ICC Arrestbevelen: Netanyahu als Crimineel, maar…

OPINIE

De Internationale Strafhof (ICC) heeft arrestatiebevelen uitgevaardigd voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn voormalige minister van Defensie, Yoav Gallant, “voor misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden begaan van ten minste 8 oktober 2023 tot ten minste 20 mei 2024”, zo staat in de persverklaring van het ICC.

Er werd ook een arrestatiebevel uitgevaardigd voor de militaire commandant van Hamas, Mohammed Deif, hoewel dit specifieke detail volledig genegeerd zal worden door de Israëlische overheid, die liever blijft volharden in haar vermeende slachtofferrol. In de ogen van Israël is de beslissing van het ICC een afschuwelijke demonstratie van antisemitisme en zelfs een steunbetuiging aan “terrorisme”.

Onder de beschuldigingen van oorlogsmisdaden tegen Netanyahu en Gallant staat dat “beide individuen opzettelijk en bewust de burgerbevolking in Gaza hebben beroofd van levensnoodzakelijke goederen, waaronder voedsel, water en medicijnen, evenals brandstof en elektriciteit, van ten minste 8 oktober 2023 tot 20 mei 2024”. Deze laatste datum verwijst naar de dag waarop de aanklager van het ICC de aanvragen voor de arrestatiebevelen indiende en is uiteraard geen indicatie dat de Israëlische oorlogsmisdaden in de Gazastrook de afgelopen zes maanden zijn afgenomen.

Officieel heeft het Israëlische leger sinds oktober 2023 bijna 45.000 Palestijnen in Gaza gedood, hoewel het werkelijke dodental ongetwijfeld veel hoger ligt. En terwijl een commissie van de Verenigde Naties onlangs heeft vastgesteld dat de methoden van oorlogvoering van Israël in de Gazastrook “consistent zijn met genocide”, heeft het ICC zich onthouden van het noemen van Israël op deze fronten, en specifiek aangegeven dat de rechtbank “niet kon vaststellen dat alle elementen van de misdaad tegen de menselijkheid van uitroeiing waren vervuld”.

Natuurlijk is elke internationale erkenning van het criminele gedrag van Israël moreel significant, gezien de werkwijze van het land, waarbij het internationale recht wordt genegeerd – maar alleen door Israël zelf. Het is geen toeval dat noch Israël noch de Verenigde Staten, de belangrijkste steunpilaar van Israël en huidige medeplichtige aan genocide, partijen zijn bij het ICC.

Als internationale “gerechtigheid” niet volledig selectief en geregeerd door een gruwelijke dubbele standaard was, zou de VS een overvloed aan oorlogsmisdaden moeten verantwoorden – zoals de willekeurige slachting van burgers in Afghanistan en Irak onder het mom van de zogenaamde “oorlog tegen terrorisme”.

Ondertussen is het niet helemaal duidelijk waarom het ICC zich heeft onthouden van het vaststellen van “alle elementen van de misdaad tegen de menselijkheid van uitroeiing” van Netanyahu en Gallant. Het lijkt immers een vrij zekere manier om, nou ja, uitroeiing te verzekeren, door een burgerbevolking opzettelijk te beroven van alles wat “onmisbaar voor hun overleving” is.

Het is ook een beetje “onmisbaar voor overleving” om niet doodgebombardeerd te worden terwijl je hele grondgebied wordt verwoest. En in dat opzicht heeft het ICC wellicht “redelijke gronden gevonden om te geloven” dat zowel Netanyahu als Gallant “elke strafrechtelijke verantwoordelijkheid dragen als civiele superieuren voor de oorlogsmisdaad van opzettelijk een aanval op de burgerbevolking te leiden”.

Maar het toekennen van dergelijke individuele schuld is slechts een druppel op een gloeiende plaat van “gerechtigheid”. Aan het einde van de dag draagt de staat Israël als geheel “strafrechtelijke verantwoordelijkheid” voor het usurperen van Palestijns land en het deelnemen aan 76,5 jaar (en nog steeds gaande) etnische zuivering, ontheemding en bloedbaden. Dit alles terwijl een deel van de Palestijnse bevolking gedreven wordt naar gewapend verzet en daardoor doelwitten wordt voor voortdurende Israëlische criminaliteit.

Gezien de lange geschiedenis van Israël in het negeren van resoluties van de Verenigde Naties, is het geen verrassing dat het land veronderstelt immuun te moeten zijn voor ICC-besluiten. Terwijl Israël de jurisdictie van het ICC nationaal niet erkent, zouden Netanyahu en Gallant in theorie gearresteerd kunnen worden als ze naar een van de 124 lidstaten van de rechtbank reizen. Het is overbodig te zeggen dat dit geen scenario is dat zal worden aangemoedigd door de heersende supermacht ter wereld.

Toch is dit niet de eerste keer dat Israël in conflict komt met het ICC. In 2019, na bijna vijf jaar van “voorlopig onderzoek”, maakte de rechtbank bekend dat de toenmalige aanklager Fatou Bensouda “tevreden” was dat er een “redelijke basis was om een onderzoek in te stellen naar de situatie in Palestina”.

Dit betekende uiteraard niet dat het onderzoek onmiddellijk zou beginnen – eeuwige bureaucratie en het uitstellen van beslissingen zijn kenmerkend voor het internationale strafrecht. Het was eerder vastgesteld dat er een “redelijke basis was om te geloven dat oorlogsmisdaden zijn begaan of worden begaan in de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en de Gazastrook”.

Nou ja. En die “redelijke basis” bestaat al zo’n zeven decennia.

Hoe dan ook, Bensouda’s overpeinzingen waren meer dan de Israëli’s konden verdragen. De Jerusalem Post publiceerde bijvoorbeeld een artikel van de Israëlische advocaat Nitsana Darshan-Leitner, getiteld “Weigeren om het ICC-spel van de Palestijnen te spelen”, waarin de auteur de rechtbank beschuldigde van het functioneren als een “verborgen wapen” tegen Israël.

Stellende dat er “niets sexyer voor Bensouda was dan het Israëlisch-Palestijnse conflict”, concludeerde Darshan-Leitner: “We wisten dat Bensouda moe was van het achtervolgen van Afrikaanse dictators en brute stamleiders, en wilde laten zien dat het ICC een rechtbank was met een werkelijk internationale reikwijdte”.

Het blijft nu afwachten wat de Israëli’s in petto hebben in deze nieuwste internationale juridische strijd. Maar terwijl de “situatie in Palestina” voortduurt en genocide woedt, is er een redelijke basis om te geloven dat gerechtigheid uiteindelijk geen optie is.