‘Toevlucht voor alle Afro-Amerikanen’ – Wat Ramaphosa Trump had moeten zeggen

OPINIE

‘Toevlucht voor alle Afro-Amerikanen’ – Wat Ramaphosa Trump had moeten vertellen

Tafi Mhaka stelt zich een alternatieve realiteit voor waarin Zuid-Afrika asiel verleent aan 48 miljoen Afro-Amerikanen als reactie op de ongegronde beschuldigingen van ‘genocide’ van Trump.

Op 21 mei verraste de Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa de wereld door aan te kondigen dat zijn regering officieel vluchtelingenstatus had verleend aan 48 miljoen Afro-Amerikanen. De beslissing, genomen via een uitvoerend besluit met de titel “Aanpakken van de Egregieuze Acties en Uitgebreide Fouten van de Amerikaanse Regering”, werd onthuld tijdens een persconferentie in de rustige tuinen van de Union Buildings in Pretoria.

Ramaphosa presenteerde de aankondiging als een noodzakelijke en humane reactie op wat hij noemde “de absolute chaos” die de Verenigde Staten teistert. Flankeren door Maya Johnson, president van de African American Civil Liberties Association, en haar plaatsvervanger Patrick Miller, verklaarde Ramaphosa dat Zuid-Afrika de ellende van een volk “systematisch verarmd, gecriminaliseerd en verwoest door opeenvolgende Amerikaanse regeringen” niet langer kon negeren.

Hij verwees naar een dramatische verslechtering van de burgerrechten onder het tweede termijn van president Donald Trump, en noemde specifiek de reeks van uitvoerende orders die positieve discriminatie afschaffen, DEI-initiatieven (diversiteit, gelijkheid, inclusie) ondermijnen en federale aannemers toestaan om vrij te discrimineren. Deze maatregelen zijn, aldus Ramaphosa, bedoeld om “Afro-Amerikanen hun waardigheid, rechten en levensonderhoud te ontnemen – en om Amerika weer wit te maken”.

“Dit is geen beleid,” zei Ramaphosa, “dit is vervolging.”

Het campagneteam van president Trump voor 2024 was niet terughoudend in zijn oproepen om “het thuisland te verdedigen” tegen wat het als interne bedreigingen framen – een nauwelijks verhulde code voor de herbevestiging van de witte politieke dominantie. Trump heeft waar gemaakt wat hij beloofde; critici beschouwen zijn beleid als een terugslag, niet alleen van burgerrechten, maar ook van de beschaving zelf.

Ramaphosa merkte op dat onder het mom van het herstellen van de wet en orde, de federale regering een autoritaire onderdrukking van zwarte politieke dissent heeft ingesteld. Sinds de inauguratie van Trump in januari, zei hij, zijn honderden Afro-Amerikaanse activisten gearresteerd door veiligheidsdiensten – vaak op dubieuze beschuldigingen – en onder onmenselijke omstandigheden ondervraagd.

Terwijl Ramaphosa zich richtte op systematische onderdrukking, luidde Johnson de alarmbel over wat ze botweg beschreef als “genocide”.

“Zwarte Amerikanen worden opgejaagd,” vertelde ze verslaggevers. “Nacht na nacht, dag na dag, worden Afro-Amerikanen in het hele land aangevallen door witte Amerikanen. Deze criminelen beweren dat ze Amerika ‘heroveren’. Politiediensten, ver van het ingrijpen, ondersteunen deze bendes actief – door logistieke hulp te bieden, hen te beschermen tegen vervolging en mee te doen aan het geweld.”

De African American Civil Liberties Association schat dat in de afgelopen zes weken alleen al duizenden Afro-Amerikanen zijn bedreigd, aangevallen, verdwenen of vermoord, voegde ze eraan toe.

De crisis is ook opgemerkt door de rest van het continent. Vorige week hield de Afrikaanse Unie een spoedtop om de verslechterende situatie in de VS aan te pakken. In een zeldzame gezamenlijke verklaring veroordeelden AU-leiders de acties van de Amerikaanse regering en gaven zij president Ramaphosa de opdracht om het probleem voor te leggen aan de Verenigde Naties.

Hun mandaat? Repatriëren van Afro-Amerikanen en het bieden van toevlucht.

Ramaphosa bevestigde dat de eerste chartervluchten met vluchtelingen op 25 mei – Afrika Dag – op Afrikaanse bodem zullen aankomen.

“Terwijl de zon ondergaat over dit donkere hoofdstuk van de Amerikaanse geschiedenis,” zei Ramaphosa, “ontstaat er een nieuwe dageraad boven Afrika. We zullen passief blijven terwijl er een genocide plaatsvindt in de Verenigde Staten.”

***

Natuurlijk is dit allemaal niet gebeurd.

Er was geen verklaring over “Egregieuze Acties en Uitgebreide Fouten van de Amerikaanse Regering” vanuit Zuid-Afrika. Er was geen persconferentie waar een Afrikaanse leider de ellende van zijn Afrikaanse broeders en zusters in de Verenigde Staten onder de aandacht bracht en hen opties aanbood.

Er zullen geen vluchtelingenvluchten van Detroit naar Pretoria zijn.

In plaats daarvan, nadat de VS de hulp aan Zuid-Afrika had stopgezet, herhaalde valse beschuldigingen dat er een “witte genocide” plaatsvond en begon het Afrikaners als vluchtelingen te verwelkomen, maakte een pragmatische Ramaphosa een respectvolle bezoek aan het Witte Huis op 21 mei.

Tijdens zijn bezoek, nauwlettend in de gaten gehouden door de wereldmedia, noemde hij zelfs niet de miljoenen Afro-Amerikanen die te maken hebben met discriminatie, politiegeweld en misbruik onder een president die duidelijk vastbesloten is om “Amerika weer wit te maken” – laat staan hen toevlucht in Afrika aan te bieden. Zelfs toen Trump, zonder enige basis in de werkelijkheid, volhield dat er een genocide wordt gepleegd tegen witte mensen in zijn land, bracht Ramaphosa de lange lijst van Washington’s – zeer reële, systematische, en schijnbaar versnellende – misdaden tegen Afro-Amerikanen niet ter sprake.

Hij probeerde beleefd en diplomatiek te blijven, zich niet richtend op de racistische vijandigheid van de Amerikaanse administratie, maar op de belangrijke banden tussen de twee naties.

Misschien is het in de echte wereld te veel gevraagd van een Afrikaanse leider om diplomatieke gevolgen te riskeren door het verdedigen van zwarte levens in het buitenland.

Misschien is het gemakkelijker om hand te schudden met een man die denkbeeldig witte lijden een “genocide” noemt, dan om een echte genocide die zich onder zijn toezicht voltrekt aan te kaarten.

In een andere wereld stond Ramaphosa trots in Pretoria en vertelde Trump: “We zullen uw leugens over ons land niet accepteren – en we zullen niet zwijgen terwijl u onze verwanten in het uwe verwoest.”

In deze wereld stond hij stil in Washington – en deed hij dat.