Israëls Gaza ‘ontkoppeling’ die de weg vrijmaakte voor verovering

De ‘ontkoppeling’ van Israël in Gaza die de weg vrijmaakte voor verovering

De Israëlische terugtrekking uit de Gazastrook in 2005 was geen concessie. Het was een strategische zet om de Palestijnse staatvorming te dwarsbomen. In augustus 2005 trok de Israëlische regering officieel terug uit de Gazastrook, het Palestijnse kustgebied dat sinds 1967 continu door Israël werd bezet. Naast het terugtrekken van haar strijdkrachten moest Israël 21 illegale nederzettingen ontmantelen waarin 8.000 Joodse kolonisten woonden.

Israëlische troepen werden ingezet om het proces te starten, wat de harten van internationale media zoals de New York Times raakte. De krant rapporteerde over de huilende kolonisten die getroffen waren door Israël’s “historische terugtrekking uit de Gazastrook”, waarvan sommigen “schreeuwend uit hun huizen moesten worden gedragen in scènes die een aantal soldaten tot tranen brachten”.

Er is weinig zo tragisch als illegale kolonisten die worden verdreven van een stuk land dat niet van hen is, om naar een ander stuk land te worden overgebracht dat ook niet van hen is. Het is vermeldenswaard dat een meerderheid van de Palestijnse bevolking in de Gazastrook zelf vluchtelingen zijn van de bloedige verovering van Palestina door Israël in 1948, die 15.000 Palestijnen doodde, drie kwart miljoen anderen verdrijft en meer dan 500 Palestijnse dorpen vernietigde.

Sinds 2005 is de mythe van een eenzijdige Israëlische “terugtrekking” uit Gaza hardnekkig blijven bestaan en is deze herhaaldelijk ingeroepen als vermeend bewijs van Israël’s edelmoedige bereidheid om af en toe zich aan de regels te houden.

Objectief gezien was wat er in augustus van dat jaar gebeurde echter niet veel meer dan een “terugtrekking”, aangezien het Israëlische leger de grenzen van Gaza bleef controleren terwijl het gebied werd onderworpen aan een strenge blokkade en periodieke willekeurige bombardementen.

Israëlische functionarissen deden zelf geen moeite om te verbergen wat ze echt van plan waren. In 2004, terwijl het plan nog werd besproken in de Knesset, verklaarde Dov Weisglass, een senior adviseur van de toenmalige Israëlische premier Ariel Sharon, recht voor zijn raap: “De ontkoppeling is in feite formaldehyde. Het levert de hoeveelheid formaldehyde die nodig is, zodat er geen politiek proces met de Palestijnen zal plaatsvinden.”

Door het politieke proces te “bevriezen”, legde Weisglass uit, “voorkom je de oprichting van een Palestijnse staat, en voorkom je een discussie over de vluchtelingen, de grenzen en Jeruzalem.” Dankzij de “ontkoppeling” was de hele kwestie van de Palestijnse staatvorming “onbepaalde tijd van onze agenda verwijderd” – en dat allemaal met de “zegen” van de president van de Verenigde Staten “en de goedkeuring van beide kamers van het Congres.”

Omdat de zogenaamde “terugtrekking” uit Gaza niet inhield dat het leven voor de Palestijnse inwoners van het gebied minder moeilijk werd, bleef Israël hier actief op ingrijpen. Op 28 september 2005, de maand na de dramatische scènes van huilende kolonisten en soldaten, schreef de overleden Dr. Eyad El-Sarraj, oprichter van het Gaza Community Mental Health Programme, op de website van de Electronic Intifada: “Tijdens de afgelopen dagen werd Gaza wakker uit zijn dromen van bevrijding met verschrikkelijke explosies die onze luchten hebben verwoest, onze gebouwen hebben doen schudden, onze ramen hebben gebroken en de plaats in paniek hebben gestort.”

Dit waren de gevolgen van Israëlische vliegtuigen die sonische knallen uitvoerden boven Gaza, een methode die El-Sarraj opmerkte “die nooit werd gebruikt vóór de ontkoppeling, om de Israëlische kolonisten en hun kinderen niet te alarmeren of te kwetsen.” En dat was nog maar het begin van de “ontkoppeling”.

In 2006 lanceerde Israël Operatie Zomerregen in de Gazastrook, die door geleerden Noam Chomsky en Ilan Pappe later zou worden gekarakteriseerd als de “meest brute aanval op Gaza sinds 1967”. Dit was natuurlijk voordat Gaza werd wakker geschud uit zijn dromen van bevrijding met een totale Israëlische genocide, die nu bijna 53.000 Palestijnen heeft gedood sinds oktober 2023.

Maar er was genoeg brutaliteit in de tussenliggende periode, van Israël’s Operatie Cast Lead – die in december 2008 begon en 1.400 Palestijnen doodde in een tijdsbestek van 22 dagen – tot Operatie Protective Edge, die 2.251 mensen doodde in 50 dagen in 2014.

Naast periodieke massamoorden vormde de fluctuerende Israëlische blokkade van de Gazastrook aanvullende existentiële uitdagingen. In 2010 somde de BBC bijvoorbeeld enkele huishoudelijke artikelen op die op verschillende momenten waren geblokkeerd om Gaza binnen te komen, waaronder “gloeilampen, kaarsen, lucifers, boeken, muziekinstrumenten, kleurpotloden, kleding, schoenen, matrassen, lakens, dekens, pasta, thee, koffie, chocolade, noten, shampoos en conditioners”.

In 2006 nam de Israëlische regeringsadviseur Weisglass – dezelfde persoon die de “formaldehyde”-benadering van de ontkoppeling onthulde – het op zich om op charmante wijze de logica achter de Israëlische beperkingen op voedselimporten in de Gazastrook toe te lichten: “Het idee is om de Palestijnen op dieet te zetten, maar ze niet van honger te laten sterven.”

Nu Israël de Palestijnen letterlijk doodhongert in Gaza met de volledige medeplichtigheid van de Verenigde Staten, lijkt het “idee” enkele herzieningen te hebben ondergaan. Ondertussen geven recente nieuwsberichten, waarin anonieme Israëlische functionarissen worden geciteerd, aan dat Israël momenteel ook de “verovering” en volledige militaire bezetting van de Gazastrook plant.

Twee decennia na de niet-bestaande terugtrekking van Israël uit Gaza is het veilig om te concluderen dat de “ontkoppeling” de weg heeft vrijgemaakt voor verovering. En deze keer is er geen plan voor ontkoppeling.