De wereld mag de ‘nieuwe normaal’ in Palestina niet accepteren
De wereld mag de ‘nieuwe normaal’ in Palestina niet accepteren
Naarmate het geweld in Gaza en de Westelijke Jordaanoever escaleert, is de internationale gemeenschap verplicht om in te grijpen om het te stoppen. Toen ik in januari terugkeerde naar mijn geboorteplaats nabij Ramallah in de bezette Westelijke Jordaanoever, was de spanning voelbaar. Het deed me denken aan de tweede Intifada, die ik als kind van dichtbij meemaakte. Er was angst en onzekerheid door constante aanvallen van Israëlische kolonisten. De wegen naar en van de stad waren geblokkeerd door checkpoints, wat leidde tot urenlange wachttijden en vernederingen voor Palestijnen die probeerden in of uit te gaan.
Enkele weken voor mijn bezoek hadden Israëlische kolonisten het land van mijn familie in brand gestoken tijdens het olijvenplukseizoen. Dit volgde op een soortgelijke aanval afgelopen zomer en twee eerdere aanvallen het jaar daarvoor, die eigendommen, gewassen en eeuwenoude olijfbomen verwoestten.
Mijn vader vertelde me dat hij machteloos stond, niet in staat om het vuur te blussen terwijl de gewapende kolonisten werden beschermd door Israëlische troepen. Zelfs als de soldaten er niet waren geweest om actie te voorkomen om het eigendom te redden, zou er niet genoeg water beschikbaar zijn geweest om het vuur te blussen, omdat het werd omgeleid door nabijgelegen illegale nederzettingen.
De situatie in de bezette Westelijke Jordaanoever verslechtert al jarenlang, maar het geweld is dramatisch toegenomen na 7 oktober 2023. Bijna de helft van alle Palestijnse kinderen die door Israëlische troepen of kolonisten zijn gedood, is in de afgelopen twee jaar omgekomen.
Tot nu toe dit jaar is dat geweld zichtbaar geworden in de schietpartij van een tweejarig meisje in het hoofd door een Israëlische scherpschutter in haar familiehuis, en de dood van een 23-jarige zwangere vrouw door Israëlisch vuur. Dit zijn geen geïsoleerde incidenten, maar maken deel uit van een breder patroon waarin Palestijnen op ongekende manieren en in ongekende aantallen worden gedood.
Israëlische militaire invallen in Palestijnse huizen en willekeurige detentie zijn dagelijkse kost geworden. Van de 10.000 Palestijnen die in Israëlische gevangenissen verblijven, zijn meer dan 300 kinderen, van wie de meeste geen aanklacht hebben en niet weten of of wanneer ze hun families weer zullen zien.
Dorpen worden aangevallen, huizen worden gesloopt en eigendommen worden versneld vernietigd. De architectuur van de bezetting — checkpoints, barrières en vergunningen — is verergerd en heeft het dagelijks leven voor Palestijnen ondraaglijk gemaakt. Sinds 7 oktober zijn er bijna 900 nieuwe militaire checkpoints en barrières geïnstalleerd. Dit heeft geleid tot ernstige bewegingsbeperkingen en verstoringen van essentiële diensten, waardoor een al ernstige humanitaire crisis verder wordt verdiept.
Wat ooit ongekend was, is routine geworden – en de wereld lijkt eraan gewend te raken. Onze nieuwe realiteit omvat Israëlische luchtaanvallen op vluchtelingenkampen, ziekenhuizen onder belegering, kinderen die voor hun huizen worden neergeschoten. Dergelijke incidenten van brute geweld zijn reguliere gebeurtenissen geworden, net zoals in Gaza.
Als vertegenwoordiger van Save the Children bij de Verenigde Naties zie ik hoe deze dynamiek zich op het internationale toneel weerspiegelt. Het voortdurende gebrek aan betekenisvolle verantwoordelijkheid voor Israëlische troepen heeft een cultuur van straffeloosheid bevorderd — waardoor daden zoals het bombarderen van scholen, het verbranden van huizen en het doden van journalisten en humanitaire werkers als ‘normaal’ worden beschouwd.
En zelfs wanneer de schijnwerpers op Palestina worden gericht tijdens wereldwijde evenementen, lijkt het geen verschil te maken. Eerder deze maand won de Palestijns-Israëlische film No Other Land de Oscar voor beste documentaire. Bij het aannemen van de prijs sprak de Palestijnse filmmaker Basel Adra zijn hoop uit dat zijn babydochter niet hetzelfde leven zou hoeven te leiden als dat hij momenteel leidt – altijd bang voor kolonistengeweld, huisvernietigingen en gedwongen ontheemding.
Ondanks de hoogste onderscheidingen voor de film (of misschien juist daardoor) zijn de aanvallen van Israëlische soldaten en kolonisten op Masafer Yatta, de gemeenschap van Adra, alleen maar toegenomen. Er is geen betekenisvolle actie van de internationale gemeenschap geweest.
Mensen kunnen vergeven worden voor het overweldigd zijn door de onophoudelijke brutaliteit die nu al meer dan anderhalf jaar plaatsvindt. Het is menselijk om zich verdoofd te voelen. Bovendien zijn zoveel mensen blootgesteld aan mediaberichtgeving die Palestijnen systematisch heeft gedehumaniseerd en hun stemmen heeft genegeerd, waardoor menselijke verbinding en empathie zijn verbroken.
Maar regeringen kunnen niet vergeven worden voor het niet ondernemen van actie. Zij hebben een juridische verplichting om het internationale recht te handhaven. De normen hiervan zijn niet relatief; ze zijn niet ter onderhandeling.
De waarheid is dat de schokkende schendingen die plaatsvinden in Gaza en de Westelijke Jordaanoever zijn genormaliseerd omdat ze worden geaccepteerd door degenen die verantwoordelijk zijn voor het handhaven van de normen van het internationale recht.
We moeten eisen dat internationale instellingen en regeringen concrete stappen ondernemen om de daders verantwoordelijk te houden voor hun daden. Dit omvat het opschorten van wapenoverdrachten en het ondersteunen van mechanismen die straffeloosheid uitdagen voor degenen die het internationale recht schenden.
De wereldgemeenschap moet daadkrachtig optreden om respect voor het internationale recht te herstellen. Staten die deze wetten negeren, ondermijnen de fundamenten van een op regels gebaseerde mondiale ordening. Terwijl degenen die de rechten van kinderen en het internationale recht schenden de uiteindelijke verantwoordelijkheid dragen, hebben alle lidstaten van de Verenigde Naties de plicht volgens de Geneefse Conventies om naleving van deze principes te waarborgen.
Wekelijkse massamoorden zijn niet normaal. Een bevolking die aan de rand van een door de mens veroorzaakte hongersnood is gebracht, is niet normaal. Luchtaanvallen op vluchtelingenkampen zijn niet normaal. Een tweedelig systeem van rechten op basis van etniciteit is niet normaal. Het detineren, opsluiten en doden van kinderen is niet normaal.
De tijd van passieve observatie is voorbij. De wereld moet verantwoordelijkheid eisen, humanitaire inspanningen ondersteunen en weigeren het onaanvaardbare te accepteren. Elke vertraging kost meer levens; elke vertraging verzwakt het systeem dat is ontworpen om mensen over de hele wereld veilig te houden. Alleen door collectieve actie kunnen we deze cyclus van geweld doorbreken en een toekomst waarborgen waarin kinderen in Palestina en Israël, ongeacht hun etniciteit of religie, worden beschermd en gewaardeerd.
