Genocide: Israël Leeft in het Verleden

OPINIE: Israël leeft in het verleden

Een staat die is opgericht op apartheid en kolonialisme is niet langer levensvatbaar. Israëlische troepen ontzeggen Palestijnse boeren de toegang tot hun eigen land terwijl ze olijven proberen te oogsten, in Burqa nabij Ramallah in de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever op 20 oktober 2024.

De Italiaanse filosoof Antonio Gramsci schreef in 1929: “De oude wereld sterft, en de nieuwe wereld worstelt om geboren te worden; nu is het de tijd van monsters.” Deze woorden komen in me op terwijl ik de snelle desintegratie van apartheid Israël observeer, in de historische zin van het woord. Het is een koloniale nederzetting die faalt in zijn missie, namelijk het vernietigen van de inheemse bevolking en deze te vervangen door “besch civilized” kolonisten. Terwijl het apartheidregime langzaam implodeert, betalen de Palestijnen, vooral die in Gaza, een vreselijke prijs.

De “joodse staat”, zoals het zichzelf definieert, heeft onvoorstelbare oorlogsmisdaden gepleegd en ontelbare internationale wetten geschonden. En het is erin geslaagd om met al deze misdaden weg te komen dankzij de onbegrensde steun van het koloniale Westen.

Desondanks gaat de ineenstorting gestaag verder. Velen hebben niet begrepen dat deze desintegratie onvermijdelijk is, inclusief, paradoxaal genoeg, de leiding van het Palestijnse volk. Het is juist om deze tekortkoming in vooruitzicht dat Palestijnse leiders de Oslo-akkoorden hebben ondertekend en de racistische “twee-statenoplossing” tot een nationaal slogan hebben gemaakt, vermomd als “onafhankelijkheid”.

Oslo heeft de koloniale aard van de Palestijnse onderdrukking effectief gewist en in plaats daarvan gepresenteerd als een “oud conflict” over landbezit. Door de akkoorden te ondertekenen, heeft de Palestijnse leider Yasser Arafat de realiteit van het kolonialisme waar de Palestijnen onder leden volledig genegeerd.

Direct na de handdruk tussen Arafat en de Israëlische premier Yitzhak Rabin in 1993, schreef de Palestijnse geleerde Edward Said: “Nu de euforie een beetje is vervaagd, kunnen we het akkoord tussen Israël en de PLO met de nodige koelheid nader bekijken. Het blijkt dat het voor de meeste Palestijnen veel ontoereikender en ongelijker is dan velen aanvankelijk aannamen.”

Soms vraag ik me af of Arafat en de rest van de PLO-leiding ooit Said, Frantz Fanon, Amilcar Cabral, Ghassan Kanafani of andere antikoloniale figuren van hun tijd hebben gelezen.

Politiek zionisme, dat beweert “de Joodse natie” te vertegenwoordigen, ontstond in 19e-eeuws Europa en emuleerde natuurlijk de Europese ideologieën van die tijd. Het claimde “het recht” om een eigen staat te vestigen in elk gebied ter wereld, waar dan ook. Het richtte zijn blik op Palestina, beweerde dat het “een land zonder mensen voor een mensen zonder land” was en deed wat Europeanen al hadden gedaan in Afrika, de Amerika’s, Australië, Nieuw-Zeeland en delen van Azië.

Genocide – zoals zoveel antikoloniale werken hebben gedocumenteerd – is en was altijd een intrinsiek onderdeel van kolonialisme. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat geldt voor koloniale zionisme.

Men kan het voortdurende, live uitgezonden slachting van de twee miljoen mensen in Gaza en de opschepperij daarover door de meerderheid van de Israëli’s op sociale media niet begrijpen zonder het te relateren aan die koloniale hegemoniale ideologie.

Sinds de oprichting heeft Israël systematisch de “eliminatie” van de inheemse bevolking nagestreefd. Gaza betaalt momenteel de prijs voor wat de leidende fascistische historicus van Israël, Benny Morris, heeft betoogd als de Israëlische mislukking om alle Palestijnen in 1948 “over te brengen” uit Palestina.

In 1948 werd Gaza de grootste vluchtelingenkamp ter wereld, gevuld met inheemse Palestijnen die weigerden om etnisch gezuiverd en uitgeroeid te worden, en die de Israëli’s voortdurend herinnerden aan de “onafgemaakte klus”. Zij ondervinden nu de woede van het genocidale Israël dat zijn claim als feit wil vestigen – dat “er geen Palestijns volk bestaat”.

Maar de welvaart van apartheid en kolonialisme behoort nu tot de geschiedenis. Een staat die daarop is gebaseerd, kan niet overleven.

Te midden van de genocide in Gaza is dit misschien niet zo voor de hand liggend, maar laten we niet vergeten dat de ondergang van het apartheidregime in Zuid-Afrika begon in de donkerste momenten van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis in de late jaren tachtig, toen alles zo somber leek. Toen realiseerden mensen zich niet dat het racistische regime aan het desintegreren was en dat een nieuwe dageraad in aantocht was.

Verzet, in zijn verschillende vormen, vermengd met het hoogste niveau van “sumud” (standvastigheid) is de norm geworden in Gaza. Dit verzet en sumud worden verwacht zich over het historische Palestina en andere plaatsen te verspreiden.

Gaza is het centrum van het universum geworden. Als het valt, zal de Global South volgen. De wereld heeft geen andere optie dan het enige overgebleven apartheidregime dat een ongekende genocide in de 21e eeuw pleegt, te ontmantelen.

Soms droom ik ervan de mogelijkheid te hebben om de toekomst te bezoeken en terug te komen met een boodschap. In de toekomst rijd ik met mijn auto over de kustweg van Gaza in het zuiden naar Haifa in het noorden, luisterend naar de engelachtige stem van Fairuz en vertel ik mijn dochters over het vreselijke verleden, toen een staat genaamd Israël ons verbood de rest van ons land te zien. Ik vertel hen over een tijd waarin de wereld stil bleef staan terwijl Israël tienduizenden kinderen en vrouwen vermoordde, en wanneer uiteindelijk mensen met geweten besloten dat het genoeg was.

Zoals de Amerikaanse schrijver Mike Davis zo eloquent verwoorde: “Wat ons uiteindelijk verder drijft, is onze liefde voor elkaar, en onze weigering onze hoofden te buigen, om het vonnis te accepteren, hoe machtig het ook lijkt.”

Ik kom terug uit de toekomst vol optimisme dat “de tijd van monsters” snel voorbij zal zijn.