Risico’s voor Ecosystemen, Economie en Gezondheid Door Offshore Windparken

Onderzoek toont risico’s van offshore windparken voor ecosystemen en menselijke gezondheid

Nieuwe onderzoeken van de Universiteit van Portsmouth onthullen dat de materialen die worden gebruikt om windturbines te beschermen tegen corrosie, in het omringende water lekken. Dit kan risico’s met zich meebrengen voor ecosystemen, de veiligheid van zeevruchten en de menselijke gezondheid.

Offshore windparken stoten jaarlijks duizenden tonnen metalen zoals aluminium, zink en indium uit. Dit aantal zal naar verwachting dramatisch toenemen, aangezien windparken een belangrijke rol gaan spelen in het verminderen van de wereldwijde CO2-uitstoot. Het Verenigd Koninkrijk heeft momenteel een capaciteit van 13 gigawatt aan offshore windenergie, met een overheidsdoelstelling om tegen 2050 100 gigawatt te bereiken.

Professor Gordon Watson van de School of the Environment and Life Sciences aan de Universiteit verklaarde: “Offshore windparken zijn een essentieel onderdeel van onze toekomst in schone energie, maar momenteel is er beperkte data over hoe deze metalen het milieu nabij operationele offshore windparken beïnvloeden, waardoor het moeilijk is om de volledige risico’s in te schatten.”

“We zeggen zeker niet dat we moeten stoppen met de bouw van offshore windparken; we moeten ze alleen op de juiste manier monitoren, vooral nu ze blijven uitbreiden. De plannen voor opschaling zijn ambitieus en brengen uitdagingen met zich mee die moeten worden aangepakt.”

Om turbines te beschermen tegen roest, worden corrosiebeschermingssystemen gebruikt, die in de loop van de tijd metalen in de oceaan kunnen afgeven. Het onderzoek, gepubliceerd in npj Ocean Sustainability, schat de jaarlijkse invoer van metalen vanuit huidige Europese windparken op:

• 3.219 ton aluminium
• 1.148 ton zink
• 1,9 ton indium

Voor zink overschrijdt dit al de som van alle bekende directe invoer en rivierafvoer in de Noord-Atlantische Oceaan vanuit belangrijke Europese landen.

Het plaatsen van zeewier- en schelpdierboerderijen in de nabijheid van offshore windparken, zoals de eerste commerciële zeewierboerderij ter wereld in de Noordzee, kan ertoe leiden dat metalen uit de turbines zich ophopen in deze soorten. Dit kan concentraties veroorzaken die de veilige limieten voor menselijke consumptie overschrijden. Bijvoorbeeld, het consumeren van oesters met hoge niveaus van zink kan de aanbevolen wekelijkse inname voor volwassenen overschrijden, wat risico’s voor de menselijke gezondheid met zich meebrengt.

“Onder de huidige uitbreidingsplannen van de overheid zouden deze invoeren tegen 2050 12 keer kunnen toenemen, wat ernstige zorgen oproept over de potentiële accumulatie van metalen in mariene soorten zoals oesters, mosselen en zeewier, die ook waarschijnlijk in de buurt van windparken worden gekweekt,” zei professor Watson.

Onze onderzoeksresultaten benadrukken het belang van nauwlettend toezicht op de chemicaliën die door offshore windparken worden vrijgegeven, zodat we de milieueffecten kunnen monitoren en beheren.”

De wetenschappers pleiten voor meer uitgebreide monitoring van water en sedimenten rondom windparken, het gebruik van corrosiebeschermingssystemen met minder milieueffecten, en sterke richtlijnen voor het co-loceren van aquacultuur met windparken. Professor Watson voegde eraan toe: “Er zijn oplossingen om deze problemen aan te pakken, maar we moeten nu stappen ondernemen om risico’s te beperken. We hopen dat dit onderzoek een leidraad zal bieden voor beleidsmakers en de windenergiesector om deze uitdagingen effectief aan te pakken voordat ze onnodige schade aanrichten.”