Het gevaar van een president die nooit fout is

De Gevaar van een President die Nooit Fout is

Donald Trump gelooft dat hij nooit fout is – en dat is precies wat hem zo gevaarlijk maakt. Trump verwart koppigheid met wijsheid.

Donald Trump houdt de wereld in gijzeling. Trouwe aan zijn onvoorspelbare aard, heeft de Amerikaanse president gespeeld met het wereldwijde handelsregime als een yo-yo. We zijn in zekere zin gevangen in de onberekenbare grillen van Trump, die – naast de kosten voor balansen, banen, pensioenbesparingen en portemonnees – een zware tol heeft geëist op onze vermoeide psyche.

Zijn alomtegenwoordigheid overweldigt, waardoor de meesten van ons zich verlaten voelen en verlangen naar een moment van verlichting van de onafgebroken chaos. Vorige week bevestigde Trump, opnieuw, zijn talent voor zelfbehoud zonder een sprankje spijt voor het trauma en de onzekerheid die hij heeft veroorzaakt.

In het licht van verontrustende peilingen, golvende aandelenmarkten, een verkoopgolf van Amerikaanse staatsobligaties en een opkomende tegenreactie binnen de Republikeinse fractie en onder de oligarchen die zijn presidentschap steunden, nam Trump zijn toevlucht tot zijn sociale mediaplatform, Truth Social, om een plotselinge ommekeer aan te kondigen van het centrale aspect van wat hij beschouwt als een doordacht “economisch beleid” – blanket en hoge tarieven.

Volgens berichten waren Trump’s bondgenoten op Capitol Hill niet voorbereid op de koerswijziging van de president en vroegen zich af wat de gijzelaar-in-chief nu weer zou doen.

Een voor een hebben de zogenaamde “checks and balances” in het algemeen capitulatie gepleegd of, erger nog, Trump’s imperieuze handelswijze mogelijk gemaakt. In deze bredere context wordt Trump’s gekwalificeerde en waarschijnlijk tijdelijke tariefamnestie niet beschouwd als een “nederlaag” of een “terugtrekking” door de heer van Mar-a-Lago. Het is een onderdeel van zijn grotere, steeds evoluerende “meesterstrategie” om Amerika’s vervlogen productiecapaciteit nieuw leven in te blazen.

Voor zijn legioen bewonderaars en supporters is Trump een mythische, onfeilbare figuur die twijfel afwijst, aangezien dit een symptoom van zwakte is. Voor Trump is zekerheid een deugd. Vragen stellen en zelfreflectie zijn voor watjes, niet voor sterke mannen die de taak hebben Amerika’s afnemende “grootheid” te rehabiliteren.

Trump heeft de antwoorden omdat hij het antwoord is. Terwijl anderen misschien de spot drijven met zijn evangelische “bekering”, ben ik ervan overtuigd dat Trump, na het ontlopen van een moordenaarskogel, een transformatieve openbaring heeft gehad die zijn presidentschap heeft omgevormd tot een messiaanse missie.

In een weinig opgemerkte sectie van zijn meanderende toespraak tijdens een gezamenlijke zitting van het Congres begin maart, gaf Trump duidelijk zijn overtuiging weer dat hij door goddelijke interventie was gered om op zijn beurt Amerika te redden. “Ik geloof dat mijn leven is gered … om een zeer goede reden,” zei Trump. “Ik ben door God gered om Amerika weer groot te maken. Ik geloof dat.”

Ik ben niet blij om te teleurstellen, maar dit kan de zeldzame gelegenheid zijn dat Trump de waarheid spreekt.

Hoewel Trump’s laatste recepten om “Amerika weer groot te maken” spectaculair mislukken, zijn zijn critici zichzelf aan het bedriegen als ze denken dat de “marktmassa” of een paar bezorgde miljardairs hem zullen aanzetten om zijn gekozen bestemming en goede zaak op te geven.

In tegenstelling tot de Democratische Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt (FDR), verwart Trump koppigheid met wijsheid. FDR trotseerde rampen – financiële ineenstorting, wijdverspreide armoede en wanhoop, en de opkomende fascistische dreiging in het buitenland. Hij was verplicht, om een uitdrukking te lenen, Amerika weer groot te maken.

Tijdens een toespraak in mei 1932 sprak FDR de angst van de Amerikanen aan – een onrust die bijna letter voor letter de angst weerspiegelt die veel van hun nakomelingen bijna een eeuw later voelen in de nasleep van de huidige schokkende en mogelijk aanhoudende financiële onrust.

“Met deze besparingen is, onder miljoenen van onze medeburgers, dat gevoel van zekerheid verdwenen waarvan zij terecht meenden dat zij er recht op hadden in een land dat overvloedig is begiftigd met natuurlijke hulpbronnen en met productiefaciliteiten om deze om te zetten in de noodzaken van het leven voor al onze bevolking,” zei Roosevelt. “Nog calamiteuzer, is met de verwachting van toekomstige zekerheid de zekerheid van het brood en de kleding van vandaag verdwenen.”

FDR’s oplossingen kwamen voort uit experimentatie, niet uit dogma. “Het land vraagt om gedurfde, volhardende experimentatie. Het is gezond verstand om een methode te nemen en het te proberen: Als het faalt, geef het dan eerlijk toe en probeer iets anders. Maar bovenal, probeer iets,” zei Roosevelt.

FDR’s aanpak betekende niet alleen het inzetten van de middelen, hulpbronnen en vindingrijkheid van de federale overheid om Amerika nieuw leven in te blazen, maar ook de bereidheid van de commandant-in-chief om orthodoxy en de arrogantie van zelfverzekerdheid achter zich te laten. Zijn nalatenschap was niet alleen de unieke lengte van zijn revolutionaire presidentschap – het was het goede en vruchtbare gevoel te erkennen dat falen onvermijdelijk is.

De andere impliciete betekenis van FDR’s waarschuwing is dat zelfs presidenten waardevolle lessen kunnen leren van fouten maken. De ervaring en inzichten die voortkomen uit “het verprutsen” kunnen andere problemen oplossen – groot en klein, dichtbij en ver – die zich gedurende een presidentschap voordoen. Roosevelt luisterde. Hij leerde door dissent te stimuleren. Hij wilde uitgedaagd worden. Hij wist dat de mensen om hem heen expertise hadden die hij ontbeerde. Hij begreep dat presidenten niet alwetend zijn, dat het uitoefenen van zijn zware verantwoordelijkheden af en toe een zekere bescheidenheid vereiste.

Trump geeft de voorkeur aan dictaten boven debat. Hij eist en waardeert absolute loyaliteit boven discours en bezwaar. Hij wordt gedreven door instinct en opgekropte wrok, niet door geduld en overleg. In elke werkende democratie zijn serieuze initiatieven het product van serieuze controle. Trump is voortdurend bezig met optreden. Hij verwerpt volledig de essentiële kwaliteiten die Roosevelt’s scherpzinnigheid informeerden: Perspectief en pragmatisme.

De opvallende ironie is dat Trump hoopt FDR na te volgen door, zij het illegaal, zijn presidentschap uit te breiden naar een derde termijn – als zijn gezondheid en populariteit het toelaten. Het voorspelbare gevolg? Trump zal nooit falen erkennen. Dat zou inhouden dat Trump de onoverwinnelijke zou moeten toegeven dat hij fout is geweest of dat hij fout kan zijn. Dat, zoals we weten, is nog niet gebeurd en zal niet gebeuren.

Voor zijn volgelingen is Trump’s onwrikbare zekerheid betoverend. Zijn dolle koers wordt gevierd als een berekende tactiek. Te midden van deze verontrustende en turbulente tijden kan de illusie van een leider die beweert onfeilbaar te zijn geruststellend zijn. Toch blijft het een luchtspiegeling.

De prijs van Trump’s kenmerkende koppigheid zal stijgen in de dagen, weken en maanden die komen. Aandelenmarkten zullen wild schommelen, eens stevige allianties zullen blijven uiteenvallen, en het publieke vertrouwen zal verzwakken. En door de rotsachtige tumult zal Donald Trump er zeker van blijven dat hij gelijk heeft. Dat maakt Amerika’s roekeloze president zo gevaarlijk.