Het staakt-het-vuren zal ons leven niet terugbrengen

OPINIE: Het Vredesbestand zal ons Leven niet Terugbrengen

Ik heb bijna een jaar de pijn van de oorlog in ballingschap ervaren. Het doet me pijn te weten dat onze terugkeer niet mogelijk is.

Een tekening van de Palestijnse vlag hangt aan de muur in het ‘Ahfad Al Zaytoun’ Olijfboominitiatief, een door vrijwilligers gerund programma voor kinderen uit Gaza in Caïro, Egypte op 9 november 2024. Er is veel lawaai – raketten en explosies, het geluid van drones, geschreeuw en gejammer, kreten van “martelaar, martelaar”. Het breken van glas, dichtslaande deuren, instortende gebouwen, branden die woeden, donder, bliksem, wind, ademhalingen van de dood, duisternis en as. Al deze geluiden en beelden blijven in mijn hoofd hangen.

Ik verliet Gaza bijna een jaar geleden, maar deze beelden en geluiden achtervolgen me nog steeds. Ik liet alles achter – mijn huis, mijn vrienden, mijn uitgebreide familie – maar kon de echo’s van de oorlog niet achter me laten.

Hier, in Caïro, blijf ik de trauma’s herbeleven van wat ik in de eerste vier maanden van de oorlog in Gaza heb gezien, gehoord en gevoeld. Wanneer ik het geluid van een vliegtuig hoor, slaat mijn hart op hol van angst, denkend dat het een oorlogsvliegtuig is. Bij het horen van vuurwerk raak ik in paniek, denkend dat het bomexplosies zijn.

Ik dacht dat ballingschap veiligheid en vrede zou brengen, maar het bleek een verlengstuk van de oorlog te zijn. De dood en vernietiging die in Gaza plaatsvinden, domineren nog steeds ons leven. De verdriet, pijn en strijd om te overleven die we dachten achter te laten, volgen ons nog steeds.

We leven niet in een tent die door de regen is overstroomd en we verhongeren niet; het geluid van bommen is niet echt – het zijn slechts de echo’s van herinneringen in onze geest. Maar we leven nog steeds in ellende.

Mijn vader, de kostwinner van ons gezin, kon maandenlang geen werk vinden. Toen hij eindelijk een baan vond, was het salaris schamel. We staan onder druk van toenemende schulden en kunnen de basisbehoeften niet veroorloven.

Ondertussen zijn we volledig ondergedompeld in de horror van Gaza. De bombardementen, de massamoorden, het lijden in gescheurde tenten – het stroomt uur na uur naar ons toe via berichtenapps.

Al mijn Palestijnse vrienden hier lijken in dezelfde situatie te verkeren – leven in pijn en wanhoop, belegerd door de oorlog.

“Ik wou dat ik met hen was gestorven in plaats van te leven,” vertelde mijn vriend Duaa me onlangs. Haar familie stuurde haar naar Caïro kort na het begin van de genocide om haar studies in vrede af te ronden. “Ik had het gevoel dat ik ze niet meer zou zien toen ik gedag zei,” zei ze, snikkend.

Een paar dagen na haar aankomst in Egypte, denkend dat het leven haar een betere kans bood om in het buitenland te studeren, probeerde ze contact op te nemen met haar familie om te informeren hoe het met hen ging, maar kreeg geen antwoord. De angst consumeerde haar totdat ze het verwoestende nieuws van hun martelaarschap ontving.

De pijn was ondraaglijk en ze faalde in haar studies. Tot op de dag van vandaag worstelt ze om de huur voor haar appartement te betalen en vertelde ze me dat haar huisbaas haar binnenkort zal uitzetten omdat ze niet had betaald. Ze is een wees, alleen in ballingschap, en kan binnenkort ook dakloos worden.

Een andere vriendin, Rawan, studeerde al een paar jaar in Egypte voordat de oorlog begon, dromend van een stralende toekomst. Op 10 oktober 2023 verwoestte een enorme explosie haar huis en doodde haar hele familie. Alleen haar moeder, die miraculously overleefde ondanks ernstige verwondingen, en haar getrouwde zus, die in een ander huis woonde, zijn nog over.

Rawan vertelde me dat ze haar vaders bemoedigende berichten, de steun van haar broers Mohammed en Mahmoud, en het onschuldige gelach van haar zus Ruba mist. Ze heeft haar opleiding nooit afgemaakt. Ze is een schaduw van zichzelf geworden.

Nada, een andere vriendin, is in Caïro met haar zus. De meisjes moesten hun ouders en broer achterlaten in Gaza, omdat hun namen niet op de lijst stonden van mensen die door de Rafah-overgang mochten.

In Caïro voelde Nada zich verloren, vervreemd en bang. Ze probeerde opnieuw een aanvraag in te dienen voor haar ouders en broer om te reizen, maar de bezetting viel Rafah binnen en sloot de oversteek. Op dat moment vertelde ze me dat het leek alsof alle deuren van het leven in haar gezicht sluiten.

Nada en haar zus leven alleen, zonder de steun van familieleden, en worstelen. De stress en verdriet hebben hun tol geëist. Nada is veel gewicht verloren en zegt nu dat ze eruitziet als een skelet.

Ze heeft me verteld dat intimidatie en angst voor ontvoering hen terughoudend hebben gemaakt om het appartement dat ze bewonen te verlaten. “We verlangen naar ons verleden in elk detail,” zegt ze.

Dat doen we, maar we weten ook dat ons verleden verloren is gegaan. Zelfs als de oorlog eindigt, zal niets ooit teruggaan naar hoe het was. Niets zal ons compenseren voor dat bittere verlies.

Het bestand dat vandaag van kracht wordt, zou een einde moeten maken aan de gevechten, maar het is onduidelijk of het de oorlog zal beëindigen. Meer dan 120 mensen zijn omgekomen sinds woensdag, toen het werd aangekondigd. En we weten dat er meer zullen sterven omdat de omstandigheden niet zullen verbeteren. Gaza is niet langer leefbaar.

Zelfs als er blijvende vrede komt, zal de Israëlische regering haar eigen voorwaarden stellen om de blokkade en intimidatie van de bevolking voort te zetten. Heropbouw – als die plaatsvindt – zal nog vele jaren doorgaan. Daarom heeft onze familie besloten om ondanks de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd, een nieuw leven in ballingschap op te bouwen.