Invloeden van diepzeemijnbouw zichtbaar voor vele decennia

Wetenschappers in Groot-Brittannië hebben de blijvende impact beoordeeld van een van de oudste bekende mijnsporen in de uitgestrekte Clarion-Clipperton Zone (CCZ), die zich uitstrekt tussen Hawaii en Mexico. Ze meldden dat ze de eerste tekenen van leven hebben gezien die terugkeren naar diepzeemijnsporen die meer dan veertig jaar geleden in de abyssale zeebodem zijn gegraven, maar waarschuwden dat een volledige herstel “onmogelijk” kan zijn.

Het nieuwe onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Nature, komt terwijl landen discussiëren over de oprichting van de eerste mijnbouwcode ter wereld voor diepzeemijnbouw tijdens een bijeenkomst van de International Seabed Authority (ISA) in Kingston, Jamaica. Wetenschappers en activisten hebben lange tijd volgehouden dat toekomstige industriële mijnbouw mariene ecosystemen zal bedreigen. De risico’s variëren van uitsterving van soorten en schade aan het oceanenvoedselweb tot de mogelijkheid dat klimaatverandering wordt verergerd door sediment op te woelen dat koolstof opslaat die de planeet opwarmt.

In het laatste onderzoek beoordeelden wetenschappers in Groot-Brittannië de blijvende impact van een van de oudste bekende mijnsporen in de enorme Clarion-Clipperton Zone (CCZ), die zich uitstrekt tussen Hawaii en Mexico in internationale wateren. Op diepten van meer dan 4.000 meter (13.000 voet) ligt de zeebodem bezaaid met metaalrijke rotsen die bekend staan als “nodules” en is het de thuisbasis van een groot aantal vreemde en zeldzame dieren die bijna geheel onbekend zijn voor de wetenschap.

Een test uit 1979 in de CCZ liet een brede strook zeebodem achter zonder nodules, omringd door diepe sporen die acht meter (26 voet) uit elkaar lagen, gemaakt door de mijnbouwmachine. In 2023 hebben wetenschappers de locatie onderzocht en deze sporen bleken nog duidelijk zichtbaar te zijn. “Het aantal van veel dieren was verminderd binnen de sporen, maar we zagen wel enkele van de eerste tekenen van biologische herstel,” zei hoofdauteur Daniel Jones van het National Oceanography Center.

Hoewel kleine en mobielere wezens binnen het mijnbouwgebied werden gezien, waren grotere dieren die aan de zeebodem zijn gebonden nog steeds “zeer zeldzaam,” voegde hij toe. De sedimentpluimen die door de machines werden opgewoeld, bleken volgens het onderzoek geen blijvende impact te hebben gehad. De auteurs gaven aan dat hoewel modernere apparatuur kan worden ontworpen om de impact op het zeeleven te beperken, de waarschijnlijke schaal van mijnbouwoperaties, als ze doorgaan, betekent dat “zichtbare fysieke impact van de verzameling kan worden verondersteld gedurende ten minste vele decennia.”

Ze voegden eraan toe dat een volledig herstel van het leven in de aangetaste gebieden “onmogelijk kan zijn” door de verwijdering van de nodules, die op zichzelf een habitat zijn voor mariene dieren.

Een langdurige evaluatie Jones noemde het onderzoek “de langste termijn beoordeling van een diepzeemijnspoor.” Hij doorzocht de archieven om de locatie van de test uit 1979 te pinpointen, die werd uitgevoerd na een CIA-samenzwering om een Russische nucleaire onderzeeër te recupereren – waarbij diepzeemijnbouw als dekmantel werd gebruikt. Volgens Jones huurde de CIA hun schip voor echte diepzeemijnbouw.

Hij zei dat de test uit 1979, uitgevoerd door particuliere bedrijven, bedoeld was om te zien of het oogsten van de nodules technisch haalbaar was en “veel kleiner was dan hoe een echte mijnbouwoperatie eruit zou zien.” Daarna doofde de interesse en financiering uit. Maar de afgelopen jaren is er hernieuwde belangstelling ontstaan voor het exploiteren van de aardappelgrote nodules, waarvan wordt gedacht dat ze zich over miljoenen jaren hebben gevormd en metalen bevatten zoals kobalt en nikkel, die worden gebruikt in technologieën zoals smartphones en oplaadbare batterijen. Er wordt geschat dat er ongeveer 21 miljard ton nodules op de zeebodem van de CCZ liggen.

“Onze resultaten bieden geen antwoord op de vraag of diepzeemijnbouw maatschappelijk aanvaardbaar is, maar ze bieden wel de gegevens die nodig zijn om beter geïnformeerde beleidsbeslissingen te nemen,” zei mede-auteur Adrian Glover van het Natural History Museum in Groot-Brittannië. Hij voegde eraan toe dat dit kan helpen bij het creëren van beschermde gebieden en het informatief monitoren van inspanningen.