Net als Palestina-actie noemde het VK mij ook eens een ’terrorist’

Een protester houdt een bord tijdens een demonstratie van Palestine Action op Trafalgar Square op 23 juni 2025 in Londen, Engeland. In de komende dagen gaat de Britse regering vol gas vooruit om Palestine Action – een beweging van jonge mensen met een geweten – als terroristische organisatie te verbieden. Sommige van haar leden zitten al achter de tralies; anderen staan voor de rechter of wachten op hun vonnis. Ondanks het ’terrorist’-label en de dreiging van gevangenisstraf zijn tienduizenden mensen in het hele land de straat op gegaan en schreeuwen ze: “Wij zijn allemaal Palestine Action”.

Als het doel van de regering was om mensen te intimideren en hen in stilte te laten zwijgen – om ervoor te zorgen dat de Britse medeplichtigheid aan genocide onbelemmerd doorgaat – dan heeft ze zich ernstig vergist. Een recente peiling toonde aan dat 55 procent van de Britten tegen de oorlog van Israël op Gaza is. Een aanzienlijk aantal van die tegenstanders – 82 procent – zei dat de acties van Israël neerkomen op genocide. Er verandert iets fundamenteels. Er is een grote kloof tussen de narratief van de media en de opvattingen van gewone mensen, die de ministeriële spin en de framing van verzet tegen tirannie en fascisme als terrorisme verwerpen.

Net als de volhardende jongeren van Palestine Action werd ik ook ooit als terrorist bestempeld. In 1981 was ik lid van de United Black Youth League. We wisten dat het bouwen van molotovcocktails juridisch “verkeerd” was, maar we geloofden in ons recht om onze gemeenschap te verdedigen – zelfs met geweld – tegen fascistische bedreigingen in Bradford. Samen met 11 anderen werd ik gearresteerd en stond ik voor terrorismebeschuldigingen die levenslange gevangenisstraffen met zich meebrachten in wat bekend werd als de Bradford 12-zaak.

Terwijl onze strijd gericht was tegen lokale fascisten, is de strijd van Palestine Action nobeler: het blootleggen en stoppen van een genocide in Palestina, uitgevoerd door het neo-fascistische regime van Israël met Britse steun. En in tegenstelling tot ons hebben zij geen wapens opgepakt. Waar wij ruwe wapens bouwden ter zelfverdediging tegen onmiddellijke geweldsbedreigingen, heeft Palestine Action alleen geweldloze directe actie gebruikt – zoals het bespuiten van oorlogsvliegtuigen, het bezetten van fabrieken en het verstoren van de gang van zaken – om de Britse medeplichtigheid aan genocide aan te pakken. Ik herken hun woede – ik heb zelf hees geschreeuwd over genocide. Hoeveel brandende kinderen moeten we zien om te weten dat het verkeerd is? Hoeveel verhongerende gezinnen moeten worden afgeslacht om een apartheidstaat in stand te houden?

De pijn is scherper wetende dat de wapens die Palestijnen vermoorden, in Groot-Brittannië worden gemaakt. Het is nog erger om hypocriete politici te zien die woorden verdraaien – van Keir Starmer die in het begin genocide rechtvaardigde, tot nu verstoppen achter holle zinnen zoals “Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen”. Maar zoals de speciale rapporteur van de Verenigde Naties voor de bezette Palestijnse gebieden, Francesca Albanese, en vele anderen herhaaldelijk hebben verduidelijkt: “Israël heeft geen recht om zichzelf te verdedigen tegen degenen die het bezet.”

Als de Britse regering slaagt, zal iedereen die geassocieerd is met Palestine Action als “terrorist” worden bestempeld. Tijdens het proces van de Bradford 12 werden wij op dezelfde manier neergezet. Net als de activisten van Palestine Action hadden wij, in onze eigen tijd, gevochten voor een rechtvaardigere wereld.

Palestine Action is voortgekomen uit het falen van eindeloze protesten die een einde vroegen aan eindeloze oorlogen en gerechtigheid voor Palestina. Zoals zij stellen: “Palestine Action is een directe actiemovement die zich inzet voor het beëindigen van wereldwijde deelname aan het genocidale en apartheid regime van Israël. Door verstorende tactieken te gebruiken, richten we ons op de medeplichtigen van het Israëlische militaire-industrieel complex, waardoor het hen onmogelijk wordt om te profiteren van de onderdrukking van de Palestijnen.”

Wij, de Bradford 12, zijn geboren uit het falen van de politie om ons te beschermen tegen fascistisch geweld. We namen gewapende zelfverdediging in eigen handen in een georganiseerde gemeenschapsverdediging. Niets doen zou de grotere misdaad zijn geweest. Evenzo vraagt de Britse medeplichtigheid aan genocide om actie. Het verstoren van de oorlogsmachine is niet crimineel; het is een morele noodzaak.

Tijdens ons proces in 1982 in de Leeds Crown Court mobiliseerden tienduizenden mensen om onze vrijspraak te eisen. Zij doorzagen de leugens van de staat – zij wisten dat het veroordelen van ons repressie tegen jongerenbewegingen, vakbonden en iedereen die voor gerechtigheid vecht, zou ontketenen. De jury stond voor een cruciale vraag: In wat voor wereld wil je leven als je deze mannen vrijspreekt? Ik getuigde dat, als we dezelfde bedreigingen zouden tegenkomen, we alles opnieuw zouden doen. Die vraag weerklinkt vandaag; als Palestine Action wordt gecriminaliseerd, riskeren we te vervallen in een wetteloze wereld waar genocide de norm wordt, niet de uitzondering.

Wij werden vrijgesproken, wat een juridisch precedent vestigde voor gewapende zelfverdediging van de gemeenschap. Palestine Action heeft geen precedent nodig om zijn zaak te rechtvaardigen, omdat zijn acties al zijn verankerd in legaliteit, moraliteit en geweldloosheid. Het is geen bedreiging – het is een moreel kompas. Het VK moet het volgen, niet verbieden.