Nieuwe afschrikking voor Libanon nodig om langdurige oorlog met Israël te voorkomen

Een nieuwe afschrikking voor Libanon is nodig om een lange oorlog met Israël te vermijden

Voor een wapenstilstand is het noodzakelijk dat Hezbollah, de VS en Israël terugkeren naar Resolutie 1701. Een VN-voertuig is te zien bij Camp Shamrock, waar de vredeshandhavers van de Verenigde Naties Interim Force in Libanon (UNIFIL) zijn gelegerd, nabij het dorp Maroun al-Ras, dicht bij de Libanees-Israëlische grens, op 29 november 2023.

Na de herverkiezing van voormalig Amerikaanse president Donald Trump lijken de inspanningen om een wapenstilstand tussen Libanon en Israël te onderhandelen aan momentum te winnen. Op maandag ontmoetten de speciale Amerikaanse gezant Amos Hochstein en de Israëlische minister van Strategische Zaken Ron Dermer elkaar in Washington om de kwestie te bespreken.

In oktober reisde Hochstein naar Beiroet, maar zijn bezoek leidde tot niets. Hij maakte duidelijk dat het voor de VS “niet genoeg is dat beide partijen zich gewoon inzetten voor [Resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties] 1701” en dat er een nieuwe “formule nodig is die dit conflict voorgoed beëindigt”. Het negeren van VN-besluiten lijkt de laatste tijd gebruikelijk te zijn geworden onder Amerikaanse functionarissen, met desastreuze gevolgen.

In hun laatste aanbod eisen Israël en de VS dat Libanon instemt met een nieuwe regeling waarbij Israëlische troepen “actieve handhaving” van de demilitarisatie in Zuid-Libanon kunnen uitvoeren. Met andere woorden, Israël zou effectieve militaire controle over Libanees grondgebied hebben.

Geen soevereine natie – of niet-statelijke actor – zou ooit akkoord gaan met dergelijke voorwaarden. Zowel Libanon als Hezbollah zouden hun militaire afschrikking niet opgeven. Daarom zal de Amerikaanse en Israëlische aandrang op deze nieuwe voorwaarden alleen maar de oorlog verlengen.

Het opbouwen van een nieuwe consensus rond Resolutie 1701 blijft de enige haalbare weg naar vrede. De resolutie bracht een einde aan de laatste oorlog van Israël met Libanon in 2006 en fungeerde als een mechanisme om de vijandelijkheden te stoppen en maatregelen te schetsen om het grensgebied te ontdoen van de aanwezigheid van gewapende groepen. Hoewel er problemen waren met de volledige uitvoering – waarvan beide partijen zich bewust waren dat deze zouden optreden – stopte het effectief het vechten.

Toewijding aan de uitvoering kan deze keer ook de vijandelijkheden stoppen. En Hezbollah moet de eerste stap zetten.

De sombere vooruitzichten van een lange oorlog

Op zondag verklaarde de Israëlische minister van Defensie Israel Katz dat Hezbollah na 40 dagen van intense strijd is verslagen. “Nu is het onze taak om druk te blijven uitoefenen om de vruchten van die overwinning te realiseren,” zou hij hebben gezegd tijdens een officiële ceremonie.

Israël lijkt ervan overtuigd te zijn dat het Hezbollah door middel van geweld kan laten capituleren. Echter, kiezen voor een militaire oplossing in Libanon betekent een oorlog die niets zal zijn zoals het conflict van 2006.

Destijds faalde de grondoffensief van Israël en nam de publieke steun af naarmate de verliezen toenamen. Tegenwoordig heeft premier Netanyahu de steun van het Israëlische publiek, versterkt door militaire successen die de leiding van Hezbollah hebben geëlimineerd en hun communicatienetwerken hebben verstoord.

Ondanks deze verliezen is Hezbollah ook beter voorbereid, beter uitgerust en mogelijk disciplinairder dan in 2006. Het is dan ook geen wonder dat Israël niet meer dan een paar mijlen grond heeft weten te veroveren sinds de landinvasies zijn begonnen, terwijl de dagelijkse raketsalvo’s gericht op het noorden en het midden van Israël doorgaan.

Behalve een belangrijke verandering of diplomatiek verschuiving onder de binnenkomende Trump-administratie die druk op Israël zou uitoefenen, betekent dit alles dat we ons in voor een zeer lange oorlog.

Een essentiële afschrikking

Hezbollah herstartte de vijandelijkheden met Israël ter ondersteuning van zijn bondgenoot Hamas en maakte tot voor kort een wapenstilstand met Israël afhankelijk van een wapenstilstand in Gaza. De groep weet dat terwijl veel Libanezen zijn voortdurende interventie begrijpen, velen ook zeer ontevreden zijn over zijn acties in de afgelopen twee decennia.

Door het Syrische regime in de jaren 2010 te steunen, de heerschappij van de corrupte Libanese elite te helpen handhaven toen de economie in 2019 instortte, en het onderzoek naar de explosie in de haven van Beiroet in 2020 te blokkeren, heeft Hezbollah veel vijanden gemaakt, zowel thuis als in het buitenland, en heeft het bijna volledig moeten vertrouwen op Iran voor diplomatiek overwicht en militaire kracht.

De weigering om zich te integreren in een nationale defensiestrategie door zijn wapens buiten het commando en de controle van de Libanese strijdkrachten (LAF) te houden, heeft ook geleid tot een kolossale mismanagement van de nationale veiligheid en heeft het land kwetsbaar gemaakt voor Israël’s veruit superieure militaire kracht.

De verwoesting die Israël in heel Libanon aanricht, is ook een grote zorg. Hoe langer de enorme ontheemding vanuit het zuiden en oosten van het land aanhoudt, des te groter de sociale spanningen en woede jegens Hezbollah zullen toenemen.

Tegelijkertijd is het afschrikkingsarsenaal van Hezbollah, bestaande uit raketten en strijders, de enige echte onderhandelingschip van Libanon. Zonder Hezbollah zouden de Merkava-tanks van Israël vrijwel zeker Beiroet binnenrollen en een marionettenregime installeren, met weinig verzet onderweg.

De Libanezen die oproepen tot de afschaffing van de wapens van Hezbollah voor vrede leven ofwel in een fantasiewereld of zijn gewoon vreselijke onderhandelaars.

Dat gezegd hebbende, als Hezbollah enige vorm van Libanese eenheid wil redden, ligt de verantwoordelijkheid bij hen om met een politiek plan te komen voor de uitvoering van Resolutie 1701. Ze moeten ook bewijzen dat ze binnen een nationaal kader kunnen werken en niet alleen als een Iraanse proxy.

Gezien het wantrouwen onder zijn tegenstanders, moeten deze initiatieven in fasen plaatsvinden om succesvol te zijn. In de eerste plaats zou Hezbollah moeten uitleggen hoe het formeel zal coördineren met de LAF om een gezamenlijke afschrikkingstroep te vormen, net zoals het in 2017 deed toen ze samen tegen ISIL (ISIS) vochten. Bovendien moet Hezbollah accepteren dat het nationale leger en de regering namens hen spreken en dat het zijn plaats in een dergelijke configuratie moet innemen zonder de dreiging van wapens of veto over politieke beslissingen.

Van daaruit moet de partij de nationale defensiestrategie van Libanon verder uitwerken, die niet alleen kan vertrouwen op de schandalig ondergefinancierde LAF. Die strategie heeft de wapens van Hezbollah nodig – maar met een duidelijke routekaart voor integratie.

Nieuw afschrikkingskader

Elke nieuwe defensiestrategie die Libanon zonder afschrikking tegen de oorlogsmachine van Israël laat, zal falen en de rechtvaardiging versterken voor Iran en Hezbollah om een niet-statelijke afschrikking te handhaven. Praat over een nieuw nationaal veiligheidskader en steun voor de LAF op conferenties zoals die georganiseerd door Frankrijk eind oktober blijft irrelevant, aangezien het komt zonder concrete veiligheidsgaranties voor Libanon.

Als de Franse president Emmanuel Macron, of enige andere Westerse leider, serieus was over het ondersteunen van Libanon, zouden ze iets concreters aanbieden dan alleen maar te praten over een wapenembargo tegen Israël. Frankrijk zou bijvoorbeeld Rafale-jets of luchtafweersystemen kunnen aanbieden, wat de LAF in staat zou stellen zijn eigen afschrikking op te bouwen.

Dat zou natuurlijk betekenen dat Frankrijk de VS zou overstijgen wat betreft materiële steun aan de LAF – iets dat onwaarschijnlijk is, voordat minstens een goed gedefinieerde houding ten aanzien van de nationale verdediging van Libanon door Hezbollah en Iran wordt ingenomen.

Wat op dit moment duidelijk is, is dat er een internationale diplomatieke oplossing nodig is, maar niet eentje die de consensus die in 2006 werd bereikt, negeert. Het Westen en de binnenkomende Trump-administratie moeten onder ogen zien dat zonder een terugkeer naar Resolutie 1701, veiligheidsgaranties en een militaire afschrikking voor Libanon, oorlogen met Israël zullen doorgaan.

Hezbollah en Iran moeten ook begrijpen dat ze geen privé-leger in Libanon kunnen runnen en ermee weg kunnen komen zonder dodelijke gevolgen. Anders zal iedereen zich weer op het slagveld bevinden en praten over wederom een “nieuwe formule”.