Optimale Voorwaarden voor Bosbranden: Twintig Jaar Gegevens Ontdekken de Meest Risicovolle Gebieden
De proliferatie van bosbranden hangt uiteindelijk af van het klimaat en de beschikbaarheid van brandstof. De Elkhorn 2-branden in 2008 in centraal Nevada begon als een voorgeschreven brand, maar groeide al snel uit de hand en verbrandde uiteindelijk bijna 4.000 acres (1.619 hectare) buiten de projectgrenzen.
Naarmate het wereldklimaat blijft opwarmen, zijn de brandseizoenen intensiever geworden en zijn grootschalige bosbranden frequenter in veel delen van de wereld. Factoren zoals het type vegetatie, landgebruikspatronen en menselijke activiteiten beïnvloeden allemaal de kans op ontbranding, maar de proliferatie van bosbranden hangt uiteindelijk af van twee factoren: klimaat en brandstofbeschikbaarheid.
Onderzoek door Stephanie Kampf en collega’s heeft de relaties tussen brand, brandstof en klimaat in gematigde gebieden over de hele wereld bestudeerd, met een specifieke focus op het westen van Noord-Amerika, west- en centraal Europa, en het zuidwesten van Zuid-Amerika. Elk van deze drie regio’s omvat woestijn-, struik- en bosgebieden, evenals lokale klimaten die variëren van droog tot vochtig.
De onderzoekers verzamelden informatie over de totale verbrandingsoppervlakte en de frequentie van bosbranden in deze regio’s tussen 2002 en 2021 uit de GlobFire-database en haalden gegevens over landbedekking en biomassa tijdens dezelfde periode uit de Global Land Cover Mapping and Estimation (GLanCE) van NASA. Ze maakten ook gebruik van neerslag- en evapotranspiratiegegevens van TerraClimate om de gemiddelde jaarlijkse droogte-index (gemiddelde jaarlijkse neerslag gedeeld door gemiddelde jaarlijkse evapotranspiratie) voor elke regio te berekenen. Hun studie is gepubliceerd in het tijdschrift AGU Advances.
De onderzoekers ontdekten dat in de 20-jarige studieperiode en in alle drie de regio’s, branden kleinere gebieden verbrandden in zones met ofwel zeer droge klimaten ofwel zeer natte klimaten in vergelijking met zones van tussenliggende droogte. Ze suggereren dat deze trend te verklaren is door het gebrek aan voldoende vegetatie om wijdverspreide branden in droge zones aan te wakkeren en, in natte zones, door weersomstandigheden die de kans op branden verlagen. In tegenstelling tot dat, waren de verbrandingsoppervlakten groter in de tussenliggende zones waar de overvloed aan biomassa en de weersomstandigheden meer bevorderlijk zijn voor het voeden van branden.
Van de drie bestudeerde regio’s had Noord-Amerika de grootste totale verbrandingsoppervlakte, het grootste percentage verbrand gebied en de grootste branden. De onderzoekers wijzen erop dat de fragmentatie van vegetatiegebieden in Zuid-Amerika (door de Andes) en in Europa (door extensief landgebruik) waarschijnlijk de grootte van branden en verbrandingsoppervlakten in die regio’s heeft beperkt. Ze wijzen ook op het feit dat stijgende temperaturen en droogte het risico op grote bosbranden in alle drie de regio’s vergroten, wat suggereert dat brandbeheerders flexibel en responsief moeten zijn op lokale veranderingen.
