Terwijl de inwoners van Basta wachten op een wapenstilstand, verhoogt Israël de aanvallen op Libanon

Beiroet, Libanon – Israël heeft een gebouw in het centrum van Beiroet verwoest, meerdere keren de zuidelijke voorsteden Dahiyeh gebombardeerd en andere gebieden in centraal Beiroet getroffen op dinsdag, wat velen hopen dat het de laatste dag van de oorlog is, maar ook de meest gewelddadige.

Volgens het Libanese Ministerie van Volksgezondheid zijn er dinsdag drie mensen omgekomen en 26 anderen gewond geraakt bij de explosie nabij de Khatam Al Anbiyaa-moskee in de Noweiry-buurt van Beiroet, met een stijgend dodental als gevolg.

Het verkeer in Beiroet stond vast terwijl mensen probeerden te vluchten naar wat zij hoopten dat veilige gebieden waren, terwijl Israël bombardeerde voordat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aankondigde dat er een bestand was overeengekomen door zijn veiligheidskabinet. De bombardementen op Beiroet gingen door, zelfs na de toespraak van Netanyahu.

Maar Israël voert ook gewelddadige aanvallen uit in het zuiden en oosten van Libanon, evenals in schijnbaar willekeurige delen van Beiroet. Veel mensen hebben ervoor gekozen in Basta te blijven omdat ze niet zeker weten waar ze anders naartoe moeten.

‘Wat ik heb meegemaakt, kan ik niet vergeten’

Vroeg op zaterdagochtend, de datum van de tweede aanval op Basta, sliepen Khaled Kabbara en zijn vrouw Hanan vredig in hun bed toen Israël de gebouwen nabij hun huis in Basta Fawqa aanviel. Het 100 jaar oude huis waarin ze wonen, is gebouwd door de grootvader van Hanan in een Beiroetse steeg die naar hun familie is vernoemd: el-Safa.

De Israëlische aanval blies de antieke ramen uit de muur en zorgde ervoor dat puin en glas overal om hen heen vlogen. “Alles is op mij gevallen,” zegt Kabbara, terwijl hij wijst naar de ramen die naast stukken hout liggen die uit de muur zijn gescheurd, met nagels die verdraaid en blootgelegd zijn, en een rode tarbouche.

De met stof bedekte kussens lagen niet ver van een even stoffige printer die nabij hun bed was neergekomen. Scherven glas en puin lagen verspreid over de vloeren. Khaled ging snel kijken bij hun twee kinderen. Gelukkig waren beide ongeschonden. Maar hetzelfde kan niet gezegd worden van de buren van Hanan naast hen.

Twee zijn overleden en veel andere buren liggen in het ziekenhuis. Hanan verblijft nu tijdelijk bij haar zus, ongeveer 1,5 km verderop, en weet niet of ze zal terugkeren naar het huis waar ze haar hele leven heeft gewoond. “Ik ben 41 jaar oud,” zei Hanan, terwijl ze tegenover het huis stond waar drie arbeiders begonnen met de lange klus van reparaties. “Ik ben hier geboren, ben hier opgegroeid; ik ben hier getrouwd en heb hier mijn kinderen gekregen.”

Haar overleden moeder overleed hier ook, slechts 11 dagen geleden, zei ze, aan een alvleesklierprobleem. “Haar dood kwam als een verrassing,” zei ze. “Maar als ze nog had geleefd, zou de explosie haar hebben gedood omdat stukken van het huis vielen waar ze normaal sliep.”

Hanan draagt diepe pijn met zich mee. Naast het verlies van haar moeder en haar twee buren, heeft Israël ook enkele van haar familieleden in Gaza gedood, waar haar vader vandaan komt. Het trauma van de explosie leidde er ook toe dat ze voor het eerst een sluier droeg. “Ik ben bang … ik slaap niet,” zei ze. “Ik slaap een beetje en schrik dan weer wakker. Wat ik heb meegemaakt, kan ik niet vergeten.”

Een paar straten verderop stapt haar man Khaled een winkel binnen. Een groep mannen deelt verhalen over de aanval: overal stof, ambulance sirenes die in de vroege ochtendlucht klinken. Een man zegt dat de aanval zo krachtig was dat hij dacht dat het een aardbeving was en zich in een deurpost moest vasthouden. Khaled zei dat hij de raketten boven zijn hoofd hoorde vliegen, terwijl hij het geluid imiteerde.

Na de aanval zei hij dat Hanan de waardevolle spullen van het gezin verzamelde voor veilige bewaring, maar hij maakte zich meer zorgen om de paniek die hij voelde in de paar seconden tussen de aanval en toen hij ging kijken bij zijn kinderen. “Iets als dit doet je alles in twijfel trekken.” Zijn ogen glinsterden van de tranen en de andere mannen in de winkel keken hem teder aan, wachtend.

Terwijl hij zich herstelde, zei hij dat de veiligheid van zijn gezin voor alles komt, voordat hij toevoegde: “F*** geld.”

‘Niemand weet iets’

Het bestand komt als een verademing voor een vermoeide Libanese bevolking. Netanyahu hield een toespraak waarin hij de overeenkomst aankondigde en zei dat Israëli’s naar hun huizen in het noorden kunnen terugkeren. Maar hij voegde eraan toe dat hij niet zou aarzelen om nieuwe aanvallen te lanceren als hij zich bedreigd voelde door Hezbollah.

De meeste van de 3.768 mensen die Israël sinds oktober 2023 heeft gedood, zijn omgekomen sinds de escalatie van Israël en naar schatting 1,2 miljoen mensen zijn ontheemd. Zelfs het ontvluchten van de Israëlische bombardementen heeft niet gegarandeerd dat ze veilig zijn, aangezien ontheemden in verschillende steden in Libanon zijn aangevallen.

Veel van de ontheemden zullen proberen terug te keren naar hun huizen na de oorlog – als hun huizen nog staan. Mohammad al-Sidani, 27, stond buiten een mobiele telefoonwinkel aan de overkant van de straat van de plaats van de bombardementen op zaterdag. Hij zei dat hij alleen zou vertrekken als hij een visum kreeg om zijn vrouw in Duitsland te vergezellen. “We zijn al zo vaak verhuisd,” zei hij. “Het is beter dan Dahiyeh of Burj al-Barajneh hier.”

Sidani verwees naar de zuidelijke voorsteden van Beiroet, waar de willekeurige vernietiging door sommige experts als urbicide is beschreven. Dan is er het zuiden van Libanon, waar ten minste 37 dorpen gedeeltelijk of volledig tot de grond zijn gelijkgemaakt. Zelfs als er een bestand komt, is veel van de schade door de oorlog – aan mensen en hun huizen – al aangericht. Voor degenen die zullen blijven, zeggen ze dat ze liever met hun waardigheid sterven dan op straat.

Zittend in zijn winkel, een blok verderop van de verwoeste straat in Basta op maandag, werkte Abou Ali, een 71-jarige schoenmaker, geduldig aan de binnenzool van een laars. “Ik wil niet leven door van gebied naar gebied te gaan, ik heb daar de middelen niet voor,” zegt hij. “Ik sterf als ik niet werk, ik moet werken.”

“In mijn ogen zal ik zeggen dat nergens [veilig is], Israël verandert altijd [doelen]. Misschien raakt het hier of daar of Achrafieh, of Sabra of de kampen. Niemand weet iets.”