Foto’s: De Laatste Nomaden van Nepal

In beelden: Een Raute vrouw, Duni Sahi, 57, in een kamp in het Girighat bos, Surkhet. Duni is de weduwe van een voormalige leider van de Raute gemeenschap. Momenteel wonen er 17 alleenstaande vrouwen in het kamp.

In de dichte bossen van Girighat in het Surkhet-district dienen tijdelijke tenten als onderkomen voor Nepal’s laatste nomadische stam, de Raute. Terwijl de verstedelijking het land overspoelt, houdt deze kleine, geïsoleerde gemeenschap vast aan haar oude tradities. Hun aantal neemt echter snel af, waardoor hun unieke manier van leven in gevaar komt.

Generaties lang hebben de Raute een seizoensgebonden migratiepatroon gevolgd, waarbij ze in de winter naar de laaglanden afdaalden en in de zomer naar de heuvels terugkeerden. In tegenstelling tot andere inheemse groepen weigeren ze vastberaden landbouw, permanente nederzettingen en formele educatie. Hun levensonderhoud draait om het jagen op apen, het verzamelen van wilde knollen en het ruilen van handgemaakte houten goederen voor basisbehoeften zoals rijst, gereedschap en kleding.

De Nepalese overheid heeft de Raute officieel erkend als een bedreigde inheemse groep. Volgens de Nationale Volkstelling van Nepal in 2021 werd hun bevolking vastgesteld op 566. Echter, het Social Service Centre (SOSEC) Nepal, een organisatie die nauw samenwerkt met de gemeenschap, meldt dat hun aantal aanzienlijk is gedaald.

“In de afgelopen zes jaar zijn er 32 kinderen geboren, maar zijn er 42 mensen, inclusief pasgeborenen, overleden,” zei Lal Bahadur Khatri, een SOSEC-docent die met de Raute gemeenschap werkt. “Dit betekent dat hun bevolking afneemt en dat er nu nog maar 137 individuen over zijn.”

Vrouwen spelen een centrale rol in de Raute gemeenschap door dagelijkse taken zoals koken, water halen en voedsel verzamelen te beheren. Ze hebben echter weinig te zeggen in beslissingen met betrekking tot gezondheidszorg en onderwijs. “Verhuizen van de ene naar de andere plaats is heel moeilijk omdat een nieuwe plaats meer werk betekent,” zei Gajali Sahi, een 22-jarige Raute vrouw.

“Het is de taak van de vrouwen om de nieuwe nederzetting voor te bereiden en nieuwe huizen te bouwen. Daarnaast zijn het halen van water en het koken van maaltijden ook verantwoordelijkheden van de vrouwen. Maar verhuizen naar een nieuwe plek is het moeilijkste. Soms voel ik dat ik gelukkiger zou zijn geweest als ik buiten de Raute gemeenschap was geboren, in de buitenwereld. Een Raute vrouw zijn is heel moeilijk – we moeten de hele dag zware lasten dragen. Het is echt zwaar.”

“Onderwijs krijgen zou goed zijn voor onze gemeenschap, maar we mogen niet studeren,” voegde Gajali toe. “De oudere generatie staat het niet toe, hoewel ik en andere kinderen in de gemeenschap willen leren. Deepak, Nabin en onze groep jongere mensen willen naar school omdat we ons hier niet gelukkig voelen. We hebben moeite om warme kleren te vinden in de winter.”

Khatri legde uit dat hij en anderen zijn begonnen met het geven van basisonderwijs in het geheim. “Hoewel ouders hun kinderen niet toestaan om te studeren, zijn de kinderen erg gretig om te leren,” zei hij. “Dus hebben we hen in het geheim geleerd hoe ze hun namen kunnen schrijven en dagelijkse hygiëne kunnen beoefenen zonder dat de ouderen het weten.”

Om de voedsel- en gezondheidszorgbehoeften van de Raute te ondersteunen, biedt de Nepalese overheid een maandelijkse sociale zekerheidstoelage van 4000 Nepalese roepies ($29,5) per persoon. Echter, veel Raute ouderen blijven resistent tegen enige vorm van verandering.

“Raute kinderen gaan niet naar school. Raute kinderen zijn gewend aan het eten van kandmool [wilde knollen] en kikkers,” zei Surya Narayan Sahi, een 49-jarige Raute leider. “De Nepalese overheid heeft ons al gevraagd om onze kinderen naar school te sturen.”

Hij blijft onverzettelijk in zijn toewijding aan het behoud van de Raute levenswijze. “Als de Raute op één plek blijven leven, zullen we verdwijnen, wat zal leiden tot onrust. Er zal geen bestaan meer zijn voor de Raute,” zei hij. “Evenzo zal landbouw ons bestaan beëindigen.”

Gajali gelooft echter dat verandering onvermijdelijk is, maar dat het tijd zal kosten. “Ik denk dat verandering tijd zal kosten – misschien nadat de oudere generatie is overleden,” zei ze. “Maar voor nu weet ik niet hoe lang het zal duren. Als ik de leider van de gemeenschap was, zou ik alle kinderen naar school sturen. Helaas ben ik dat niet.”

Khalato Sahi (C), 44, warmt zich op samen met kinderen in hun kamp in het Girighat bos. De Raute kampen met een scherpe daling van de bevolking, waarbij het aantal is gedaald van 566 in 2021 naar slechts 137.

Raute vrouwen halen water uit de rivier. Volgens hun traditie drinken ze geen water rechtstreeks uit stromende rivieren, maar graven ze kleine gaten aan de oever om drinkwater te verzamelen.

Nabina Sahi, 35, droogt gekookte rijst om een alcoholische drank genaamd “jaad” te maken. In de Raute gemeenschap is het de verantwoordelijkheid van de vrouwen om het land vrij te maken en het nieuwe kamp op te bouwen wanneer de groep migreert.

Shre Bahadur Sahi, 43, hangt kupinda, een wilde groente, aan de rivierbedding in Girighat. Anuja Panta (R), een zorgverlener van het Social Service Centre (SOSEC), verbindt de verwondingen van Kalam Sahi (L), 24, die gewond raakte tijdens het hout hakken in Girighat.

Mihin Sahi, 30, kookt het avondmaal terwijl haar man, Prakash Sahi, 41, toekijkt in hun tijdelijke kamp in Girighat. Een Raute vrouw en haar kind bereiden zich voor om hun avondmaal te nuttigen.

Raute jongeren gebruiken tablets om te leren schrijven in de jungle nabij hun kamp. “We brengen tablets, en soms notitieboekjes en potloden, voor de kinderen en vragen hen om stilletjes te komen zonder het hun ouders te vertellen. Als de ouders of senior leiders van de gemeenschap erachter komen, zullen ze niet toestaan dat ze hier komen voor onderwijs, aangezien een van de belangrijkste principes van de Raute gemeenschap is geen onderwijs,” zei Lal Bahadur Khatri, een SOSEC-docent.

Terwijl jongere leden pleiten voor onderwijs en verandering, blijven ouderen vastberaden om hun traditionele levenswijze te behouden, waarbij ze permanente nederzettingen, landbouw en formele scholing afwijzen.