Hoe gaat het met je? Een vraag die ik moeilijk kan beantwoorden in Gaza

Hoe gaat het met je? Een vraag die ik moeilijk kan beantwoorden in Gaza. Wanneer vrienden buiten Gaza proberen om te informeren naar mijn welzijn, weet ik niet hoe ik moet reageren. Een Palestijnse vrouw vlucht voor het Israëlische leger in Khan Younis op 11 augustus 2024.

“Hoe gaat het met je?” Het is een simpele vraag die ik dagelijks ontvang van vrienden – Keniaanse, Nigeriaanse, Turkse, Britse, Jordaanse, Iraanse en Marokkaanse vrienden. Hoewel het een gewone vraag lijkt die vrienden elkaar stellen, voel ik dat ze het gebruiken om zichzelf gerust te stellen dat ik nog leef.

Ik begrijp waarom ze dat doen, maar elke keer als ik een bericht met deze vraag zie, vind ik het moeilijk om te antwoorden. Hoe gaat het met mij, als ik blijf denken aan mijn huis dat ik in paniek heb verlaten op de tweede dag van de genocide? Hoe gaat het met mij, wetende dat de plek waar ik jaren met mijn man aan heb gebouwd, door een Israëlische luchtaanval is verwoest? Hoe gaat het met mij, als ik de beelden herinner die ik in de media heb gezien van de puinhoop waar mijn huis ooit stond, waar zoveel mooie herinneringen zijn gemaakt?

Hoe gaat het met mij, terwijl mijn dromen om mijn PhD te voltooien onder het puin van mijn huis liggen? Hoe gaat het met mij, als ik mijn kleine meisje hoor huilen en vragen wat er met haar speelgoed is gebeurd? Hoe gaat het met mij, als ik zie dat mijn oudere dochter haar hoop op onderwijs verliest net op het moment dat ze naar de middelbare school zou gaan? Hoe gaat het met mij, als ik mijn zonen zie, die elke dag naar de sportschool gingen, in wanhoop raken omdat ze hun dromen om sportsterren te worden hebben verloren?

Hoe gaat het met mij, als ik me herinner dat ik al mijn onderzoeksdocumenten ben kwijtgeraakt in het puin van mijn huis? Hoe gaat het met mij, als ik denk aan elk boek dat ik heb gekocht om een mooie bibliotheek voor mijn kinderen op te bouwen? Alles is nu weg.

Hoe gaat het met mij, terwijl ik in een tent woon die herhaaldelijk is overstroomd door de regen en is binnengevallen door insecten? Hoe gaat het met mij, terwijl ik me constant zorgen maak over de gezondheid van mijn kinderen in een plek waar de meest basale gezondheidszorg en medicijnen niet te vinden zijn? Hoe gaat het met mij, wetende dat mijn kinderen geen voedzaam voedsel krijgen? Hoe gaat het met mij, wetende dat we nu al een jaar lang uit blik eten en de smaak van vlees en vis zijn vergeten?

Hoe gaat het met mij als ik urenlang kleding en afwas met de hand moet wassen? Hoe gaat het met mij als ik mijn kinderen zie rennen achter de watertank aan? Hoe gaat het met mij, als ik me zorgen maak over hoe ik dingen schoon kan houden terwijl de prijs van zeep krankzinnige niveaus bereikt? Hoe gaat het met mij terwijl ik me afvraag wat mijn kinderen in de winter zullen dragen en hoe ik ze warm kan houden?

Hoe gaat het met mij, terwijl ik op zoek ben naar een plek om mijn telefoon op te laden zodat ik mijn werk kan afmaken? Hoe gaat het met mij, terwijl ik moeite heb om hele teksten op mijn telefoon te schrijven? Hoe gaat het met mij, terwijl ik probeer de kracht te vinden om verhalen te vertellen temidden van een genocide? Hoe gaat het met mij, terwijl ik lange afstanden loop op zoek naar een goede internetverbinding om te checken hoe het met familieleden gaat en ervoor te zorgen dat ze veilig zijn?

Hoe gaat het met mij, als ik door de lijsten van martelaren en vermisten ga, bang dat ik een naam tegenkom die ik ken? Hoe gaat het met mij, als ik omga met het verlies van zoveel van mijn familieleden en buren? Hoe gaat het met mij, temidden van al deze pijn en angst over wat ons morgen te wachten staat? Hoe gaat het met mij, terwijl ik de kinderen van het tentenkamp om me heen verzamel om ze verhalen te vertellen, in een wanhopige poging om een venster van hoop voor hen en voor mezelf te openen?

Hoe gaat het met mij? Het is een dagelijkse vraag die ik niet kan beantwoorden. Misschien heb ik een woordenboek nodig om een nauwkeurige beschrijving te vinden van hoe ik me voel temidden van een genocide.

Buiten Gaza is “Hoe gaat het met je?” een simpele vraag die niet veel nadenken vereist om te beantwoorden, omdat mensen het mensenrecht hebben “te zijn”. Binnen Gaza weten we niet waar de mensenrechten zijn gebleven. Overal waar we kijken, is er de aanblik en geur van de dood. Overal waar we gaan, is er puin, afval en riool.

Ik heb jarenlang hard gewerkt om mijn kinderen op te voeden en hen een rolmodel te bieden van een sterke, onafhankelijke vrouw om naar op te kijken. Helaas heb ik nu mijn kracht verloren. Temidden van deze genocide heb ik niet eens de mogelijkheid om een simpele vraag te beantwoorden: Hoe gaat het met je?