Genocide op de Stembiljetten in Canada

Opinie: Genocide staat op het stembiljet in Canada

Als Mark Carney wil winnen, moet hij de fatale fout van Kamala Harris over Gaza niet herhalen.

De leider van de Canadese Conservatieve Partij, Pierre Poilievre, heeft ons herinnerd aan het oude gezegde dat politiek een “wispelturig bedrijf” kan zijn. Gedurende enkele maanden bevestigden verschillende peilingen dat Poilievre op het punt stond om de volgende premier van het land te worden, met een indrukwekkende meerderheid.

Ontevreden kiezers waren, over het algemeen, moe geworden van de uitgebluste premier Justin Trudeau, bezorgd over de steeds stijgende kosten van levensonderhoud, van boodschappen tot woningen. Poilievre en zijn schaduwkabinet maakten gebruik van deze stemming en leken bestemd om de macht te grijpen van een uitgeputte Liberale Partij die een harde politieke afrekening onder ogen moest zien.

Toen keerde Donald Trump terug naar het Witte Huis, wat dreigde Canada te veranderen in de 51e staat van de gefragmenteerde unie. Het politieke landschap veranderde plotseling en verontrustend. De Liberalen, bezorgd over deze ontwikkeling, maakten gebruik van de kans door Trudeau te laten vallen en een nieuwe leider te kiezen, de voormalige bankier Mark Carney, als een “serieuze” tegenhanger van Trump.

Met de verkiezingsdag in zicht, heeft het lot van de Liberalen een verbluffende wending genomen. Wat aanvankelijk ver achter lag, lijkt nu weer een lichte voorsprong te hebben. Maar Carney en zijn zelfverzekerde team moeten zich realiseren dat er, naast belastingen, geen garanties zijn in het leven of de politiek.

Sommige peilingen wijzen op een verscherpte wedstrijd, waarbij één peiling de Conservatieven weer op de eerste plaats plaatst. Terwijl het onderwerp dat de korte campagne domineert de existentiële bedreiging is die een voormalige continentale bondgenoot vormt voor de soevereiniteit van Canada, is voor veel bezorgde Canadezen de door de staat gesponsorde genocide die Palestina en de Palestijnen met ongenadige efficiëntie verwoest, de bepalende kwestie van deze vreselijke tijden.

Diezelfde bezorgde Canadezen hebben duidelijk gemaakt dat genocide op het stembiljet staat en dat de gevestigde politieke partijen in Canada zich hiervan bewust moeten zijn, anders zullen ze de onvermijdelijke en harde gevolgen ondervinden.

Vorige week demonstreerden tientallen Canadezen in Ottawa hun vastberadenheid om de politieke leiders van Canada ter verantwoording te roepen als ze blijven ontkennen dat Israël schuldig is aan genocide en weigeren om druk uit te oefenen op Tel Aviv om een einde te maken aan de etnische zuivering van Palestijnen in Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever.

“We zijn hier in Ottawa,” zei een bezorgde Canadees, “om een wapenembargo van twee kanten te eisen … en om tegen alle politici te zeggen dat als je geen wapenembargo van twee kanten steunt, je geen enkele stem van onze gemeenschappen zult krijgen.”

Die bezorgde Canadees is natuurlijk niet alleen. Ze zijn vergezeld door duizenden gelijkgestemde Canadezen die tijd, geld en energie hebben geïnvesteerd om Arabische en moslimstemmers in heel Canada te mobiliseren om hun stemrecht uit te oefenen op 28 april, in solidariteit met hun belegerde broeders en zusters in Palestina.

Grote, landelijke en geënthousiasmeerde grassrootsbewegingen, waaronder #ElectPalestine, MuslimsVote en Vote Palestine, zijn gedreven door de dringende noodzaak om het lot van Palestina en de Palestijnen centraal te stellen in het politieke debat van Canada.

Hun “stemmen” moeten eindelijk gehoord en gehoord worden. De voorspelbare culturele neerbuigheid – snelle, verkiezingstijd bezoeken aan moskeeën en clichés die bedoeld zijn om een dunne “sympathie” voor de “trieste” situatie van Palestijnen over te brengen – heeft wat er nog over was van zijn waarde verloren.

In plaats daarvan eisen krachtige kiesgroepen dat de “grote” politieke partijen van Canada fundamenteel en ondubbelzinnig hun langdurige steun voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu – een aangeklaagde oorlogsmisdadiger – herzien en zijn vaak herhaalde, internationaal recht schendende streven om Palestina tot stof en herinnering te reduceren, resoluut verwerpen.

De opmars van deze beweging in Canada doet denken aan de “Ongebonden” zaak die door Arabische en moslimburgers tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024 is gecreëerd, die de Democratische Partij en haar kandidaat, Kamala Harris, waarschuwden dat ze stemmen in cruciale swing-staten zouden verliezen door Netanyahu te blijven bewapenen en diplomatiek te steunen.

Harris negeerde het dringende alarm en als gevolg daarvan verloor ze het presidentschap om Israël, zijn evangelische supporters in de Verenigde Staten en Netanyahu’s groteske strategische doelen te sussen.

Haar beloning? Een bemoedigde Netanyahu heeft Trump omarmd als een broer-in-genocidale-arms. De Democratische Partij heeft mogelijk een leerzame les geleerd die misschien invloed heeft op haar slavenachtige Israël-coddling in 2028. We zullen het op termijn zien.

Ondertussen zijn Carney en Poilievre druk bezig om Harris’s minachting voor de dringende zorgen van Arabische en moslimstemmer en hun bondgenoten in het bredere Canadese publiek na te volgen. Poilievre is een grove, onveranderlijke ere-zionistische fanaticus, die massale pro-Palestijnse protesten beschrijft als “haatmarsen”.

Carney kreeg eerder deze maand op een bijeenkomst in Ontario de vraag van een bezorgde Canadees: “Waarom stuur je wapens naar Israël via de VS om onze families te doden?” Carney’s reactie: stilte.

De premier en zijn medewerkers zouden moeten weten dat Arabische en moslim Canadezen een beslissende rol zullen spelen in de verkiezingsuitslag en zouden kunnen bepalen of het nieuwe parlement een meerderheidsregering heeft. Arabische en moslimstemmers vormen een aanzienlijk deel van het electoraat in 90 kiesdistricten in heel Canada, en van dat cijfer zouden ze de weegschaal kunnen doen doorslaan in meer dan 40 zetels.

Als een doorgewinterde cijfersman begrijpt Carney ongetwijfeld dat het negeren of vervreemden van zoveel Canadezen in zoveel kiesdistricten alleen maar teleurstelling en mogelijke gevaren met zich meebrengt.

Een recente peiling, uitgevoerd in opdracht van de National Council of Canadian Muslims (NCCM), biedt Carney een sjabloon voor hoe hij Canadezen kan winnen die van plan zijn te stemmen met Gaza en de Westelijke Jordaanoever in hun gedachten en zielen. Meer dan de helft van de Canadezen steunt een ban op wapenexport naar Israël. Nog opmerkelijker is dat bijna 50 procent wil dat die ban wordt uitgebreid tot een alomvattend, bilateraal embargo.

Dit zijn geen triviale bevindingen. Ze vertegenwoordigen een duidelijke, groeiende consensus onder Canadezen die moe zijn van morele ontwijkingen van hun leiders. Tot nu toe heeft Carney zich tevreden gesteld met een afwachtende en zogenaamde “evenwichtige” aanpak van Canada. Maar afwachten zal niet langer volstaan; evenmin zal berekende compliciteit.

Moslim- en Arabische stemmers hebben in wanhoop gekeken terwijl de politieke elites van Canada, door hun stilte en inactiviteit, zich hebben aangesloten bij de humanitaire catastrofe die tegen onschuldigen in de verwoeste resten van Palestina wordt gevoerd. Vandaag zegt 56 procent van de Canadezen dat Canada de arrestatiebevelen van het Internationaal Strafhof (ICC) voor Netanyahu en de voormalige Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant moet erkennen – en 70 procent van de Liberale kiezers is het daarmee eens.

Carney moet veel meer doen dan het steunen van het wapenembargo dat minister van Buitenlandse Zaken Melanie Joly in maart aankondigde. Als hij serieus is over gerechtigheid, moet Carney een bilateraal verbod steunen, zich achter het ICC scharen en eisen dat Canada geen toevluchtsoord wordt voor vermeende oorlogsmisdadigers.

Alles minder, en Carney zal Arabische en moslim Canadezen met de kenmerkende minachting van zijn voorgangers hebben behandeld – zelfs wanneer de peilingen, voor een keer, volledig aan hun zijde staan. Carney heeft nog tijd om het juiste te doen, op het juiste moment, om de juiste redenen. Ik vermoed dat de premier deze kans zal verspillen. Mark Carney staat, net als Kamala Harris, op het punt om een blijvende en pijnlijke prijs te betalen.