President Biden en de Waarheid over de Amerikaanse Justitie

OPINIE

Papa Joe Biden is een openlijke leugenaar en belichaamt een perverse leugen die de schijnbare democratie van Amerika in stand houdt.

Slechts de bekende schare opgewonden partijdigen die verschijnen op Amerikaanse kabelnieuwsnetwerken en naïeve idealisten die vasthouden aan het fantasierijke idee dat Amerika een glanzend voorbeeld van vrijheid, gelijkheid en broederschap is, zouden de essentiële waarheid van deze directe openingszin ontkennen.

Daarom lijkt de ophef over Papa Biden’s voorspelbare ommezwaai om zijn afwijkende zoon te vergeven, terwijl hij eerder volhield dat hij zijn prerogatief om een presidentieel pardon te verlenen niet zou uitoefenen, een groter en voor de hand liggend punt te missen.

Alle presidenten liegen. Het is de Amerikaanse manier. Het is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn.

Er zijn inderdaad twee bepalende kwaliteiten die elke Amerikaanse president moet bezitten om zijn taken en verantwoordelijkheden te vervullen. Ze moeten in staat zijn om met een bijna pathologische eenvoud te liegen en ze moeten bereid zijn anderen te bevelen te doden zonder aarzeling of een sprankje spijt.

Presidenten liegen over oorlog. Ze liegen over vrede. Ze liegen over het onderhandelen van “wapenstilstanden”. Ze liegen over “inlichtingen” die zijn geproduceerd door spionagediensten wiens zaak bedrog is. Ze liegen over het overbruggen van de kloof tussen rijk en arm. Ze liegen over het beschermen van “onschuldigen” thuis en in het buitenland. Ze liegen over het voorkomen dat de planeet vergaat in de afgrond.

Ze liegen over gratie. Ze liegen wanneer ze hun hand op een bijbel leggen en zweren de “Grondwet van de Verenigde Staten te behouden, te beschermen en te verdedigen”. De grootste leugen van allemaal is wanneer ze “het Amerikaanse volk” geruststellen – keer op keer – dat ze zonder uitzondering de waarheid zullen vertellen.

Dit roept een noodzakelijke vraag op: Waarom liegen ze?

Ze liegen om de goedgelovigen te overtuigen dat presidenten “vrede stichters” zijn die oorlog tegenwerken in plaats van conflicten te voeden met geld en wapens.

Ze liegen om het feit te verdoezelen dat, als president, hun belangrijkste verplichting is om de partijdige belangen van de weinigen te dienen ten koste van de velen.

Ze liegen om een mythe te bevorderen dat Amerika een symbool van hoop en vrijheid is om de historische feiten te ontkennen dat elke Amerikaanse president na de andere de onverontschuldigde architect is geweest van verlies en lijden op een bijna onbegrijpelijke schaal in deze steeds turbulente wereld.

Biden’s gretige medeplichtigheid aan de genocide die met zo’n vreselijke en dodelijke efficiëntie wordt gepleegd in de verwoeste resten van Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever is overtuigend bewijs van Amerika’s bepalende en anti-humanitaire verleden, heden en, ongetwijfeld, toekomst.

De 46e president van Amerika heeft de lakmoesproef doorstaan die elke president moet doorstaan. Biden heeft gedurende zijn problematische presidentschap bewezen dat hij, heel de tijd, de juiste kwaliteiten had om de opperbevelhebber te zijn.

En, zoals veel andere presidenten die hem voorafgingen en die, natuurlijk, bestemd zijn om hem op te volgen, zal Biden een heiligdom – eufemistisch bekend als een presidentiële bibliotheek – ter ere van zijn vermogen om te liegen en te doden, laten bouwen.

Dus, de strijdende kampen over wat de “juiste” en “linkse” zijde in Amerika vormt, die aan de ene hyperbolische kant Biden verguizen voor zijn hypocriete aanval op de “rechtsstaat” en aan de andere sentimentele vleugel de begrijpelijke daad van liefde van de president verdedigen, zijn beiden schuldig aan niet alleen naïviteit, maar aan een schrijnend dubbele standaard die hun diepgaande onserieusheid bevestigt.

Biden’s tegenstanders jammeren als koliekende baby’s dat hij een plechtige belofte heeft geschonden om zijn tweede, problematische zoon geen gratie te verlenen, omdat zij overtuigd waren van de ooit compromisloze trouw van deze president aan de “normen” die het Amerikaanse democratische “experiment” ondersteunen.

Dit zal, vermoeden ik, als een onthulling komen voor deze dromerige sukkels, maar de verwende en krachtige elites in Washington, DC en daarbuiten – die de voorwaarden van het Amerikaanse “experiment” dicteren – hebben nooit enige van uw fictieve “normen” hoeven te volgen.

Er zijn een exculpatoire set regels voor de gouverneurs en een merkbaar andere set incriminerende regels voor de geregeerden.

Exhibit A: Geen enkele van de grijnzende Wall Street-plutocraten die de subprime-hypotheekfraude hebben georganiseerd die de bijna-inzinking van de gemanipuleerde Amerikaanse economie veroorzaakte en zo veel verdriet en ontbering onder “Main Street” Amerika veroorzaakte, werd zelfs maar summier ter verantwoording geroepen.

In plaats daarvan kregen ze gouden, levenslange “ga niet naar Rikers”-tickets en werden ze gered door de legioenen “blauwe boorden” Amerikaanse belastingbetalers die zij schade toebrachten, vaak tot in de eeuwigheid.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij op deze manier werden gesteund door een reeks meegaande presidenten.

In blije samenwerking met hun dankbare Wall Street-sponsoren en donoren, is er nooit een zittende president aangeklaagd, laat staan veroordeeld en opgesloten, zoals miljoenen van hun veel minder fortuinlijke “medeburgers”.

Godsvrezende, wetgetrouwe, Boy Scouts allemaal.

Ik stel voor dat de “Ik ben geschokt, geschokt dat de president heeft gelogen”-groep een tissue pakt en hun beschamende waterval van krokodillentranen droogt.

Wat betreft de columnist van The Washington Post en zijn gelijkgestemde broeders op CNN en MSNBC die zich ergerden aan Papa Biden’s U-turn maar hem krediet gaven voor het redden van zijn kind van een onplezierig lot, schijnt het dat deze sentimentele apologeten herinnerd moeten worden dat de arme, kleine Hunter een 54-jarige getrouwde man is die verantwoordelijk zou moeten zijn voor zijn onwettige daden en dat zijn vader de president van de Verenigde Staten is.

De schalen van gerechtigheid zijn niet blind wanneer je vader het blinddoek kan opheffen en een goed, langdurig kijkje kan nemen naar de beschuldigde in de beklaagdenbank om te ontdekken of ze verwant aan hem zijn of niet.

Papa Biden zou een beetje van zijn genade moeten sparen voor de verdiende slachtoffers van de “rechtsmisstanden” die wijdverspreid zijn in Amerika’s meedogenloze “rechtsstelsel”, dat routinematig de armen, minderheden, niet-gewelddadige delinquenten en onschuldigen opsluit, die, in veel schandalige gevallen, met de doodstraf worden geconfronteerd.

In dat opzicht – durf ik het te zeggen – rechtvaardig doel, zou Biden beter wat tijd moeten vrijmaken tijdens zijn afnemende dagen in functie om het Innocence Project te bellen – een groep eerlijke vrijwilligers die hard werken om de veroordeelden vrij te krijgen – en advies inwinnen over wie hij als volgende zou moeten gratie verlenen.

Dat zou de schandelijke vlek op de “waarheid” en “gerechtigheid” die hij heeft achtergelaten, kunnen temperen.