Het ene aspect waarin Trump mogelijk gelijk heeft
OPINIE
De enige zaak waarin Trump misschien gelijk heeft: zijn plan om de budgetten van de Amerikaanse inlichtingendiensten te verlagen, is een zeldzame uitdaging voor ongecontroleerde macht.
President Donald Trump spreekt tijdens een diner van de Kennedy Center Board in de State Dining Room van het Witte Huis in Washington, DC, op 19 mei 2025.
Ik ben verplicht om te beginnen met een soort disclaimer. Trouwe lezers weten van mijn diepgewortelde antipathie tegenover Donald Trump, wiens idee van bestuur grotendeels wordt gedreven door wraakzucht en vergelding. Dus de kern van deze column moet niet worden opgevat als een goedkeuring of welgemeende lof.
Toch is er één aspect van Trump’s botte, willekeurige vastberadenheid om een fiscale machete te hanteren tegen de federale overheid dat, naar mijn mening, enigszins logisch is en dat andere presidenten en premiers, zij het te laat, zouden moeten overwegen.
Gedurende een groot deel van mijn carrière als onderzoeksjournalist heb ik een kritische blik geworpen op de ongecontroleerde machten en onbeperkte middelen van de zogenaamde “inlichtingendiensten” die zelden, zo niet nooit, tangible gevolgen ondervonden van hun rampzalige reeks fouten en flagrante, rechtschendingen.
Vaak hebben die fouten en excessen diepgaande en blijvende strategische en menselijke gevolgen gehad, maar de spionnen en de in onnodig geheim gehouden instellingen waarvoor ze werken, zijn steevast beloond met meer middelen, in plaats van dat ze worden ingeperkt of bestraft.
Te lang hebben zowel Republikeinse als Democratische presidenten de veiligheidsmachine zonder aarzeling gevoed.
Te lang hebben inlichtingendiensten gefunctioneerd als staten binnen staten, beschermd tegen controle door nationale veiligheidsclaims en een meewerkende pers. Ze liegen met straffeloosheid. Ze lekken selectief naar tamme verslaggevers wanneer het hen uitkomt. Ze vernielen levens met de handige dekmantel van “topgeheim”.
Te lang is toezicht een punchline geweest. Verantwoording is voor klokkenluiders, die worden gejaagd, gevangen gezet of verbannen.
Op zijn eigen onhandige, onvoorspelbare manier doet Trump wat Barack Obama en Joe Biden te veel geconditioneerd of schuldig waren om te doen: hij trekt de noodrem op een ontspoorde trein.
Trumps gekwalificeerde opstand verdient aandacht. Niet omdat hij een principiële hervormer is – dat is hij niet. Maar omdat hij, uit instinct of wraakzucht, de heiligheid van instellingen bedreigt die al tientallen jaren een afrekening verdienen.
In deze context verwelkomde ik de beslissing van het Witte Huis om te beginnen met het snoeien van Amerika’s alomtegenwoordige nationale veiligheidsstaat. Het is een veelbelovende start.
Begin mei waren er twee aankondigingen die, vermoed ik, een siddering teweegbrachten bij de Drug Enforcement Administration (DEA), het Federal Bureau of Investigation (FBI) en de Central Intelligence Agency (CIA), en een voorspelbare aanval van woede veroorzaakten onder hun vele onderdanige bondgenoten in de media, die klaagden dat de “bezuinigingen” de veiligheid van Amerika fataal zouden ondermijnen en zijn tegenstanders zouden aanmoedigen.
Er wordt gerapporteerd dat het Trump-team van plan is om het Congres te vragen de budgetten van de DEA, FBI en andere wetshandhavingskantoren van het ministerie van Justitie met $585 miljoen te verlagen in 2026.
De doemwaarschuwingen zijn net zo belachelijk als de marionetten die ze uitbrengen, aangezien de agentschappen veel van hun miljardenbudgetten zullen behouden om criminaliteit en terrorisme – binnenlandse of anderszins – “te bestrijden”.
Zelfs het bescheiden snoeien is een welkome signaal dat de verplichte jaarlijkse budgetverhogingen misschien eindelijk voorbij zijn.
Amerika’s G-mannen en vrouwen kunnen opgelucht zijn dat de bezuinigingen niet veel dieper en breder gaan, gezien Trumps overtuiging dat het FBI, in het bijzonder, verantwoordelijk was voor veel van de juridische problemen waarmee hij werd geconfronteerd voordat een verdeelde Hoge Raad presidenten brede immuniteit tegen vervolging verleende.
Ondanks de plaatselijke motivatie en hun beperkte reikwijdte, is het voorgestelde snoeien van de volle kas van het FBI een noodzakelijke, langverwachte eerste stap in het inkorten van Amerika’s opgeblazen nationale veiligheidsbureaucratie.
In dat prettige streven is Trump en zijn team ook van plan om duizenden banen te snijden in de groeiende Amerikaanse “inlichtingengemeenschap”, waaronder 1.200 posities bij de CIA in de komende jaren.
Op het juiste moment heeft het nieuws van de afbouw hysterische geschreeuw uitgelokt onder Democraten en voormalige leden van de “inlichtingengemeenschap” die de Amerikaanse kabelnieuwsnetwerken bevolken als nationale veiligheids “consultants” of “experts” en met overdreven eerbied worden behandeld door hun CNN- en MSNBC-gastheren.
De leerzame ironie is natuurlijk dat congresdemocraten ooit de voorzitterschap van hoorzittingen hebben geleid die de wijdverspreide minachting van de “inlichtingengemeenschap” voor de grondwet en de zogenaamd heilige rechten van Amerikanen aan het licht brachten.
Die verantwoordelijke dagen zijn beslist voorbij.
Onderworpen Democraten en de “progressieve” journalisten die de “progressieve” tv-nieuwsnetwerken en de “progressieve” redactionele pagina’s van The New York Times en The Washington Post bevolken, haasten zich nu om de spionnen en hun onmisbare taken te verdedigen tegen een wraakzuchtige rogue-president die van plan is de CIA op een late dieet te zetten.
Oh, hoe zijn tijden en houdingen veranderd.
Kennelijk heeft de afwezigheid van de liberale intelligentsia een herinnering nodig dat de CIA politici en verslaggevers heeft bedrogen als een standaardprotocol. Het heeft democratieën in het buitenland ondermijnd, en zijn verborgen, bloedige plannen worden goed herinnerd van Santiago tot Guatemala-Stad en verder.
Het is een misselijkmakend gezicht om carrière-Democraten te zien – die het grootste deel van de Bush-jaren illegale afluisterpraktijken en zwarte locaties hebben veroordeeld – terugdeinzen in performatieve afschuw bij de suggestie dat de CIA en zijn soortgenoten te machtig, te arrogant en te gevaarlijk zijn geworden.
En het FBI? Het heilige heiligdom van J. Edgar Hoover? Mijn hemel. Dit zijn dezelfde vermaarde, formele agenten die probeerden Martin Luther King Jr. te ruïneren, die vredesbewegingen infiltreerden, die moslims massaal surveilleerden na 9/11.
Hun zelfvoldane verdedigers in redacties lijken de blote waarheid te hebben begraven dat het bureau alleen zijn aureool heeft verdiend toen het politiek voordelig werd om het af te schilderen als een bolwerk tegen Trumpisme.
Dit is het hypocriete geheim van de liberale establishment: ze houden meer van orde dan van gerechtigheid, van macht dan van waarheid. Zolang de juiste mensen de wapens en de sleutels van de surveillance vasthouden, zullen ze juichen.
De status-quo-vriendelijke stal van buigzame politici in Ottawa, Londen en Canberra – zelfs degenen die campagne voeren voor transparantie en hervorming – buigen zodra ze binnen het paleis zijn. Ze beginnen de briefings te herhalen, het jargon te herhalen, de surveillance te rechtvaardigen. De machine is te groot, te ondoorzichtig, te verankerd.
Trump, ondanks al zijn duidelijke lelijkheid en corrosieve gebreken, heeft in dit belangrijke geval de hardnekkige orthodoxie uitgedaagd.
Het is mogelijk om agenten en spionnen in toom te houden. Maar dit vereist wil, vastberadenheid en een begrip dat hun autoriteit wordt ondersteund door mythes – mythes van noodzaak, permanentie, en de schijn dat hun macht natuurlijk of onvermijdelijk is.
Het kan en moet worden betwist.
