IMF en Wereldbank Moeten Worden Afgeschaft voor een Duurzamer Planeet

OPINIE: De IMF en de Wereldbank moeten worden afgeschaft om de planeet te redden

Deze twee instellingen houden landen die door klimaatverandering zijn getroffen, in een schuldenslavernij, waardoor de gevolgen van elke klimaatcatastrofe nog verergeren. Terwijl de effecten van de klimaatcrisis, zoals ongekende overstromingen, verwoestende droogtes, stormvloeden, verlies van biodiversiteit en intensere orkanen, voor velen in het globale noorden nieuw lijken, hebben deze rampen in het globale zuiden, vooral in het Caribisch gebied, decennialang onmeetbare schade veroorzaakt.

Extreme weersomstandigheden bedreigen niet alleen de economische levensvatbaarheid van deze samenlevingen, maar zetten ook de rol van de machtigste internationale economische instellingen, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF), ter discussie. De interventies van deze instanties hebben consequent de economische situatie van klimaatgetroffen gemeenschappen verergerd. Daarom moeten de Wereldbank en het IMF worden afgeschaft om de planeet en mensenlevens te redden.

De Caribische eilandlanden kennen deze realiteit maar al te goed. Op 1 juli raasde orkaan Beryl over Grenada. Twee van zijn eilandgebieden, Carriacou en Petite Martinique, werden verwoest, waarbij bijna 100 procent van de huizen beschadigd of vernietigd werd en de infrastructuur verwoest raakte. Ten minste zes mensen kwamen om het leven.

Het buurland St. Vincent en de Grenadines ondervond ook wijdverspreide schade door de orkaan. In de twee landen werden tot 80.000 mensen getroffen, met 20.000 mensen die dakloos werden en 11 doden.

Jamaica werd ook niet gespaard. De orkaan kostte ten minste vier mensen het leven en trof 160.000 mensen. Boerengemeenschappen leden verwoestende verliezen. Bijna vijf maanden na de orkaan worstelen deze gemeenschappen nog steeds om te herstellen. Dit komt doordat deze eilandlanden zijn gegijzeld door rampzalige overeenkomsten met het IMF en de Wereldbank.

In plaats van een regio te helpen die zich in het epicentrum van klimaatcatastrofes bevindt, dwingen deze twee instellingen de landen tot leenschema’s die austeriteit en de doelstellingen van het mondiale kapitaal prioriteren, in plaats van onmiddellijke en langdurige hulp en herstel. Hierdoor lijden gemeenschappen onder een toenemende publieke schuld en een verminderde investering in het sociale infrastructuur die nodig is om te reageren op klimaatdisasters en de effecten van klimaatverandering te beperken.

Bovendien, in plaats van onvoorwaardelijke hulp en herstelfinanciering aan te bieden op voorwaarden die werkelijk voldoen aan de behoeften van de mensen, hebben deze entiteiten expliciet schuldgerelateerde financiële instrumenten zoals rampverzekeringen, schuldenruil en nu “rampclausules” in schuldovereenkomsten ondersteund. Een ramp- of orkaancasus voegt aan de contractuele voorwaarden van een schuldinstrument de mogelijkheid toe voor een lener om betalingen van rente en hoofdsom uit te stellen in geval van een kwalificerende natuurramp.

De clausule stelt de soorten voorwaarden vast voor specifieke gebeurtenissen of triggers die de lener in staat zouden stellen om tijdelijk betalingen van rente, hoofdsom, of beide voor een periode van één tot twee jaar uit te stellen. Dit mechanisme vermindert of elimineert de schuld niet.

Terwijl het beweert “hulp” te bieden, brengt het verdere ellende en zware kosten voor klimaatgetroffen regeringen en gemeenschappen. Neem bijvoorbeeld de rampclausule, die is geprezen en bepleit door de Caribische econoom en huidige klimaatfinancieringsadviseur van de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank, Avinash Persaud, een van de architecten van het “Bridgetown-initiatief” voor de hervorming van het internationale financiële systeem.

De clausule kan alleen worden geactiveerd wanneer een willekeurige drempel zoals windsnelheid of financiële kosten van vernietiging tijdens een orkaan is bereikt of overschreden. In het geval van orkaan Beryl kon Grenada deze clausule activeren, maar Jamaica kon geen vergelijkbaar financieel instrument gebruiken. In het geval van Grenada zullen de uitgestelde betalingen in latere jaren worden toegevoegd aan de hoofdsom.

In Jamaica kon een rampobligatie niet worden gebruikt omdat de orkaan niet voldeed aan de zogenaamde “luchtdruk”-parameter, wat betekent dat de fondsen van investeerders veilig blijven. Een rampobligatie is een hoogrenderend schuldinstrument dat door de Wereldbank is geregeld en is ontworpen om geld op te halen voor verzekeringsmaatschappijen in het geval van een natuurramp. Deze investeerders profiteren van wel 15 procent rendement op deze instrumenten wanneer ze niet uitkeren. Als er een uitkering was geactiveerd, hadden obligatiehouders mogelijk tot 150 miljoen dollar kunnen ontvangen.

Deze drempels volgen geen wetenschappelijk bewijs of houden rekening met de complexe aard en onvoorspelbaarheid van deze rampen. Dat komt omdat ze worden bepaald door financiële analisten die hogere rendementen voor investeerders nastreven.

Zonder voldoende middelen voor herstel- en hulpinspanningen, kunnen Jamaica en Grenada gedwongen worden om herstel leningen aan te vragen bij het IMF en de Wereldbank, waardoor de schuldenlast nog verder toeneemt. Het langdurige effect van deze regelingen is zichtbaar in Barbuda, Sint Maarten en Dominica, die in 2017 door de orkanen Irma en Maria van categorie 5 zijn verwoest. Mijn recente bezoeken aan deze eilanden, die nog niet volledig zijn hersteld, tonen aan dat schuldgerelateerde financiële instrumenten niet alleen volslagen inadequaat, maar volkomen onrechtvaardig zijn. Ze kunnen de sociale, economische en ecologische herstel van gemeenschappen niet waarborgen.

In Dominica, bijvoorbeeld, is de schuld na de orkaanramp explosief gestegen, omdat klimaatfinanciering om het land te helpen “herstellen” in de vorm van leningen kwam. Als gevolg hiervan moet de natie van 70.000 mensen jaarlijks 30 miljoen dollar betalen om de schuld te bedienen. Zoals een Dominicaanse taxichauffeur het tegen me zei: “De echte orkaan begon nadat de orkaan voorbij was.”

De ontberingen die het IMF en de Wereldbank opleggen aan klimaatgetroffen gemeenschappen vallen samen met de nalatenschappen en realiteiten van het kolonialisme. De logica van hun mechanismen kan worden teruggevoerd tot het verzekeringssysteem, de kapitaalmarkten en de financiële instrumenten die de trans-Atlantische slavenhandel mogelijk maakten.

Tijdens die tijd werden de tot slaaf gemaakte Afrikanen als eigendom en niet-menselijk beschouwd, schepen die door slavenhouders werden beheerd, werden verzekerd door grote makelaars, en door slaven geproduceerde goederen ontvingen investeringen van koloniale regeringen en financiële bedrijven. Dit alles had tot doel de rijkdom te accumuleren die metropool Europa produceerde.

De Wereldbank en het IMF opereren vandaag als neokoloniale instellingen die de agenda van Euro-Amerikaanse imperialistische machten voortzetten. Ze handelen niet om rampen te verlichten, maar om deze te bestendigen door schuldslavernij op te leggen aan klimaatgetroffen landen in het Caribisch gebied en elders.

In dit moment van meerdere, elkaar kruisende crises zijn ze niet geschikt voor de gevaren en uitdagingen van de klimaatcrisis. De Wereldbank en het IMF waren zeker niet bedoeld om “De Ellendige der Aarde”, om Frantz Fanon’s woorden te gebruiken, te dienen. Ze zijn opgericht om de Euro-Amerikaanse suprematie en hegemonie te ondersteunen en de belangen van het mondiale kapitaal te beschermen.

We kunnen daarom niet verwachten dat deze instanties worden hervormd en opereren tegen de economische en politieke belangen van imperialistische machten en groot kapitaal. We hebben een wereldwijde beweging nodig die oproept tot en actie onderneemt om deze instellingen af te schaffen, zodat we tegemoet kunnen komen aan de eisen van deze kritieke tijden. We moeten de Wereldbank en het IMF afschaffen voor de mensheid en voor de planeet.