden. Ondanks een preventieve rechtszaak en juridische vertegenwoordiging, werden Taal’s inspanningen uiteindelijk ondermijnd door jurisdictiemanoeuvres en uitvoerende druk. Zijn spoedverzoek werd op 27 maart door een federale rechter afgewezen, en dagen later heeft hij zichzelf gedeporteerd, zeggende dat hij de rechtbanken niet langer vertrouwde om hem te beschermen, zelfs niet met een gunstige uitspraak.

Er is ook Yunseo Chung, een in Zuid-Korea geboren student aan Columbia en wettige permanente inwoner van de VS, die deportatie op het nippertje heeft weten te voorkomen dankzij een preventief federale rechtbank bevel. Alireza Doroudi, een Iraanse PhD-student in de techniek aan de Universiteit van Alabama, werd stilletjes vastgehouden zonder uitleg. Ranjani Srinivasan, een Indiase student aan Columbia, vluchtte naar Canada nadat ICE-agenten haar appartement hadden bezocht. Het Ministerie van Binnenlandse Veiligheid (DHS) heeft later beelden van haar vertrek vrijgegeven, waarbij ze werd bestempeld als een “sympathisant van terroristen”.

In deze campagne van politieke vervolging heeft de Trump-regering grotendeels vertrouwd op immigratiehoven, die geen deel uitmaken van de onafhankelijke federale rechterlijke macht onder Artikel III van de Amerikaanse Grondwet.

Ze zijn administratieve tribunalen die binnen de uitvoerende tak zijn gehuisvest, specifiek het Ministerie van Justitie. Hun rechters worden benoemd door de procureur-generaal, hebben geen ambtstermijn en staan onder politieke controle. De procedurele waarborgen die beschikbaar zijn in Artikel III-hoven – zoals volledige bewijsvoering, onpartijdige beoordeling en constitutionele rechtsgang – zijn aanzienlijk verzwakt in immigratiehoven.

Hoewel federale hoven kunnen onderzoeken of een arrestatie of deportatie in strijd is met constitutionele waarborgen zoals het Eerste Amendement of gelijke bescherming, zijn immigratierechters vaak bevoegd om te oordelen op basis van vage beweringen van “buitenlands beleid” of “nationale veiligheidsbelangen” zonder concrete bewijsvereisten. Dit duale juridische systeem stelt de overheid in staat om de grondwet te omzeilen terwijl de schijn van legaliteit wordt behouden.

Er zijn talrijke oproepen tot hervorming van dit systeem gedaan door juridische geleerden, mensenrechtenorganisaties en zelfs voormalige immigratierechters. Voorstellen omvatten het verplaatsen van immigratiehoven uit het Ministerie van Justitie naar een onafhankelijke Artikel I rechtbankstructuur om de juridische onpartijdigheid te waarborgen.

Deze hervormingen zijn echter consequent mislukt, grotendeels door congresinactiviteit en politieke weerstand van opeenvolgende regeringen die hebben geprofiteerd van de flexibiliteit van het systeem. De uitvoerende tak heeft immigratiehoven al lange tijd gezien als een instrument voor beleidsuitvoering in plaats van neutrale rechtspraak.

Hoewel deze onderdrukking tot nu toe gericht is geweest op niet-burgers met een wettelijke status, kan het binnenkort ook uitbreiden naar genaturaliseerde Amerikanen. De Amerikaanse wet staat de intrekking van staatsburgerschap toe in gevallen van fraude, lidmaatschap van terroristische organisaties en andere misdrijven. Tijdens zijn eerste termijn creëerde Trump een speciale “Afname-sectie” binnen het Ministerie van Justitie om staatsburgerschap intrekkingen na te streven. Ongeveer 700.000 immigrantenbestanden werden onderzocht met als doel 1.600 zaken voor de rechter te brengen.

Trump heeft nu aangegeven dat hij zijn afnamecampagne wil hervatten waar hij was gebleven. Als hij dit juridische instrument tegen kritische stemmen inzet, zou dat betekenen dat zelfs staatsburgerschap geen bescherming meer biedt als iemands politieke opvattingen niet meer in de gratie vallen bij de overheid.

Terwijl het Ministerie van Justitie, DHS en ICE samenwerkten aan de campagne tegen afwijkende meningen, hebben ze publieke steun ontvangen van non-profitorganisaties. Groepen zoals Betar en Canary Mission hebben publiekelijk erkend dat ze internationale studenten hebben geïdentificeerd die betrokken zijn bij pro-Palestijnse activisme en hun deportatie hebben aangespoord.

Betar beweert een lijst te hebben samengesteld van buitenlanders die zij als “jihadisten” labelden en deze aan de Trump-regering hebben overhandigd. Canary Mission heeft ondertussen een project gelanceerd genaamd “Onthulling van Buitenlandse Nationale”, dat de namen en foto’s publiceert van internationale studenten die beschuldigd worden van antisemitisme of anti-Israël activisme – effectief een zwarte lijst creërend.

Hoewel er geen officiële bevestiging is dat DHS of ICE direct op deze materialen hebben gereageerd, heeft de nauwe timing tussen deze campagnes en de overheidsuitvoering ernstige zorgen gewekt dat deze politiek gemotiveerde particuliere groepen de federale immigratiehandhaving vormgeven zonder transparantie of verantwoording.

De VS presenteert zichzelf als een baken van vrijheid, een natie die wordt geregeerd door de rechtsstaat, waar vrijheid van meningsuiting heilig is. Maar de zaak van Khalil – en de anderen zoals hij – schetst een totaal ander beeld. Als je verblijf, staatsburgerschap, opleiding of zelfs fysieke vrijheid kan worden ingetrokken voor het vreedzaam uiten van politieke opvattingen, dan is spraak niet langer een recht. Het is een voorwaardelijk voorrecht.

Dit is meer dan een juridische overreach. Het is een morele crisis voor de Amerikaanse democratie. Wanneer vrijheid van meningsuiting afhankelijk wordt van politieke loyaliteit en wanneer particuliere zwarte lijsten de federale handhaving vormgeven, worden de fundamentele waarden van vrijheid, pluralisme en gelijkheid voor de wet afgebroken.

Wat de Amerikaanse democratie dringend nodig heeft, is congresactie om de rechterlijke onafhankelijkheid in immigratiehoven vast te stellen, sterkere Eerste Amendement beschermingen voor niet-burgers en volledige transparantie rond de afhankelijkheid van de overheid van particuliere ideologische actoren. Alles minder kan het risico met zich meebrengen om een tweeledige systeem van rechten te verankeren en uiteindelijk een land te creëren waar afwijkende meningen zelf deporteerbaar zijn.

Dit is niet alleen een test van immigratiebeleid. Het is een test van de democratie – en van de ziel van de natie zelf.