‘Mijn kinderen, mijn kinderen’: Gaza-familie omgekomen minuten voor het staakt-het-vuren
Nieuws | Israël-Palestina conflict
“Mijn kinderen, mijn kinderen”: De Gaza familie die minuten voor het staakt-het-vuren omkwam
De familie al-Qidra wilde terug naar huis. Ze wisten niet dat het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas was uitgesteld. Hanan al-Qidra’s man Ahmed werd gedood in een Israëlische aanval in Khan Younis, vlak voordat het staakt-het-vuren van kracht zou worden.
Khan Younis, Gazastrook, Palestina – Het staakt-het-vuren in Gaza zou om 08:30 uur (06:30 GMT) beginnen. De familie al-Qidra had 15 maanden Israëlische aanvallen doorstaan. Ze waren meerdere keren ontheemd en woonden in een tent. Hun familieleden waren onder de meer dan 46.900 Palestijnen die door Israël waren gedood.
Maar de al-Qidra’s hadden het overleefd. En ze wilden terug naar huis.
Ahmed al-Qidra stopte zijn zeven kinderen op een ezelkar en ging naar het oosten van Khan Younis. Het was eindelijk veilig om te reizen – de bombardementen zouden gestopt zijn.
Maar de familie wist niet dat het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas was vertraagd. Ze wisten niet dat, zelfs in die paar extra uren, Israëlische vliegtuigen nog steeds boven Gaza vlogen, klaar om hun bommen te laten vallen.
De explosie was luid. Hanan’s vrouw hoorde het. Ze was achtergebleven bij een familielid in het centrum van de stad, bezig met het organiseren van hun spullen, van plan om haar man en kinderen enkele uren later te ontmoeten.
“De explosie voelde alsof het mijn hart raakte,” zei Hanan. Ze wist instinctief dat er iets met haar kinderen was gebeurd, van wie ze net afscheid had genomen.
“Mijn kinderen, mijn kinderen!” schreeuwde ze.
De kar was geraakt. Hanan’s oudste zoon, de 16-jarige Adly, was dood. Ook haar jongste, de zesjarige Sama, het baby van de familie, was overleden.
Yasmin, 12 jaar, legde uit dat een vierwielaangedreven voertuig voor de kar reed, met mensen die het staakt-het-vuren vierden. Misschien was dat de reden dat de raket insloeg.
“Ik zag Sama en Adly op de grond liggen, en mijn vader bloedend en bewusteloos op de kar,” zei Yasmin. Ze trok haar achtjarige zus Aseel eruit voordat een tweede raket insloeg op de plek waar ze waren geweest. De elfjarige Mohammed overleefde ook.
Maar Ahmed, Hanan’s levenspartner, werd in het ziekenhuis doodverklaard.
Het voertuig dat voor de ezelkar van de al-Qidra’s reed, kan het doelwit zijn geweest van de Israëlische luchtaanval.
“Mijn kinderen waren mijn wereld”
Zittend op de rand van het ziekenhuisbed van haar gewonde dochter Iman in het Nasser Ziekenhuis in Khan Younis, was Hanan nog steeds in shock.
“Waar was het staakt-het-vuren?” vroeg ze. In hun opwinding om eindelijk terug te keren naar wat er nog van hun huis over was, had de familie gemist dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu had aangekondigd dat de Palestijnse groep Hamas de namen van de drie Israëlische gijzelaars die zondag zouden worden vrijgelaten als onderdeel van de staakt-het-vurenovereenkomst, niet had doorgegeven.
Ze hadden niet gezien dat Hamas uitlegde dat er technische redenen waren voor de vertraging, en dat de namen uiteindelijk zouden worden verstrekt.
Ze wisten niet dat in de drie uur vertraging voordat het staakt-het-vuren eindelijk begon, drie leden van hun familie zouden worden gedood. Ze waren een van de 19 Palestijnen die in die laatste uren door Israël waren gedood, volgens de civiele verdediging van Gaza.
Hanan al-Qidra moet nu alleen voor haar overgebleven kinderen zorgen nadat haar man Ahmed werd gedood in de Israëlische aanval in Khan Younis op 19 januari.
Hanan brak in tranen uit. Ze moest nu verder zonder haar man en zonder twee van haar kinderen. Het verlies van Sama, “de laatste van het stel”, zoals ze haar beschreef met het Arabische gezegde, was bijzonder zwaar.
“Sama was mijn jongste en het meest verwende. Ze werd boos telkens als ik sprak over het krijgen van een ander kind.”
Adly was haar “steunpilaar”. Haar kinderen waren haar wereld.
“We hebben deze hele oorlog doorstaan, onder de zwaarste omstandigheden van ontheemding en bombardementen,” zei Hanan. “Mijn kinderen hadden te maken met honger, een gebrek aan voedsel en basisbehoeften.”
“We hebben meer dan een jaar van deze oorlog overleefd, alleen maar om in de laatste minuten te worden gedood. Hoe kan dit gebeuren?”
Een dag van vreugde was veranderd in een nachtmerrie. De familie had de avond ervoor het einde van de oorlog gevierd.
“Heeft het Israëlische leger dan niet genoeg van ons bloed en de gruweldaden die ze 15 maanden lang hebben begaan?” vroeg Hanan.
Toen dacht ze aan haar toekomst. Met haar man en twee van haar kinderen van haar weggescheurd, en met tranen op haar gezicht, vroeg ze: “Wat is er nog over?”
