Feitencontrole: Heeft Clinton het precedent gezet voor massale federale werknemersafvloeiingen?

Uitleg: Voorlopige Ontslagen onder Trump en Clinton

Trump-aanhangers beweren dat zijn plan voor massale ontslagen van federale werknemers niet nieuw is: in de vroege jaren ’90 ondertekende Bill Clinton een wet die ontslagen van $25.000 voor federale werknemers mogelijk maakte. Maar is dat wel hetzelfde?

Rachel Greszler, een senior onderzoeksmedewerker bij de Heritage Foundation, een conservatieve denktank, vertelde aan PolitiFact dat Trump’s programma genereuzer is dan dat van Clinton. De $25.000 die Clinton bood, komt overeen met ongeveer $55.000 in de huidige dollars.

Terwijl vakbonden en democraten de inspanningen van de Trump-administratie om het federale personeelsbestand te verminderen door middel van ontslagen veroordelen, hebben sommige gebruikers op sociale media beweerd dat de acties van de president parallellen vertonen met die van voormalig president Bill Clinton.

“Aan alle democraten die zich druk maken over het ontslagprogramma van president Trump, presenteer ik een stukje geschiedenis,” schreef LD Basler, een gepensioneerde federale wetshandhavingsfunctionaris, op X. Zijn post citeerde een verklaring van Clinton uit 1995, een jaar nadat hij de Federal Workforce Restructuring Act had ondertekend.

Is dat waar? Onder Clinton bood de regering massale ontslagen aan. Maar er is een belangrijk verschil met wat er onder president Donald Trump gebeurt: een bipartijdige Congres keurde Clinton’s programma met overweldigende meerderheid goed na maanden van beoordeling.

In tegenstelling tot dat, kwam Trump’s “uitgestelde ontslag” aanbod, informeel bekend als een ontslag, binnen een week na zijn inauguratie naar voren, met veel onzekerheid over de voorwaarden.

David Osborne, een adviseur bij de review uit de Clinton-tijd die aan de basis lag van de ontslagen, zei: “We hebben zes maanden besteed, verschillende honderden federale werknemers betrokken en honderden aanbevelingen gedaan aan Clinton en Gore, waarvan sommige werden geaccepteerd en andere niet.”

De status en legaliteit van Trump’s programma blijven onduidelijk. De administratie stelde een deadline van middernacht op 6 februari voor werknemers om het aanbod te accepteren, maar een federale rechter in Massachusetts blokkeerde die deadline en stelde een hoorzitting in op 10 februari.

Federale vakbonden hebben rechtszaak aangespannen en geschreven dat de administratie “geen wettelijke basis heeft geboden voor haar ongekende aanbod”. De rechtszaak vraagt zich af of de federale overheid de belofte zal nakomen om deelnemers tot 30 september te betalen.

Volgens het Amerikaanse Bureau voor Personeelsbeheer hebben 40.000 werknemers op 5 februari het aanbod geaccepteerd.

Ontslagen onder Clinton: Een Historisch Voorbeeld

Enkele weken na zijn presidentschap in februari 1993 gaf Clinton een uitvoerend bevel uit waarin hij elke overheidsafdeling of -agentschap met meer dan 100 werknemers opdroeg om minimaal 4 procent van zijn civiele functies in drie jaar tijd te verminderen via natuurlijk verloop of “vroegtijdige uitprogramma’s”.

Het Congres maakte de weg vrij voor ontslagen. In maart 1994 ondertekende Clinton HR 3345, de Federal Workforce Restructuring Act van 1994. De wetgeving werd met brede, bipartijdige steun aangenomen: 391-17 in het Huis en 99-1 in de Senaat.

De wetgeving autoriseerde ontslagen tot $25.000 voor geselecteerde groepen werknemers in de uitvoerende en rechterlijke macht, met uitzondering van werknemers van het Ministerie van Defensie, de Centrale Inlichtingendienst of het Bureau voor Algemene Rekeningcontrole. De wet stelde een deadline van 1 april 1995 vast.

Clinton verklaarde dat het plan zou leiden tot een “vermindering van de werkgelegenheid” met 273.000 mensen tegen het einde van 1999.

“Na al de retoriek over het verminderen van de omvang en kosten van de overheid, heeft onze administratie het harde werk gedaan en de moeilijke keuzes gemaakt,” zei Clinton in een verklaring. “Ik geloof dat de economie sterker zal zijn en het leven van de middenklasse beter zal worden, terwijl we het tekort met wetgeving zoals deze verminderen.”

De wetgeving was een uitvloeisel van Clinton’s Nationale Prestatiebeoordeling, die in maart 1993 werd gelanceerd met de slogan “Maak de overheid beter en goedkoper.” Clinton benoemde vicepresident Al Gore om de beoordeling te leiden en binnen zes maanden een rapport uit te brengen.

Ongeveer 250 carrière-overheidsfunctionarissen werkten aan de beoordeling en maakten aanbevelingen samen met werknemers van agentschappen.

Niet iedereen was het eens met het initiatief van Clinton en Gore. “Er was weerstand,” maar vakbondsleiders steunden het verminderen van de macht van middenmanagers, het doelwit van de meeste verminderingen, en de toegenomen rol van vakbonden in de onderhandelingen, “dus ze vonden dit een aanvaardbare ruil,” aldus John M Kamensky, plaatsvervangend directeur van de Nationale Prestatiebeoordeling.

Gore bezocht “federale kantoren voor wat worden gepresenteerd als ‘town meetings’, maar meer lijken op groepssessies die werknemers de kans bieden om hun gevoelens over hun werk te uiten,” schreef The Chicago Tribune in juni 1993.

Het rapport van Gore in september 1993 bevatte honderden aanbevelingen, waaronder ontslagen. Gore verscheen op de late-night show van David Letterman om het plan te promoten.

“Dus, heb je de overheid gerepareerd?” vroeg Letterman.

“We hebben veel echt belachelijke dingen gevonden die veel te veel geld kosten,” zei Gore.

Gore haalde overheidsaankopen van asbakken aan en las de federale voorschriften voor over hoe de asbakken moeten breken als ze vallen. Met een veiligheidsbril op, brak Gore de asbak met een hamer.

Clinton had een “zeer diepe toewijding aan verandering, maar het was niet vijandig,” zei Paul Light, emeritus hoogleraar publieke dienstverlening aan de New York University.

Clinton’s inspanning om het federale personeelsbestand te verminderen was een gevolg van zijn campagneplatform als een “nieuwe democraat” die zei dat de tijd van grote overheid voorbij was, aldus Elaine Kamarck, die hielp het Clinton-Gore-onderzoek te leiden en nu directeur is van het Centrum voor Effectief Publiek Beheer van de Brookings Institution.

“We hadden een technologische revolutie die niet zoveel managementlagen vereiste als in vroeger tijden,” zei Kamarck.

Het Plan van de Trump Administratie om Banen te Verminderen

De aanpak van Clinton was gericht op het zorgvuldig bepalen welke werknemers konden worden ontslagen zonder de algehele missie van de overheid in gevaar te brengen.

De aanpak van Trump daarentegen, tot nu toe, omvat ontslagen zonder een beoordelingsperiode of actie van het Congres. Op 28 januari stuurde het Bureau voor Personeelsbeheer een email naar federale werknemers over de “kruising in de weg”.

De email meldde dat werknemers op afstand vijf dagen per week moesten terugkeren naar hun werk en bood “uitgesteld ontslag” aan. Werknemers hadden tot 6 februari de tijd om ontslag te nemen en door te worden betaald tot 30 september (tot de tussenkomst van de rechtbank op 6 februari). De email gaf aan dat ontslagen mogelijk waren.

Ongeveer twee miljoen werknemers ontvingen het aanbod. Het civiele federale personeelsbestand bedraagt ongeveer 2,4 miljoen, exclusief werknemers van de Amerikaanse Postdienst, volgens het Pew Research Center. Het gemiddelde jaarsalaris bedraagt ongeveer $106.000.

Sommige werknemers waren uitgesloten van de aanbiedingen, waaronder het leger, werknemers van de Postdienst en werknemers in immigratiehandhaving, nationale veiligheid en openbare veiligheid.

Rachel Greszler, een senior onderzoeksmedewerker bij de Heritage Foundation, vertelde aan PolitiFact dat het programma van Trump genereuzer is dan dat van Clinton. De $25.000 aanbieding van Clinton is ongeveer $55.000 in de huidige dollars. Het plan van Trump zegt dat het mensen over een periode van ongeveer acht maanden zal betalen, wat, rekening houdend met het gemiddelde salaris van een federale werknemer, hoger is.

Democratische procureurs-generaal zeiden dat de betalingen mogelijk niet gegarandeerd zijn en drongen er bij vakbondswerkers op aan de richtlijnen van hun vakbondfunctionarissen te volgen. Democratische senatoren uitten vergelijkbare zorgen over de korte termijn voor werknemers om te beslissen en Trump’s autoriteit om dit te doen.

Trump gaf een bevel uit om werknemers opnieuw te classificeren zodat hij ze gemakkelijker kan ontslaan – een ander onderwerp van rechtszaken. Een bevel om federale diversiteit-, gelijkheid- en inclusieprogramma’s te beëindigen leidde ertoe dat werknemers op betaald verlof werden geplaatst.

Een verslaggever vroeg woordvoerder van het Witte Huis Karoline Leavitt of het programma een manier was om de overheid te zuiveren van mensen die het niet eens zijn met de president.

“Dat is absoluut onwaar,” zei Leavitt. “Dit is een suggestie aan federale werknemers dat ze moeten terugkeren naar hun werk. En als ze dat niet doen, hebben ze de optie om ontslag te nemen. En deze administratie biedt zeer genereus aan om hen gedurende acht maanden te betalen.”