Dit jaar kwam de politieke macht van Arabisch-Amerikanen op de voorgrond

OPINIE

Dit jaar kwam de politieke macht van Arabisch-Amerikanen sterk naar voren. Arabisch-Amerikanen accepteren geen ‘kruimels’ meer; ze willen hun ‘deel van de taart’ in de Amerikaanse politiek.

Een van de belangrijkste politieke ontwikkelingen in de Verenigde Staten, die weinig aandacht heeft gekregen na het onverwachte verlies van de Democraten bij de verkiezingen van 5 november, is het succes van de politieke organisatie onder Arabisch-Amerikanen. Een nieuwe generatie politieke activisten heeft zich gevormd die ongekende vertegenwoordiging en impact heeft behaald voor de 3,5 miljoen sterke Arabisch-Amerikaanse gemeenschap in gekozen en benoemde politieke functies. Tevens hebben ze Arabisch-Amerikanen voor het eerst op de verkiezingskaart gezet door de Uncommitted-beweging te lanceren tijdens de Democratische primaries en een buitenlands beleidsonderwerp – de genocide door Israël in Gaza – tot een nationale morele kwestie te maken.

De Democratische Partij onderschatte de kracht van deze nieuwe generatie en de intensiteit van de woede onder de burgers, wat hen duur kwam te staan in de verkiezingen.

Wat er in de Arabisch-Amerikaanse gemeenschap gebeurde, is een typisch Amerikaans verhaal. Net als andere gemeenschappen begonnen zij hun zoektocht naar politieke impact als een low-profile immigrantengroep, die dynamische burgers werden nadat politieke ontwikkelingen hun welzijn bedreigden en hen motiveerden om actie te ondernemen.

De mobilisatie van Arabisch-Amerikanen gaat terug tot de kleinschalige deelname aan de presidentiële campagnes van Jesse Jackson in 1984 en 1988 voor de Democratische Partij. Jackson was de eerste serieuze presidentiële kandidaat die Arabisch-Amerikanen als afgevaardigden voor de Democratische Partij opnam, onderdeel van zijn Rainbow Coalition van “de witte, de Hispanic, de zwarte, de Arabier, de Jood, de vrouw, de Native American, de kleine boer, de zakenpersoon, de milieufan, de vredesactivist, de jongeren, de ouderen, de lesbienne, de homoseksuele en de gehandicapte [die] de Amerikaanse quilt vormen”.

Zijn campagne gaf een impuls aan de kiezersregistratiecampagnes binnen de Arabisch-Amerikaanse gemeenschap, die zich de volgende drie decennia voortzette. Tegen 2020 was bijna 90 procent van de Arabisch-Amerikanen geregistreerd om te stemmen. In 2024 was het Arabisch-Amerikaanse kiezersblok – in zijn uitgebreide coalitie met andere groepen – groot genoeg geworden om uitkomsten in cruciale swing states te beïnvloeden, vooral in Michigan en Pennsylvania.

De aanslagen van 11 september en de daaropvolgende reacties motiveerden Arabisch-Amerikanen nog meer om zich in de politiek te betrekken. Veel leden van de gemeenschap weigerden in angst te leven en probeerden de intimidatie en laster te vermijden die hun ouders en grootouders lange tijd politiek in bedwang hadden gehouden.

Zoals Omar Kurdi, oprichter van Arab Americans of Cleveland, me vertelde: “We waren niet langer stil omdat we de gevaren van stilte en politieke inactiviteit zagen. We weigerden in angst voor de politiek te leven. Sindsdien zijn we trots, zelfverzekerd en actief in het openbaar. We accepteren geen kruimels meer, maar willen ons deel van de taart, en we begrijpen nu hoe we daarvoor kunnen werken.”

Als gevolg hiervan hebben Arabisch-Amerikanen de afgelopen twee decennia op alle niveaus de publieke sfeer en de politiek betreden: van lokale, stads- en provinciale functies tot staats- en federale functies.

Gekozen functionarissen zeggen dat ze succesvol waren omdat hun kiezers hen kenden en vertrouwden. Kandidaten die staat- en nationale congreszetels wonnen – zoals Rashida Tlaib in Michigan – inspireerden honderden jongere Arabisch-Amerikanen om de politiek in te gaan.

De succesvolle ervaringen in de stads politiek hebben nieuwkomers geleerd hoe ze invloed konden uitoefenen op besluitvorming, hun eigen leven konden verbeteren en de hele gemeenschap konden dienen. Ze beheersen lokaal de basisprincipes van de politiek, vertelde een activist uit Ohio me, “zoals lobbyen, druk uitoefenen, protesteren, het publiek informeren, consensus bereiken en coalities creëren op basis van gedeelde waarden, problemen en doelen”.

Al deze momentum, opgebouwd over de jaren, vormde zich in 2024 tot de Uncommitted-beweging. Terwijl de Biden-administratie Israël onvoorwaardelijk steunde bij het uitvoeren van genocidale geweld in Palestina en Libanon, begonnen Arabisch-Amerikaanse activisten hun nieuw verworven invloed als kiezers in de verkiezingspolitiek te gebruiken.

Ze sloten zich aan bij gelijkgestemde activisten voor sociale rechtvaardigheid uit andere groepen die door de reguliere politieke partijen al lange tijd als vanzelfsprekend werden beschouwd – waaronder moslim-Amerikanen, zwarten, Hispanic, jongeren, progressieve Joden, kerken en vakbonden – en stuurden een sterke boodschap tijdens de primaries dat ze Biden’s herverkiezingscampagne niet zouden steunen tenzij hij zijn standpunt over Gaza wijzigde.

De campagne hoopte dat tienduizenden kiezers in de primaries de Democraten een belangrijke boodschap zouden sturen door “ongebonden” te stemmen, maar in feite deden honderden duizenden Democraten dat in een half dozijn cruciale staten. Deze cijfers waren voldoende om 30 ongebonden afgevaardigden naar de Democratische Nationale Conventie in augustus te sturen, waar ze hun collega’s konden lobbyen om het nationale platform van de partij vorm te geven.

Een activist die bij het proces betrokken was, vertelde me dat ze 320 van de andere 5.000 afgevaardigden ervan overtuigden hun eis voor een partijverbintenis aan een wapenstilstand in Gaza en een wapenembargo tegen Israël te steunen – niet genoeg om de partijstandpunten te veranderen, maar genoeg om te bewijzen dat werken vanuit het politieke systeem in de loop van de tijd dingen in een betere richting kan bewegen.

Intergenerationele steun en motivatie waren belangrijke factoren in het succes van de Uncommitted-beweging. Maya Berry, uitvoerend directeur van het Arab American Institute, die al drie decennia bij dergelijke activiteiten betrokken is, vertelde me dat Arabisch-Amerikanen altijd in politieke posities zaten, maar in kleine aantallen, waardoor ze weinig impact hadden. Ze leerden echter hoe het systeem werkt en boden waardevolle inzichten toen het tijd was om dit jaar actie te ondernemen. Ze noemde Abbas Alawiyeh als voorbeeld, die mede-voorzitter is van de Uncommitted National Movement en vele jaren als congresmedewerker heeft gewerkt.

De precieze bijdrage van de Uncommitted-beweging aan de nederlaag van de Democratische Partij wordt momenteel fel bediscussieerd. Een activist vertelde me dat de beweging “Arabisch-Amerikanen in het centrum van de politiek van de Democratische Partij plaatste, de progressieven leidde, hielp Harris te laten verliezen in swing states en nationaal aandacht vestigde op Gaza, desinvestering en morele kwesties op manieren die we eerder nooit hadden kunnen doen.”

Dit alles gebeurt in onbekend terrein, zonder duidelijkheid of Arabisch-Amerikanen zowel de Democratische als de Republikeinse partijen kunnen beïnvloeden, die nu mogelijk om hun stem concurreren.

Een Arabisch-Amerikaanse activist in zijn dertiger jaren voegde toe: “We zijn bevrijd van de Democraten die ons voor lief namen, en wij Arabisch-Amerikanen zijn nu officieel een swing stem.”

Andere activisten met wie ik sprak, dachten dat de verkiezingservaring de basis kon leggen voor een grotere beweging om de pro-Israël lobby AIPAC tegen te gaan, hoewel dat zou vereisen dat de volgende stap gezet wordt naar het opzetten van Political Action Committees (PAC’s) en het verzamelen van aanzienlijke fondsen.

Dat is een toekomstig mogelijkheid. Voor nu is het belangrijk te erkennen dat een nationale Arabisch-Amerikaanse politieke inspanning is geboren uit de vuren en verwoesting van de VS-Israëlische genocide in Palestina en Libanon. Of het het welzijn van Arabisch-Amerikanen en alle Amerikanen kan verbeteren, zal in de komende jaren blijken.