Onderzoekers Waarschuwen: Kustterugtrekking in Alaska Versnelt Door Meervoudige Klimaatimpact

Overstroming van de zee degradeert permafrost nabij Point Lonely, Alaska. Terwijl de samengestelde klimaatimpact de kustverandering versnelt, is er een dringende behoefte aan adaptieve strategieën om kwetsbare gemeenschappen en infrastructuur te beschermen. Wetenschappers melden dat de overlappende effecten van zeespiegelstijging, verzakkingen door smeltende permafrost en erosie kunnen leiden tot landverlies in de kustgebieden van het Arctisch gebied, wat aanzienlijk groter is dan het landverlies door een van deze klimaatgevaar.

Na 75 jaar van lucht- en satellietwaarnemingen, die kusterosie hebben aangetoond als een toenemend gevaar in het Arctisch gebied, hebben andere gevaren—zoals de cumulatieve impact van zeespiegelstijging en verzakking door smeltende permafrost—minder aandacht gekregen. Dit heeft het moeilijk gemaakt om de impact van deze processen in vergelijking met en in combinatie met kusterosie te beoordelen.

Een nieuwe studie, gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences door wetenschappers van het Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) en andere academische instellingen, richt zich op de Arctische Kustvlakte van Alaska (ACP), een gebied van meer dan 60.000 vierkante kilometer met een lage ligging en een laag reliëf, rijk aan permafrost, dat een van de hoogste zeespiegelstijgingen en kusterosie in het Arctisch gebied kent.

Volgens de studie benadrukken de bevindingen de risico’s die samengestelde klimaatgevaar met zich meebrengt voor kustgemeenschappen en onderstrepen de noodzaak voor adaptieve planning in Arctische gemeenschappen binnen zones van landverlies in de 21e eeuw. “Samengestelde klimaatimpact versnelt de kustverandering,” zegt Roger Creel, de hoofdauteur van de studie en postdoctoraal onderzoeker in de afdeling Fysieke Oceanografie van WHOI. “Er is een niet-lineaire versnelling van kustimpact die we verwachten te zien in gebieden zoals Noord-Alaska.”

De co-auteur van de studie, Benjamin Jones, onderzoeker aan het Institute of Northern Engineering van de Universiteit van Alaska Fairbanks, voegt daaraan toe: “De bevindingen van deze studie onthullen een ongekende transformatie van de Arctische kusten van Alaska. Tegen 2100 zullen de gecombineerde effecten van kusterosie, zeespiegelstijging en verzakking door smeltende permafrost waarschijnlijk de kustlijn van de North Slope verder landinwaarts duwen dan ooit tevoren, naar een plek die het sinds de laatste interglaciale periode meer dan 100.000 jaar geleden niet meer heeft bereikt.”

Deze bevindingen vertegenwoordigen een paradigmawisseling in het Arctisch gebied van de 21e eeuw, en benadrukken de urgente behoefte aan adaptieve strategieën om kwetsbare gemeenschappen en infrastructuur te beschermen tegen deze cumulatieve klimaatgevaar.

De studie maakte gebruik van 5-meter topografie, satelliet-afgeleide schattingen van de diepte van kustmeren, en empirische beoordelingen van landverzakking door smeltende permafrost, samen met projecties van kusterosie en zeespiegelstijging voor middelhoge en hoge emissiescenario’s uit het 6e beoordelingsrapport van het IPCC. “Deze onderzoeksresultaten benadrukken de waarde van samenwerking over disciplinaire grenzen heen voor robuustere projecties van de evolutie van de Arctische kust in de komende eeuw,” zegt co-auteur Julia Guimond, assistent-wetenschapper in de afdeling Toegepaste Oceanografie en Engineering van WHOI.

Volgens de studie zal tegen 2100 het totale landverlies de erosieverliezen tot wel acht keer overtreffen. “Hier richten we ons op processen die de Arctische Kustvlakte van Alaska beïnvloeden, maar een belangrijke conclusie is de cumulatieve effecten van meerdere gevaren en dat dit van toepassing is op de planning voor kustbestendigheid wereldwijd.”

De co-auteur Pier Paul Overduin, senior wetenschapper aan het Alfred Wegener Instituut Helmholtz Centrum voor Pool- en Marien Onderzoek in Potsdam, Duitsland, merkt op: “Langs permafrostkusten, daalt het aardoppervlak sneller dan de zeespiegel stijgt. In de komende decennia zal de verzakking door smeltende permafrost de kustlijn verder landinwaarts verplaatsen dan kusterosie of zeespiegelstijging alleen zou doen, en deze verzakking zal op lange termijn de verandering van de Arctische kust domineren.”

Creel voegt eraan toe dat de impact van verzakking door smeltende permafrost bekend is bij mensen die in Noord-Alaska wonen. Echter, hij merkt op dat instanties zoals het U.S. Army Corps of Engineers en de Federal Emergency Management Agency veel van hun middelen toewijzen op basis van gepubliceerde literatuur. “Deze instanties met aanzienlijke middelen hebben mogelijk niet genoeg aandacht besteed aan verzakking door smeltende permafrost als een agent van kustverandering. Deze studie is een wake-up call om het gesprek uit te breiden.”

Een Arctische kustlijn die wordt overheerst door overstroming “zal nieuwe uitdagingen opleveren voor gemeenschappen wiens thuisland—inclusief infrastructuur, jachtgronden, routes voor levensonderhoud, culturele erfgoedsites, landschappen en de bodem zelf—verdwijnt,” stelt de studie. “Toekomstig onderzoek naar de evolutie van Arctische kusten moet gemotiveerd worden door de behoeften van deze gemeenschappen, die ondersteuning zullen nodig hebben om te reageren op de paradigmaverschuiving in de kustverandering van de 21e eeuw die we hier projecteren.”