Mijn zus was de vreugde van elke Eid. Nu is ze weg

Mijn zus was de vreugde van elke Eid. Nu is ze weg

Na 13 Eids die we samen in Gaza hebben doorgebracht, rouwt de auteur om haar jongere zus, die aan het einde van vorig jaar door Israël is gedood.

Eid al-Fitr zou een tijd moeten zijn die gevuld is met vreugde en viering. Kinderen zouden rondrennen in nieuwe kleren, lachen, Eidiya (Eid-geld dat de volwassenen uitdelen) verzamelen en familie bezoeken. Huizen zouden gevuld moeten zijn met de geur van maamoul en kaak, de traditionele Eid-koekjes, en de straten zouden bruisen van samenkomsten en vieringen.

Maar in Gaza is dit een tijd van rouw. De lucht is zwaar van het stof van verwoeste gebouwen, en het geluid van bombardementen houdt niet op. In plaats van vreugdevolle reünies zitten families tussen de puinhopen, rouwend om hun geliefden.

Velen van ons lijden honger, houden nauwelijks het leven vast, en vragen zich af of de volgende bom op ons zal vallen. De nachten zijn slapeloos, achtervolgd door herinneringen en nachtmerries die niet vervagen.

Dit zal mijn eerste Eid zijn zonder mijn jongere zus, Rahaf. Ze was mijn enige zus, mijn beste vriendin. Tijdens de genocide hielden we elkaar vast en vonden we troost bij elkaar. We hebben 13 Eids samen doorgebracht op deze aarde, en Rahaf was de vreugde van elk van hen. Sinds ze kon lopen, werd ze elke ochtend voor iedereen wakker, rennend door het huis, om aan te geven dat het begonnen was.

Ze trok haar nieuwe kleren aan en vroeg me om haar haar te doen voordat we onze grootmoeders in hun huizen bezochten, zittend met de uitgebreide familie die daar verzameld was, thee drinkend en de zoetigheden etend die de moeders dagenlang hadden voorbereid.

Dit jaar is er niets om voor te bereiden, geen plek om heen te gaan, geen Rahaf om het mee te delen.

Ik had nooit gedacht dat ik haar zou verliezen, en ik was niet voorbereid op haar afwezigheid. We droomden van een toekomst waarin we altijd naast elkaar zouden staan om mijlpalen te vieren, levens te creëren gevuld met kunst en woorden.

Een tekening die Rahaf maakte dagen voordat ze werd gedood, weerspiegelt de hoop die ze had voor 2025. ‘Helaas werd haar hoop een hoop in de hemel, omdat ze ons verliet voordat het nieuwe jaar begon,’ zegt auteur Alnaami.

Ik verlangde ernaar om haar te zien worden wat ze altijd had gedroomd: een kunstenaar. Ik wilde haar schilderijen tot leven zien komen en getuige zijn van de erkenning van haar talent.

We stelden ons de dag voor dat ik mijn eerste boek zou publiceren. Hoe we samen zouden vieren, wetende dat, waar het leven ons ook zou brengen, we altijd elkaars grootste supporters zouden zijn.

Rahaf werd op 28 december van mij weggenomen. We sliepen thuis toen, om 4 uur ’s ochtends, het huis van mijn oom, direct naast ons, werd gebombardeerd. De explosie verwoestte ook ons huis. Rahaf sliep in de kamer het dichtst bij het huis van mijn oom en werd verpletterd. Dat was de kamer waarin ik vroeger sliep. We hadden vier dagen voordat ze werd gedood van plaats gewisseld.

Sindsdien is er geen tijd geweest om te rouwen, geen ruimte om verlies te verwerken. Rouw verlicht niet te midden van de bommen.

Hoe kun je genezen als elk moment dreigt om een ander geliefd persoon weg te nemen? Hoe kun je een pad vooruit vinden als de toekomst die je je had voorgesteld, is gestolen?

Tijdens mijn eigen rouw ben ik eraan herinnerd dat er mensen zijn die haar dood nog minder begrijpen dan ik. Terwijl wij volwassenen ondragelijke pijn dragen, worden kinderen alleen gelaten om hun eigen pijn te navigeren. Ook zij hebben dromen die verstoord zijn door verlies, door angst, door de afwezigheid van degenen die hun wereld ooit veilig deden voelen. Mijn zevenjarige neefje Qamar bracht me hier onlangs op attent.

Op een middag zat ik op een bank in het huis van een andere oom die ons had opgevangen toen ons huis was vernietigd, en Qamar kwam naast me zitten. Haar kleine hand reikte omhoog en raakte zachtjes mijn arm aan. Ik kon zien dat ze aan het denken was.

“Shahd,” begon ze, haar stem zwaar van nieuwsgierigheid, “waarom ben je niet thuis? Waarom is het er niet meer?”

Mijn hart slaakte een sprongetje bij de eenvoud van haar vraag, en toch voelde ik dat het het gewicht droeg van duizend herinneringen die ik niet wist hoe ik aan die onschuldige ogen moest uitleggen.

“Ons huis – het werd verwoest. Er was niets meer over na de bombardementen. We hebben alles verloren – de muren, de herinneringen en Rahaf.”

Ze staarde me een moment aan, haar ogen wijd: “En Rahaf, waar is zij?”

Ik wist dat Qamar was verteld dat Rahaf er niet meer was, dus haar vraag raakte me als een koude windvlaag. Het gewicht van het verlies van Rahaf leek onmogelijk om opnieuw in woorden te vatten voor iemand zo jong, vooral voor iemand als Qamar, die de warme lach en de zachte geest van Rahaf had gekend.

Ik sloot mijn ogen een moment. Mijn stem was nauwelijks een fluistering. “Rahaf is nu in de hemel. Ze is ons tijdens het bombardement afgenomen, en we kunnen haar niet terugbrengen.”

Haar gezicht was gevuld met verwarring en onschuld. “Waarom moest ze gaan? Waarom hebben ze haar meegenomen?”

Mijn handen trilden terwijl ik haar dichterbij trok. “Ik weet het niet, Qamar. Ik wou dat ik het je kon uitleggen op een manier die zinvol is.”

Ze fluisterde: “Ik wil haar weer zien. Ik mis haar.”

Tranen welden op in mijn ogen, mijn hart deed pijn. “Ik mis haar ook. Elke dag. Maar ze zal altijd bij ons zijn, in ons hart.”

In dat moment kon ik niet anders dan me af te vragen wanneer Qamar zou begrijpen wat oorlog doet – niet alleen met het land, maar met mensen. Hoe lang zou het duren voordat ze beseft dat, zelfs als we proberen verder te gaan, de pijn van verlies aanhoudt als een schaduw.

Ik wil niet dat ze deze dingen begrijpt. Ze is te jong voor het gewicht van deze harde werkelijkheid. Ze zou deze soort pijn en verlies niet moeten voelen.

Ik wou dat ik de kinderen van Gaza kon nemen en in mijn hart kon verbergen om hen te beschermen tegen terreur, angst en rouw.

De wereld verwacht van ons dat we sterk zijn, dat we sumoud (doorzettingsvermogen) hebben, maar de emotionele uitputting van het leven door oorlog en verlies laat weinig ruimte voor iets anders.

Het gewicht van overleven zonder de luxe van genezing is een last. Er is geen afsluiting in een genocide die blijft plaatsvinden. Er is geen ruimte om te rouwen wanneer overleven elke druppel kracht vereist.

Maar we houden vast aan de liefde van degenen die we hebben verloren, en houden hen levend in onze herinneringen, onze woorden en onze strijd om te bestaan. Hoop, hoe fragiel ook, is een daad van verzet.

Het houdt ons op zoek naar licht in de puinhopen, naar betekenis in afwezigheid, naar leven voorbij louter overleven. Het herinnert ons eraan dat we er nog steeds zijn. En dat doet ertoe.