Het Ontkinderen van de Kinderen in Palestina

Oordeel over de situatie van Palestijnse kinderen

De Israëlische en Westerse voorstelling van Palestijnse kinderen als volwassenen heeft als doel hun moord, verminking en opsluiting te verdoezelen. Op 7 februari overleed de 10-jarige Saddam Rajab in een ziekenhuis op de bezette Westelijke Jordaanoever, nadat hij enkele dagen eerder door een Israëlische soldaat was neergeschoten. Saddam stond op straat voor zijn huis toen Israëlische soldaten zijn dorp nabij Tulkarem binnenvielen en begonnen te vuren.

CCTV-beelden tonen het moment waarop hij werd neergeschoten. Hij viel op de grond, terwijl hij naar zijn buik greep en zich in een foetushouding kromde. Het eerste ziekenhuis waar hij naartoe werd gebracht, kon hem niet behandelen, waardoor hij naar een ander ziekenhuis in Nablus moest worden overgebracht. Onderweg werd de ambulance urenlang opgehouden bij een controlepost, waar een Israëlische soldaat Saddam’s vader uitlachte en zei: “Ik ben degene die je zoon heeft neergeschoten. Als God het wil, zal hij sterven.”

Saddam is een van de 13 Palestijnse kinderen die het Israëlische leger dit jaar op de bezette Westelijke Jordaanoever heeft gedood. Het aantal kinderen dat door Israëlische soldaten en kolonisten is vermoord, is schokkend meer dan 220 sinds januari 2023.

Het verhaal van Saddam – net als de verhalen van andere Palestijnse kindslachtoffers – heeft nooit internationale aandacht gekregen. Er was geen reactie van de internationale gemeenschap op zijn moord. Dit komt omdat Palestijnse kinderen voortdurend worden gedehumaniseerd.

Dit is ook zichtbaar in de weinige verhalen die de media halen, zoals het geval van de zesjarige Hind Rajab, die op 29 januari 2024 door het Israëlische leger in Gaza werd gedood, bijna precies een jaar voordat Saddam werd neergeschoten. Hind was samen met haar tante, oom en neven en nichten bezig met evacueren uit Gaza-Stad in een auto toen ze door Israëlische troepen werden omsingeld en onder vuur werden genomen.

Terwijl haar familieleden werden gedood, overleefde Hind het eerste vuurgevecht en wist ze contact op te nemen met de Palestijnse Rode Halve Maan (PRCS). De opgenomen telefoongesprekken waarin ze om hulp vroeg terwijl Israëlische tanks naderden, schokten de wereld.

De ambulance die werd gestuurd om haar te redden, kwam nooit terug en Hind’s oproepen naar de PRCS stopten. Bijna twee weken later werden de lichamen van Hind, haar familieleden en de twee ambulancewerkers, Yusuf Zeino en Ahmed al-Madhoun, gevonden. Onderzoek toonde aan dat het Israëlische leger op de ambulance en de auto waarin Hind zich bevond, had geschoten, ondanks dat hun coördinaten waren doorgegeven.

Hoewel het verhaal van Hind’s brute dood internationale aandacht trok – een zeldzaam geval onder de meer dan 17.000 kinderen die in Gaza zijn gedood – waren er toch pogingen om haar te dehumaniseren en haar de status van kindslachtoffer te ontzeggen. Bijvoorbeeld, toen CNN verslag deed van de studentenopvang van Columbia University die een gebouw naar haar vernoemde, legde men uit dat “Hind’s Hall” verwees naar een “vrouw” die in Gaza was gedood.

Een ander bijzonder schokkend voorbeeld van het ontkennen van de kindstatus van een Palestijns kind is een rapport van Sky News in januari 2024, waarin een verslaggever beweerde dat: “per ongeluk een verdwaalde kogel zijn weg vond naar de bestelwagen voor hen, en dat een drie- of vierjarig meisje doodde.” Dit “meisje” was een Palestijns kind genaamd Ruqaya Ahmad Odeh Jahalin, die in de rug werd geschoten door Israëlische soldaten terwijl zij met haar familie in een taxi zat op de Westelijke Jordaanoever.

Deze voorbeelden illustreren wat de Palestijnse academica Nadera Shalhoub-Kevorkian heeft genoemd als “ontkinderen”. Ze heeft de term bedacht om de dehumanisering bloot te leggen die gepaard gaat met geweld tegen kinderen in een koloniaal kader. In het bezette en gekoloniseerde Palestina worden Palestijnse kinderen beroofd van hun kindertijd om de brutaliteit die hen wordt aangedaan te rechtvaardigen.

Al tientallen jaren worden Palestijnse kinderen door het Israëlische regime en het Westen vaak voorgesteld als inferieur aan andere kinderen of helemaal geen kinderen; ze worden vaak gelijkgesteld aan volwassenen die het potentieel hebben om “terroristen” te zijn. Op deze manier worden ze als inherent gevaarlijk gezien en wordt hen de status van “kind” en de connotatie van onschuld die daarbij hoort, ontzegd.

Ontkinderen verbergt niet alleen de moord en verminking van Palestijnse kinderen; het vergemakkelijkt ook hun kidnapping, detentie en mishandeling in Israëlische gevangenissen.

Vorig jaar werd Ayham al Salaymeh, een 14-jarige Palestijnse jongen uit Silwan, Jeruzalem, de jongste Palestijn die een gevangenisstraf in een Israëlische gevangenis uitzat. Ayham was twee jaar eerder gearresteerd en beschuldigd van het gooien van stenen naar illegale Israëlische kolonisten.

Ayham al Salaymeh werd op 14-jarige leeftijd de jongste Palestijnse gevangene. Hij werd ondervraagd en twee jaar lang onder huisarrest geplaatst, voordat hij werd veroordeeld onder nieuwe Israëlische wetgeving die de opsluiting van Palestijnse kinderen voor misdrijven die als “terrorisme” worden geclassificeerd, toestaat. Israël is het enige land ter wereld dat systematisch kinderen vervolgt en opsluit.

De Israëlische media bestempelen Palestijnse kinderen zoals Ayham routinematig als potentiële veiligheidsbedreigingen, geïndoctrineerde minderjarigen of menselijk schild, in een poging hun opsluiting en marteling te rechtvaardigen.

Nu de genocide zich over Palestina verspreidt, is de gruwelijke werkelijkheid dat meer Palestijnse kinderen en volwassenen door het Israëlische leger zullen worden gedood terwijl de wereld toekijkt. Hun doden zullen niet worden gerapporteerd door de Westerse mainstream media; er zullen geen segmenten zijn die hun families interviewen met collages van foto’s uit hun kindertijd, noch zullen er veroordelingen van wereldleiders komen. Palestijnse kinderen zijn effectief beroofd van hun kindertijd en daarmee van hun menselijkheid.