Onderzoek naar genocide onthult niets dan ‘verruimde normen’

OPINIE

De New York Times heeft onlangs een uitgebreid artikel gepubliceerd over de door de Verenigde Staten gesteunde genocide in de Gazastrook, getiteld “Israël heeft zijn regels versoepeld om Hamas-strijders te bombarderen, wat veel meer burgerslevens kostte.” Het artikel kan ook worden beluisterd op de website van de krant – als je toevallig 28 minuten en 27 seconden te besteden hebt.

Het woord “genocide” verschijnt precies één keer in het artikel – en alleen als een bewering die Israël ontkent: “Israël, dat beschuldigd is van genocide in een zaak voor het Internationaal Gerechtshof, zegt dat het voldoet aan het internationaal recht door alle haalbare voorzorgsmaatregelen te nemen om burgerlijke slachtoffers te minimaliseren.”

Toch, zoals het artikel zelf aantoont, werd deze schijn van voorzorgsmaatregelen op 7 oktober 2023 in de wind geslagen, toen het Israëlische leger een bevel gaf dat middenkaderofficieren ongekende vrijheid gaf om aanvallen op Gaza goed te keuren. In eerdere conflicten met Hamas, volgens de Times, “werden veel Israëlische aanvallen alleen goedgekeurd nadat officieren hadden geconcludeerd dat er geen burgers gewond zouden raken” – wat zeker nieuws zou zijn voor de duizenden Palestijnen die in de afgelopen 20 jaar in Gaza door Israël zijn omgekomen.

Het nieuwe bevel gaf officieren de “bevoegdheid om het risico te lopen tot 20 burgers te doden” bij elke aanval en betekende dat het leger “de rang- en fileleden kon richten terwijl ze thuis waren, omringd door familieleden en buren, in plaats van alleen wanneer ze alleen buiten waren.” Men vraagt zich af hoe het Israëlische leger erin slaagde om in voorgaande oorlogen hele appartementenblokken in Gaza te verwoesten door alleen militanten “te richten wanneer ze alleen buiten waren.”

De auteurs van het artikel geven zichzelf een schouderklopje voor hun ontdekking en benadrukken dat het bevel van 7 oktober nog niet eerder was gerapporteerd – alsof het feit dat Israëlische officieren gemachtigd waren om het risico te nemen burgers te doden op de één of andere manier verrassend is in een genocide. Maar in plaats van genocide als feit te rapporteren, verdoezelt de westerse bedrijfsmedia het grote geheel door zich bezig te houden met uitgebreide onderzoeken naar de bureaucratische manoeuvres van Israël om de oorlogsregels te “versoepelen.”

Meer dan 45.000 Palestijnen zijn sinds oktober 2023 in Gaza omgekomen, hoewel het werkelijke dodental ongetwijfeld aanzienlijk hoger is. Volgens artikel II van het Genocideverdrag betekent genocide “daden die zijn gepleegd met de bedoeling om, geheel of gedeeltelijk, een nationale, etnische, raciale of religieuze groep te vernietigen”, inclusief door “leden van de groep te doden” of “ernstige lichamelijke of geestelijke schade toe te brengen aan leden van de groep.”

Maar de bedrijfsmedia weigeren zelfs het eigen woord van de Israëlische leiding te geloven en de tentoonstelling van genocidale bedoelingen dag in dag uit voor bijna 15 maanden. De plaatsvervangende Knesset-voorzitter Nissim Vaturi verklaarde bijvoorbeeld aan het begin van de oorlog op het platform X: “Nu hebben we allemaal één gemeenschappelijk doel – de Gazastrook van de aardbodem te wissen.” Kort daarna voegde de Israëlische president Isaac Herzog eraan toe dat burgers in Gaza absoluut legitieme doelen waren: “Het is een hele natie daarbuiten die verantwoordelijk is.”

Hoewel het rapport van de Times belastende details bevat over het gedrag van Israël, is het uiteindelijk altijd de schuld van Hamas – en Israël mag altijd blijven behoren tot de zelfbenoemde club van ethische en “beschaafde” naties. Dit stelt de Amerikaanse krant in staat om een schijn van eerlijke kritiek te projecteren zonder Israël’s huidige massale uitroeiingscampagne fundamenteel te veroordelen.

Zo informeert de Times ons dat “in tegenstelling tot Hamas, dat raketten willekeurig op burgergebieden afvuurt, Israël en alle westerse legers opereren onder een gelaagd toezichtssysteem dat de legaliteit van geplande aanvallen beoordeelt.” Vergeet niet dat veel van de Israëlische militaire activiteiten die in het artikel zelf worden beschreven, lijken te kwalificeren als willekeurige bombardementen op burgergebieden.

Na het bevel van 7 oktober gaf een ander bevel, uitgegeven op 8 oktober 2023, het leger toestemming om “cumulatief tot 500 burgers per dag in gevaar te brengen” tijdens aanvallen. Het artikel gaat verder: “In elk geval werd de limiet twee dagen later verwijderd – waardoor officieren zoveel aanvallen konden goedkeuren als ze geloofden dat legaal waren.”

Andere bevindingen uit het onderzoek van de Times impliceren ook flagrante willekeur, zoals dat de Israëli’s “vaak op een primitief statistisch model vertrouwden om het risico op burgerlijke schade te beoordelen, en soms aanvallen lanceerden op doelwitten enkele uren nadat ze deze voor het laatst hadden gelokaliseerd, waardoor het risico op fouten toenam.” Bovendien “sloeg het leger met een tempo toe dat het moeilijker maakte om te bevestigen dat het legitieme doelen raakte” en nam het ook een “onbewezen systeem voor het vinden van nieuwe doelen aan dat kunstmatige intelligentie op grote schaal gebruikte.”

Maar dit is tenslotte wat er gebeurt in een genocide. Als Times-journalisten niet zo toegewijd waren aan het herhalen van de Amerikaanse gevestigde opvattingen over Israël en het verdoezelen van het G-woord, zouden ze misschien minder geschokt zijn geweest om te ontdekken dat “op een paar gelegenheden senior [Israëlische] commandanten aanvallen goedkeurden op Hamas-leiders waarvan ze wisten dat deze elk meer dan 100 niet-strijders in gevaar zouden brengen – een buitengewone drempel voor een hedendaags westers leger.”

Ondertussen, terwijl de Times verstrikt raakt in de details van de Israëlische militaire bevelen, gaat Israël door met zijn doel om “de Gazastrook van de aardbodem te wissen” met de hulp van buitengewone hoeveelheden Amerikaanse geld en wapens. En helaas is de medeplichtigheid van de media aan het laten doorgaan van de genocide door Israël nauwelijks buitengewoon.