Onbekende Paden: Jongeren met een Visuele Beperking in Costa Rica

Onbekende paden: Jongeren met een visuele beperking in Costa Rica

Camila verloor op negenjarige leeftijd het grootste deel van haar zicht. Ongeveer 18 procent van de bevolking van Costa Rica, een land met ongeveer vijf miljoen inwoners, leeft met een handicap. Deze individuen ondervinden moeilijkheden bij het verkrijgen van toegang tot onderwijs, werk en openbare ruimtes.

Onder deze handicaps bevinden zich visuele beperkingen. Als 23-jarige met een oogziekte genaamd keratoconus, die verlies van zicht veroorzaakt, ben ik geïnteresseerd in hoe jongeren met visuele beperkingen hun dagelijks leven navigeren terwijl ze hun dromen volgen en hun doelen nastreven.

Ik besloot me te richten op deze “caminos invisibles” of “onbekende paden” in mijn foto-essay voor het Safe Photography Project, dat wordt uitgevoerd door de internationale jeugdorganisatie Restless Development. Dit project heeft tien jonge fotografen van over de hele wereld samengebracht om te onderzoeken wat “veilig” voor hen betekent.

Voor mij geeft een gebrek aan toegankelijkheid blijk van een gebrek aan empathie en is het een vorm van geweld die uitsluiting bevordert. In mijn foto-essay wilde ik de uitdagingen en de moed van twee onderwerpen met visuele beperkingen, Camila en Luis, beide 13 jaar, illustreren terwijl ze zich aanpassen aan de wereld om zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Essentieel hierbij is de steun van vrienden en familie die een gevoel van veiligheid bieden, waardoor beide tieners kunnen groeien en zich ontwikkelen zonder de angst om verkeerd begrepen of afgewezen te worden.

We ontmoeten Camila Valverde Gonzales, die op twee maanden leeftijd werd gediagnosticeerd met microftalmie en bilaterale cataracten. Ze onderging meerdere operaties voordat ze een jaar oud was. Toen ze negen jaar oud was, verloor ze het grootste deel van het zicht in haar rechteroog en moest ze veranderingen aanbrengen in haar dagelijks leven, zoals het vergroten van de lettergrootte op haar iPad en mobiele telefoon en het verbeteren van de verlichting thuis om zo autonoom mogelijk te zijn.

Luis Diego Espinoza Cedeño werd geboren met beperkte zicht door oculaire albinisme, nystagmus en strabismus, hoewel zijn ouders aanvankelijk te horen kregen dat hij bij de geboorte blind was. Op zijn eerste verjaardag moest Luis beginnen met het dragen van een bril om zijn ogen te beschermen. Hij bracht zijn eerste vijf jaren door op een school voor kinderen met handicaps en kon daarna naar een reguliere school.

“Als tiener heeft Luis Diego zich net zo ontwikkeld als elk ander persoon. Mijn zoon is zeer gedisciplineerd, hij kan koken en dagelijkse taken uitvoeren, hij speelt voetbal, fietst en tekent heel goed. Hij is het soort jongen dat snel gefrustreerd raakt als hij dingen niet kan doen,” zegt zijn moeder Andrea Cedeño Suárez.

Voor dit essay heb ik bepaalde fotografietechnieken toegepast om de perspectieven van Camila en Luis vast te leggen. Extreme close-ups geven de kijker een intiem gevoel van het onderwerp, terwijl lange belichtingen overbrengen hoe zij hun omgeving waarnemen.

Met deze foto’s wil ik de kijker laten binnenkomen in een wereld die misschien wordt gezien als een beperking, maar ook een bron van kracht is. Elke afbeelding is een momentopname van veerkracht, aanpassing en persoonlijke groei, en nodigt de kijker uit om na te denken over wat visuele beperking betekent, verder dan alleen de handicap.

Camila heeft oplossingen gevonden, onder andere door technologie zoals spraakassistenten en zoomfuncties op een iPhone, die haar in staat stellen om onafhankelijk te functioneren ondanks haar visuele beperking.

De sterke band tussen Camila en haar moeder Gabriela heeft een veilige ruimte gecreëerd waarin Camila kan bloeien en onafhankelijk kan zijn. Ze hoeft niet bang te zijn voor mensen of zich geïntimideerd te voelen vanwege haar handicap en het gebruik van een witte stok. Ze heeft de moed om vragen te stellen en streeft er in de toekomst naar om modeontwerpster te worden.

Luis, aan de andere kant, heeft manieren gevonden om “de zaken gedaan te krijgen”. Hij kan bijvoorbeeld niet goed focussen op het bord in de klas, dus maakt hij foto’s van wat erop geschreven staat om het te kunnen lezen of vraagt hij soms medeleerlingen om hulp om te begrijpen wat er staat.

“Dag na dag leren we dat handicaps geen beperking zijn,” zegt Andrea, de moeder van Luis.

Dit verhaal benadrukt de kracht en veerkracht van jongeren met visuele beperkingen in Costa Rica, en de belangrijke rol van steun van familie en technologie in hun leven.