Oceanische anomalieën die naar het noorden reizen zijn cruciaal voor de Atlantische Meridionale Omkering Circulatie

Thermohaline Anomalieën Beïnvloeden de Atlantische Meridionale Omkering

Anomalieën in temperatuur en zoutgehalte die ontstaan in de gematigde Noord-Atlantische Oceaan kunnen de Atlantische Meridionale Omkering (AMOC) in de Noordelijke Zeeën tot wel een decennium later beïnvloeden. Een nieuwe studie toont aan dat de anomalieën die noordwaarts met het Atlantische Water reizen een belangrijk onderdeel van het systeem zijn en zowel de instroom van warm water in de Noordelijke Zeeën als de overloop van dicht water terug naar de diepe Atlantische Oceaan actief moduleren.

“In plaats van passieve signalen, vinden we dat deze anomalieën een inherent onderdeel van het systeem zijn—ze helpen de sterkte van de tak van de AMOC in de Noordelijke Zeeën te beheersen. Dit onderzoek zal waarschijnlijk de deur openen naar vele nieuwe studies over hoe veranderingen stroomopwaarts de omkeerbeweging op hoge breedtegraden vormen—en hoe veranderingen in de Noordelijke Zeeën op hun beurt de omstandigheden verder naar het zuiden kunnen beïnvloeden,” zegt Léon Chafik, eerste auteur van de studie en onderzoeker aan de Afdeling Meteorologie van de Universiteit van Stockholm en het Bolin Centrum voor Klimaatonderzoek.

De omkering in de Noordelijke Zeeën is een belangrijke tak van de grotere Atlantische Meridionale Omkering (AMOC), die warmte noordwaarts verplaatst en het klimaat van Europa en de Arctische gebieden beïnvloedt. “In de studie richten we ons op wat de sterkte van de AMOC in de Noordelijke Zeeën controleert—iets dat slecht begrepen is. Interessant is dat alle tijdreeksen die we in deze studie gebruiken suggereren dat de omkering in de Noordelijke Zeeën nog steeds stabiel is, zonder tekenen van langdurige verzwakking. Het begrijpen van wat de variabiliteit in deze regio aandrijft, is essentieel, vooral omdat het helpt om de toekomst van de bredere AMOC te vormen,” voegt Chafik eraan toe.

Het onderzoeksteam heeft het noordwaartse transport van Atlantisch Water in de Noordelijke Zeeën gereconstrueerd met behulp van 50 jaar aan hydrographische waarnemingen—temperatuur- en zoutprofielen verzameld ten noorden en zuiden van de Groenland-Schotland Ridge.

“Door deze gegevens te combineren met satellietaltimetrie en metingen van stromingen, konden we in kaart brengen hoe thermohaline anomalieën noordwaarts reizen langs het pad van het Atlantische Water en de omkering in de Noordelijke Zeeën beïnvloeden. Wat uniek is aan onze aanpak, is dat we variabiliteit in de instroom zelf als een fysiek tracer hebben gebruikt—een manier om deze anomalieën van hun oorsprong in de gematigde breedtegraden tot aan de Arctische poorten te volgen,” zegt Chafik.

De resultaten wijzen op een langzame maar voorspelbare keten van gebeurtenissen, waarbij veranderingen in de Noord-Atlantische Oceaan de omkering op hoge breedtegraden vijf tot tien jaar later kunnen beïnvloeden. Dit maakt thermohaline anomalieën een potentiële bron van klimaatvoorspelbaarheid.

“Een belangrijke uitkomst van onze studie is dat satellietgegevens—met name altimetrie—kunnen worden gebruikt om deze veranderingen te monitoren terwijl ze zich voordoen,” zegt Chafik. Dit biedt een kosteneffectieve manier om de staat van dit systeem in bijna real-time te volgen.

“We hopen dat deze satellietprogramma’s blijven worden ondersteund en niet worden beïnvloed door bezuinigingen van de overheid, zoals momenteel in sommige landen gebeurt. Op de lange termijn kunnen onze bevindingen helpen de voorspellingen van regionale klimaatschommelingen te verbeteren, vooral in Noord-Europa en de Arctische gebieden. Ze benadrukken ook de noodzaak van voortdurende satelliet- en in-situ waarnemingen, en voor een betere afspiegeling van oceaanprocessen op hoge breedtegraden in klimaatmodellen,” concludeert Chafik.