Jarenlange goudwinning verwoest Peruaanse veengebieden, met meer schade dan in de afgelopen 30 jaar

Goudwinning in het Peruaanse Amazonegebied heeft in de afgelopen twee jaar meer schade aan veengebieden aangericht dan in de voorgaande drie decennia.

Nieuw onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Environmental Research Letters, onthult dat artisanale goudwinning in het zuidelijke Peruaanse Amazonegebied meer vernietiging van koolstofrijke veengebieden heeft veroorzaakt in de afgelopen twee jaar dan in de cumulatieve periode van de afgelopen dertig jaar. Dit vormt een ernstige bedreiging voor het milieu en het klimaat.

Decennialang heeft kleinschalige goudwinning floreert langs de rivieren van de Madre de Dios-regio, gedreven door de goudafzettingen die vaak in de omliggende bodems worden aangetroffen. Hoewel de ontbossing door mijnbouw al heeft geleid tot aanzienlijke koolstofemissies, hebben wetenschappers nu ontdekt dat de schade nog dieper gaat—letterlijk.

Met behulp van meer dan 35 jaar satellietgegevens van NASA’s Landsat-programma hebben onderzoekers de verspreiding van goudwinning in Amazoneveengebieden in kaart gebracht, die grote hoeveelheden koolstof ondergronds opslaan. De bevindingen zijn verontrustend: meer dan 550 hectare veen is vernietigd, wat tussen de 0,2 en 0,7 miljoen ton koolstof in de atmosfeer heeft vrijgelaten. Schokkend is dat meer dan 55% van deze schade zich in slechts de afgelopen twee jaar heeft voorgedaan, wat de cumulatieve vernietiging van alle voorgaande decennia overtreft.

Veengebieden zijn van vitaal belang omdat ze koolstof dichter vasthouden dan bossen. In feite slaan de veengebieden in deze regio net zoveel koolstof op als bossen in een gebied dat zeven keer zo groot is. Dit betekent dat zelfs kleine gebieden met veenverlies een grote impact kunnen hebben op de uitstoot van broeikasgassen.

Momenteel maakt mijnbouw in veengebieden ongeveer 9% uit van alle mijnbouwactiviteiten in de regio, maar het groeit snel. Als de trend zich voortzet, zou de mijnbouw in veengebieden tegen 2027 goed voor 25% van de totale mijnbouw kunnen zijn. Al 63 van de 219 veengebieden zijn getroffen, wat meer dan 10.000 hectare onmiddellijk in gevaar brengt. Dit kan leiden tot de vrijlating van tot wel 14,5 miljoen ton koolstof—equivalent aan de jaarlijkse uitstoot van miljoenen auto’s.

Pas in 2012 werden deze veengebieden in het zuidelijke Peru wetenschappelijk erkend. Slechts een decennium later beschrijft dezelfde groep wetenschappers die de oorspronkelijke beschrijving van deze veengebieden heeft gegeven, nu het begin van hun ondergang. De gegevens schetsen een ontmoedigend beeld voor de toekomst.

Dr. John Householder, corresponderende auteur van de studie, legt uit: “De mijnbouw breidt zich snel uit naar deze kwetsbare gebieden omdat het gemakkelijker is geworden om deze afgelegen mijnlocaties te bereiken, en er is simpelweg niet genoeg wetshandhaving om het gebied te beschermen. Als we de vernietiging niet vertragen, kan de schade aan de veengebieden van de Amazone permanent zijn, met ernstige milieutechnische, sociale en economische gevolgen op lange termijn.”

“Er zijn veel andere locaties waar aanzienlijke hoeveelheden veen worden vermoed, maar de grondgegevens om deze vermoedens te testen zijn eenvoudigweg niet beschikbaar. Wat ons artikel laat zien, is dat zelfs binnen een menselijke generatie, het heel goed mogelijk is dat grote veenafzettingen uit het landschap kunnen verdwijnen, voordat de wetenschap de kans heeft gehad om ze te beschrijven. Voor die veenafzettingen die al bekend zijn, zijn deze onderzoeksbevindingen een wake-up call om ze te beschermen.”