India Probeert Kracht uit te Stralen, Maar Toont Uiteindelijk Zwakte
OPINIE: Spanningen Tussen India en Pakistan
India heeft geprobeerd kracht uit te stralen, maar eindigde met het tonen van zwakte. Na Operatie Sindoor is het imago van India als regionale hegemon verzwakt.
Op 10 mei 2025 kondigde de Amerikaanse president Donald Trump een “volledige en onmiddellijke” wapenstilstand aan tussen India en Pakistan, bemiddeld door zijn administratie. Amerikaanse media meldden dat, bezorgd over inlichtingen die verdere escalatie signaleerden, vicepresident JD Vance, minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio en de stafchef van het Witte Huis, Susie Wiles, dringende bemiddeling hebben gepleegd. Vance waarschuwde premier Narendra Modi voor catastrofale risico’s en moedigde directe gesprekken tussen India en Pakistan aan.
De aankondiging van de wapenstilstand werd wereldwijd met een zucht van opluchting ontvangen. De schaduw van een nucleaire uitwisseling, die volgens een studie uit 2019 tot 125 miljoen doden in minder dan een week zou kunnen leiden, had regionale angst aangewakkerd en de Amerikaanse diplomatieke druk opgevoerd.
Echter, in India werd Trump’s aankondiging in sommige kringen anders ervaren. De voormalige Indiase legerchef Ved Prakash Malik plaatste op X: “Wapenstilstand 10 mei 25: We hebben de toekomstgeschiedenis van India achtergelaten om te vragen welke politico-strategische voordelen, zo er al zijn, zijn behaald na de kinetische en niet-kinetische acties.” MP Asaduddin Owaisi schreef op hetzelfde platform: “Ik wens dat onze PM @narendramodi de wapenstilstand had aangekondigd in plaats van de president van een vreemd land. We zijn altijd tegen derde partij interventie geweest sinds Simla (1972). Waarom hebben we dit nu geaccepteerd? Ik hoop dat de kwestie Kasjmir niet wordt geïnternationaliseerd, aangezien het een interne zaak is.”
De laatste opmerking verwijst waarschijnlijk naar Trump’s verklaring dat hij bereid is om samen te werken met India en Pakistan “om te zien of, na een ‘duizend jaar,’ er een oplossing kan worden gevonden voor Kasjmir.”
De aankondiging van de wapenstilstand door de Amerikaanse president lijkt door sommigen in India te zijn gezien als een teken van de terugtrekking van de Modi-regering onder Amerikaanse druk, terwijl zijn aanbod om te bemiddelen over Kasjmir wordt gezien als een indicatie dat India’s langdurige afwijzing van derde partij interventie ondermijnd wordt.
In de Zuid-Aziatische geopolitiek gaat perceptie vaak sneller dan de werkelijkheid – tot de werkelijkheid toeslaat. India heeft lange tijd regionale dominantie geprojecteerd, versterkt door economische groei en nucleaire kracht. Toch hebben de acties na het bloedbad op 22 april, uitgevoerd door het Resistance Front (TRF) in Kasjmir, de kwetsbaarheden van India blootgelegd. De reactie van India, bedoeld om kracht uit te stralen, faalde, wat de regionale status van Pakistan versterkte en de diplomatieke positie van Modi’s regering verzwakte.
Op 7 mei lanceerde India Operatie Sindoor om terroristische bases die verband houden met groepen zoals de TRF te ontmantelen, die volgens India door Pakistan worden gesteund. Ondersteund door Franse Rafale-jets, was de operatie bedoeld om Modi’s sterke man-imago te projecteren temidden van binnenlandse verontwaardiging. De succesratio werd echter betwist. Pakistan meldde burgerdoden, waaronder kinderen, terwijl India volhield dat alleen terroristische locaties waren geraakt.
De luchtmacht van Pakistan zette zijn eigen jets in om de aanval af te slaan en claimde vijf Indiase jets te hebben neergeschoten, waaronder drie Rafales. Twee Amerikaanse functionarissen bevestigden aan het persbureau Reuters dat een Chinees gemaakte J-10 jet ten minste twee Indiase vliegtuigen had neergeschoten, geholpen door Chinese inlichtingen- en surveillancesupport. India heeft geen verliezen erkend.
De Indiase media beweerden aanvankelijk verwoestende aanvallen op Pakistaanse steden, waaronder de haven van Karachi, maar deze berichten, die duidelijk onderdeel waren van propaganda-inspanningen, werden als vals bewezen.
Op 9 mei lanceerde India raketaanvallen op Pakistaanse bases, waaronder één nabij Islamabad, aldus Pakistan. Het Pakistaanse leger reageerde met korteafstandsraketten en drone-aanvallen op Indiase luchtbases in Udhampur, Pathankot, Adampur en Bhuj. Indiase luchtmachtofficier Vyomika Singh meldde dat Pakistaanse drones en munitie zowel civiele als militaire doelen troffen.
Het imago van India als regionale hegemon is verzwakt. De Indiase regering heeft duidelijk haar Rafale-jets overschat en Pakistan’s door China gesteunde inlichtingen- en surveillancesystemen onderschat, die de precisie op het slagveld verbeterden.
De militaire steun van China aan Pakistan is de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen. Sinds 2020 heeft het 81 procent van de militaire importen van Islamabad uitgemaakt.
Jarenlang hebben sommige Indiase defensieanalisten gewaarschuwd dat het Indiase leger niet voorbereid was op een door China gesteund Pakistan, gezien de beperkte Amerikaanse of Russische steun voor de risicovolle gok in Kasjmir. Anderen bekritiseerden het buitenlandse beleid van de regering omdat het de China-Pakistan verzoening aanmoedigde. Hun waarschuwingen zijn in New Delhi genegeerd gebleven.
De gebeurtenissen van de afgelopen dagen hebben de strategische limieten van India blootgelegd, waarbij ambiguïteit is vervangen door wereldwijde scrutinie. De reflexmatige reactie in New Delhi kan zijn om het defensiebudget te verhogen en de militarisering van Kasjmir nog verder te verdiepen.
Naarmate de Indiase regering haar volgende stappen plant, zou het verstandig zijn om te overwegen dat de status quo van een schaduwoorlog en de cyclus van verborgen agressie die onrust aanwakkert, onhoudbaar is. Beide landen hebben lange tijd proxies gesteund, wat de instabiliteit van Kasjmir tot Afghanistan heeft aangedreven.
De weg vooruit ligt in de handen van New Delhi en Islamabad, die wijze keuzes moeten maken. Beheersing, niet retoriek, zou het beleid moeten vormgeven. Het niet doen hiervan brengt het risico van geopolitieke onrust, economische stagnatie en ontberingen voor miljoenen met zich mee. India en Pakistan, met een kwart van de armste mensen ter wereld en meer dan 350 miljoen analfabeten, kunnen langdurige conflicten niet veroorloven. Voortdurende spanningen zouden de groei van India kunnen dwarsbomen en de fragiele economie van Pakistan kunnen verlammen, wat elk tactisch voordeel overschaduwt.
