‘Mijn hart is in tweeën gescheurd’: Vrouwen keren terug naar hun huizen in het noorden van Gaza

Mijn hart is in tweeën gesplitst: De vrouwen die terugkeren naar hun huizen in het noorden van Gaza. Vrouwen in Gaza delen hun verhalen van verlies en verdriet terwijl ze plannen maken voor hun terugkeer naar hun huizen in het noorden.

Inshirah Darabeh heeft maar één gedachte terwijl ze zich voorbereidt om het huis van haar schoonouders nabij Deir el-Balah te verlaten en naar haar huis in Gaza-Stad te reizen: het vinden van het lichaam van haar dochter, Maram, en haar een waardige begrafenis geven. “Ik ga niet terug om mijn huis te vinden, ik wil alleen haar graf vinden en haar naam op een grafsteen zetten,” zegt ze.

Inshirah, 55, zal meer dan 10 km door puin en bomkraters wandelen om haar huis te bereiken. Ze denkt dat het minstens drie uur zal duren. Ze wordt overweldigd door gemengde gevoelens van angst, pijn en opluchting, zegt ze, terwijl ze eindelijk de plek verlaat waar ze het afgelopen jaar heeft geschuild voor de brute oorlog van Israël op Gaza, die meer dan 46.000 Palestijnen het leven heeft gekost en nog veel duizenden anderen onder het puin worden vermist en als dood worden aangenomen. De meeste slachtoffers zijn vrouwen en kinderen.

Volgens de voorwaarden van de wapenstilstandsovereenkomst tussen Israël en Hamas, die afgelopen zondag van kracht werd, zullen intern ontheemde Palestijnen op de zevende dag van de wapenstilstand – deze zaterdag – zonder inspectie door Israëlische soldaten naar hun huizen in het noorden mogen terugkeren, dat sinds oktober 2024 onder een dodelijke militaire belegering ligt.

Inshirah herinnert zich de noodlottige zondag eind oktober 2023, toen ze om 4 uur ’s ochtends een telefoontje ontving, alsof het gisteren was. “Ik wist niet dat Maram was gemarteld totdat de dag daarna mijn oudste dochter me belde, zodra de communicatie was hersteld.” Maram was 35. Haar vier maanden oude dochter werd als eerste gedood door dezelfde Israëlische luchtaanval op Gaza-Stad eind oktober die ook Maram’s leven kostte.

Olfat Abdrabboh, 25, had ooit drie kinderen. Nu heeft ze er nog maar twee: een dochter, Alma, 6, en een peuter, Mohammed, 18 maanden oud. Ze nam haar zoon mee naar huis vanuit Al-Aqsa Martelaarsziekenhuis, maar hij had interne bloedingen en stierf de volgende dag. Olfat’s man was in eerste instantie achtergebleven in hun huis in Beit Lahiya, dus nam ze de moeilijke beslissing om zijn lichaam met haar ooms mee terug te sturen, zodat haar man hem nabij hun huis kon begraven. Nu kan ze eindelijk zelf gaan – en van plan om zondag te reizen.

“Ik heb het graf van mijn eigen kind nog niet gezien,” zegt ze. “Mijn hart is in tweeën gesplitst: de ene helft is bij mijn gemartelde kind en de resten van mijn huis, en de andere helft is bij mijn twee kinderen die maandenlang van hun vader zijn beroofd. “Alles wat ik wil,” zegt Olfat, “is mijn tent op te zetten boven de puinhopen van mijn huis en mijn familie weer te verenigen.”

De 28-jarige moeder van twee dochters, Zulfa Abushanab, voelt zich ondanks het feit dat niet iedereen een dood kind of lange afstanden van echtgenoten ervaart, gevangen en angstig.

Hayam Khalaf, 33, heeft haar vier kinderen – Ahmed, 12, Dima, 8, Saad, 6, en de jongste, Sila, 5 – gedwongen om zeven keer door Gaza te verhuizen – naar Khan Younis, Rafah, Nuseirat, en nu naar een tent in Deir el-Balah – sinds het begin van de oorlog in oktober 2023. “Ik kan de marteling van het leven in een tent niet beschrijven, vol zand, insecten en ziekte,” zegt ze.

Voor Jamalat Wadi – bekend als Um Mohammed – een 62-jarige moeder van acht, zullen de littekens van deze oorlog nooit verdwijnen, ongeacht waar ze reist. “Voor mij betekent terugkeren naar Noord-Gaza alleen het vinden van Mohammed’s lichaam.”