Gaza Lijdt Onder Hongersnood en Bombardementen: Waarom Blijven We Toekijken?

Gaza wordt opnieuw verhongerd en gebombardeerd. Waarom laten we het toe?

Het is uitputtend om te zien hoe Westerse regeringen de misdaden van Israël verdoezelen. Maar ik weiger te capituleren en onrecht te accepteren. “De situatie van mijn familie is zeer moeilijk, zus. Ik kan me geen voedsel veroorloven. Alles hier is duur.” Deze woorden werden op 15 maart naar mij gestuurd door Ramez, een 17-jarige jongen die in Gaza woont. “Ik heb morgen niets te eten. Ik weet niet wat ik moet doen. De honger is weer terug.”

Drie dagen later, vlak voor suhoor, de laatste maaltijd voordat de dagelijkse vasten begint tijdens de heilige maand Ramadan, heeft Israël een enorme bombardementscampagne ontketend, waarbij meer dan 430 Palestijnen om het leven kwamen, waaronder meer dan 180 kinderen.

“Alleen God weet wat we doormaken,” stuurde Ramez me de volgende dag. “We zijn zonder iets mee te nemen vertrokken, en nu staan we op straat. De situatie is extreem slecht. Alles gebeurde plotseling, en we verwachtten het niet. Een bloedbad vond recht voor onze ogen plaats, en ze vroegen ons te evacueren onder het bombardement.”

Vorig jaar had Ramez me op Instagram benaderd, een platform dat een levenslijn is geworden voor ontelbare mensen in Gaza die de wereld om hulp vragen. Ik ken de familie van Ramez niet persoonlijk en heb geen historische band met Gaza. Toch vond zijn boodschap, te midden van miljoenen accounts op Instagram, de weg naar mij.

In de maanden die volgden, werden zijn berichten een venster naar het dagelijkse lijden van het Palestijnse volk in Gaza. De wapenstilstand bood een tijdelijke verlichting van het bombardement en stelde Ramez in staat terug te keren naar zijn huis. Maar op de tweede dag van Ramadan stopte Israël alle hulp, wat opnieuw honger veroorzaakte. Op de 18e dag van de heilige maand hernieuwde het zijn massale slachtingen.

Terwijl ik mijn vasten breek hier in Berlijn, denk ik aan alle Palestijnse families die bijna niets op hun iftar-tafels hebben, die in plaats van de oproep tot gebed, Israëlische bombardementen horen. Dit kan toch geen echt leven zijn? Mensen, slechts enkele duizenden kilometers verderop, verhongeren en sterven letterlijk onder bommen. En hier ben ik, in het hart van de westerse wereld, die waarden van democratie en vrijheid verkondigt, maar toch rechtstreeks bijdraagt aan de massamoord op het volk van Gaza.

De belastingen die ik als Duitse burger betaal, gaan rechtstreeks naar een regering die Israël volledig steunt in zijn genocidale oorlog tegen de Palestijnen. De gedachte eraan maakt me geschokt.

Honger en genocide in Gaza

Ramez heeft sporadisch geschreven. Ik heb aarzeling gevoeld om hem om meer details te vragen, niet in staat om het lijden dat hij en zijn familie dagelijks ondergaan te verdragen. Ik weet dat er dagen waren dat hij slechts een paar falafelballen en wat pita-brood at. Zijn dromen zijn om de middelbare school af te maken en accountancy te studeren. In plaats daarvan is hij dag na dag gedwongen om Instagram-gebruikers te benaderen, hen te vragen te doneren en zijn fondsenwervingslink te delen.

Zijn vader raakte gewond voor de oorlog en leeft nu in constante pijn, met een dringende behoefte aan een schouderoperatie. Hij heeft Ramez verantwoordelijk gemaakt voor de familie. Ramez heeft twee broers, van 15 en 14 jaar, en drie zussen, van 20, 12 en 8. Zijn vader werkte vroeger als water- en elektriciteitsmonteur, terwijl zijn moeder huisvrouw is.

“Vernietiging en honger blijven in Gaza,” plaatste Ramez enkele weken na de aankondiging van de wapenstilstand. De situatie van zijn familie was nog steeds schrijnend. Hoewel ze wat voedselgiften van humanitaire organisaties ontvingen, was het niet genoeg om aan hun behoeften te voldoen.

Ze waren teruggekeerd naar hun huis in Zuid-Gaza, in een gebied waar de Israëlische bombardementen de burgerinfrastructuur en gebouwen hadden verwoest. Ramez moest lange afstanden afleggen om een humanitair distributiecentrum te bereiken – vaak waren de transportkosten hoger dan de waarde van de hulp die hij ontving.

Hoewel commerciële goederen op de markt beschikbaar waren, kon zijn familie zich deze niet altijd veroorloven. Ze hebben geen bron van inkomsten, behalve de af en toe donatie van vreemden op Instagram. Nadat Israël alle hulp naar Gaza blokkeerde, zijn de voedselprijzen de lucht ingeschoten. Humanitaire hulp is afgenomen, voedselorganisaties en soepkeukens zijn gesloten door een gebrek aan voorraden. Ramez’ familie heeft wekenlang geen hulp ontvangen.

Nu is er alleen ingeblikt voedsel en wat groenten op de markt, vertelde hij me. “Ik kan niets bieden. Ik heb ongeveer $100 per dag nodig voor voedsel vanwege de hoge prijzen.”

Op 15 maart, bijna twee weken na de volledige blokkade van Gaza door Israël, meldde UNICEF dat de ondervoedingspercentages van kinderen onder de 2 jaar in Noord-Gaza waren gestegen van 15,6 procent in januari naar 31 procent nu; 23 kinderen waren in de afgelopen weken overleden aan ondervoeding en uitdroging.

De rest van de Strook heeft ook een scherpe stijging gezien, waarbij Catherine Russell, uitvoerend directeur van UNICEF, opmerkte dat “de snelheid waarmee deze catastrofale ondervoedingscrisis bij kinderen in Gaza zich heeft ontwikkeld, schokkend is.”

Ondervoeding in de kindertijd kan levenslange gevolgen hebben, waaronder een grotere kans op het ontwikkelen van niet-overdraagbare ziekten en verminderde functionaliteit van het immuunsysteem. Bovendien kunnen ontwikkelingsvertragingen door ondervoeding leiden tot onomkeerbare tekorten in cognitieve en motorische vaardigheden, een verhoogd risico op gedragsproblemen en aanzienlijk verminderde onderwijsprestaties.

Met andere woorden, het verhongeren van kinderen in Gaza door Israël op dit moment vernietigt de volgende generatie.

Oorlogsmisdaden aanmoedigen

In november heeft het Internationaal Strafhof (ICC) een arrestatiebevel uitgevaardigd voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en de voormalige minister van Defensie Yoav Gallant. Ze werden beschuldigd van – onder andere misdaden – het opzettelijk verhongeren van burgers in Gaza. Westerse landen die beweren het internationale recht te handhaven, hebben zonder aarzeling verklaard dat zij het zullen schenden en Netanyahu zullen ontvangen. Onder hen zijn Hongarije, Italië, Polen en Duitsland.

Friedrich Merz, die de volgende Duitse kanselier zal worden, verklaarde onlangs: “Onder mijn leiding zal de Israëlische premier zonder problemen naar Duitsland kunnen reizen. Ik zal manieren vinden om dat te laten gebeuren.”

Deze verklaringen hebben aangetoond dat het Westen niet van plan was om Israëlische leiders verantwoordelijk te houden voor hun misdaden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Netanyahu, na geen gevolgen te hebben ondervonden van zijn arrestatiebevel van het ICC, besloot niet alleen de genocidale honger te vernieuwen, maar deze zelfs te intensiveren en de indiscriminate bombardementen in Gaza op te voeren.

Nadat Israël alle hulp naar Gaza volledig blokkeerde, hebben Duitsland, Frankrijk en het VK een gezamenlijke verklaring afgelegd waarin staat dat “een stop op goederen en voorraden die Gaza binnenkomen … het risico met zich meebrengt het internationale humanitaire recht te schenden.” Deze reactie, die weigert om een misdaad een misdaad te noemen, was volkomen beschamend. Op 17 maart, toen de Britse minister van Buitenlandse Zaken David Lammy de moed vond om het voor de hand liggende aan te geven – dat Israël inderdaad het internationale recht schendt met zijn blokkade van hulp naar Gaza – werd hij berispt door zijn eigen regering.

Als opzettelijk verhongeren en bombarderen van een burgerbevolking geen schending van het internationale recht is, wat dan wel? De poging van Westerse regeringen om de misdaden van Israël te bagatelliseren en te verdoezelen is duidelijk bewijs van hun medeplichtigheid aan dezezelfde misdaden.

Westerse regeringen zijn onder het internationale recht verplicht om actie te ondernemen om ernstige schendingen te stoppen. Ze zouden diplomatiek druk op Israël moeten uitoefenen, wapenembargo’s moeten opleggen en handel en samenwerking moeten beperken. Maar dat doen ze niet.

In plaats van de medeplichtigheid en het falen van Westerse regeringen om op te treden en genociden te stoppen aan te wijzen, negeert de Westerse mainstream media ook het lijden van de Palestijnen of, erger nog, misleidt het publiek hierover. De honger in Gaza haalde zelfs geen koppen toen Israël alle hulp blokkeerde. Het schokkende bloedbad op 18 maart wel, maar het werd allemaal netjes verpakt met de rechtvaardiging van Israël.

De Westerse media negeert of bagatelliseert regelmatig de genocidale verklaringen van Israëlische functionarissen. Onlangs, op 19 maart, sprak de Israëlische minister van Defensie Israel Katz het Palestijnse volk van Gaza toe en bedreigde hen met “volledige vernietiging en verwoesting” als ze Hamas niet verdrijven en de Israëlische gijzelaars terugbrengen. Deze genocidale dreiging werd gerapporteerd als een “waarschuwing” en het riep geen reactie op van de Westerse bondgenoten van Israël, behalve een zwakke veroordeling van Lammy.

Het bekijken van deze leeglopende, medeplichtige, verraad en gaslighting show gedurende 17 maanden is uitputtend geweest. Het is een destructieve narcistische vertoning van manipulatie en machtsvertoon, ontworpen om degenen onder ons die zich verzetten tegen de normalisatie van genocide te vermoeien – om ons te breken.

Maar ik heb een punt bereikt waarop ik weiger me nog langer machteloos en uitgeput te voelen in het aangezicht van dit overweldigende onrecht.

Ramadan is een tijd waarin de kracht van geloof vernieuwd zou moeten worden. Het is een tijd van opoffering, maar ook een tijd van vreugde, gemeenschap en persoonlijke groei. Ik zal niet toestaan dat Israël en zijn bondgenoten mijn geloof in gerechtigheid saboteert. De mensen in Gaza hebben ons geleerd hoe we vast kunnen houden aan ons geloof en standvastig kunnen blijven – wat er ook gebeurt.

Ik zal blijven vasthouden aan de overtuiging dat onze stemmen en acties, hoe klein ook, kunnen bijdragen aan verandering. We moeten niet stoppen met het vergroten van bewustzijn en onze regeringen onder druk zetten om actie te ondernemen. Onze kracht ligt in het samen staan en elkaar herinneren om te blijven geloven, te blijven vechten voor gerechtigheid.