De Waarheid Sterft in Duisternis: Geef Bezos Geen Schuld
OPINIE
De waarheid sterft in duisternis. Laten we Bezos niet de schuld geven. De westerse media moeten ons besparen van de gefabriceerde woede. Hun redactionele beleid heeft al lang het onhoudbare verdedigd.
Kort na de eerste verkiezing van Donald Trump als president in 2016 onthulde The Washington Post deze pompeuze, inmiddels verouderde slogan: “Democratie sterft in duisternis”. Deze dreigende leus was bedoeld om de opkomende bedreiging van een Trump-presidentie voor de vervallende republiek van Amerika over te brengen, en de plechtige toewijding van de Post om de flikkerende lichten aan te houden.
Het blijkt nu dat Jeff Bezos, de miljardair-eigenaar van de Post, die een cruciale rol speelde bij het aannemen van deze alliteratieve slogan, de “duisternis” is die ervoor zorgt dat een democratie op levensteun een code blauw moet afkondigen.
Eind februari heeft Bezos de zogenaamde redactionele “onafhankelijkheid” van de opiniepagina’s van de Post ondermijnd door redacteuren op te dragen om vrijemarktliefhebbende tractaten over de inherente grootheid van Amerika’s “vrijheden” en “rechten” te publiceren. Was de Post niet al bezig met dergelijke verslaggeving?
Hoe dan ook, de onhandige bevelen van Bezos kunnen, zoals zijn tegenstanders beweren, een andere aanval op de belegerde “vrije pers” zijn, maar tenminste zijn zijn openhartige “aanvallen” onverbloemd en zonder excuses.
Veel van de hardnekkige minachting van de westerse media voor openhartigheid is verborgen achter een frauduleuze conceit van “beide kanten van het verhaal” en pretentieuze uitdrukkingen die herschreven zouden moeten worden tot: “De waarheid sterft in duisternis”.
Deze diepgewortelde, institutionele misleiding is nog verraderlijker omdat het steunt op een expliciete afspraak om altijd te kiezen voor slap taalgebruik dat, zoals George Orwell ooit uitlegde, “is ontworpen om leugens waarachtig te laten klinken en moord respectabel te maken”.
Neem bijvoorbeeld de flagrante berichtgeving van de westerse pers over de onmenselijke werkwijze van de Israëlisch-Amerikaanse as ten opzichte van Palestina. Al voordat Bezos de kwakkelende Post kocht, waren de Engelstalige commerciële media aan beide zijden van de Atlantische Oceaan trouwe couriers van elk verwerpelijk aspect van de Israëlisch-Amerikaanse as en het catastrofale gedrag ervan in het Midden-Oosten, en natuurlijk in Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever.
Deze glanzende avatars van “al het nieuws dat het waard is om te drukken” hebben gedurende generaties geweigerd om Israël een apartheidstaat te noemen, ondanks de uitputtende oordelen van nuchtere mensenrechtenorganisaties.
Ze weigeren ook te erkennen dat de Israëlisch-Amerikaanse as, door een opzettelijk en sinister plan, genocide in Gaza heeft gepleegd en zich voorbereidt om hetzelfde te doen in de Westelijke Jordaanoever met één overkoepelend doel: Palestina en de Palestijnen tot stof en herinnering te reduceren.
Om dit leerzame punt te bewijzen, heb ik een vluchtige controle uitgevoerd van hoe journalisten die werken bij “grote” westerse Engelstalige media de gretige doelstelling van de Israëlisch-Amerikaanse as hebben gedefinieerd om, indien nodig met geweld, meer dan twee miljoen Palestijnen uit Gaza te verdreven en in de toekomst drie miljoen uit de Westelijke Jordaanoever.
Voorspelbaar ontdekte ik dat veel westerse verslaggevers en redacteuren de laatste tijd veel tijd en energie hebben besteed aan het verzinnen van een hoop aangename eufemismen in plaats van deze twee directe en nauwkeurige woorden te gebruiken: “etnische zuivering”.
Dit is de lijst van milde woorden en zinnen die ik ontdekte die op verschillende manieren werden gebruikt door de BBC, Sky News, CNN, The New York Times, The Washington Post en het Associated Press nieuwsagentschap: “depopuleren”, “leegmaken”, “herhuisvesten”, “overdragen”, “verwijderen”, “verdrijven”, “verplaatsen” en “herloceren”.
Afgezien van de walgelijke termen “depopuleren” en “verdrijven”, suggereren de andere betreurenswaardige uitdrukkingen dat Palestijnen bereid zijn, zelfs tevreden, om vrijwillig hun voorouderlijke gebieden te verlaten om plaats te maken voor de strandresorts van Trump.
Toch is dat de godslasterlijke belediging van de waarheid die “mainstream” westerse nieuwsorganisaties 24/7 aan hun lezers, luisteraars en kijkers verkopen.
Elk steriel woord en elke zin is, zoals Orwell begreep, bedoeld om de grootschalige brutaliteit te verdoezelen en te saneren die door Israël en zijn bondgenoten in Washington, Londen, Berlijn, Parijs, Ottawa en daarbuiten is goedgekeurd “ter verdediging van het onhoudbare”.
Net als de laffe politici die ze beweren verantwoordelijk te houden, zijn de meeste westerse media onderhevig aan hun onwrikbare trouw aan Israël – ongeacht de misdaden die het begaat of overweegt, noch de internationale wetten die het schendt – om willens en wetens blind te zijn voor de schandalen die de rest van ons kan zien.
Deze beslissingen zijn noch accidenteel, noch geïsoleerd. Ze zijn in plaats daarvan een bewuste en vertrouwde keuze van redacteuren en verslaggevers – meer geïnteresseerd in het verzoenen dan in oprechtheid – om het onverteerbare verteerbaar te maken in de meegaande dienst van een genocidaal apartheidregime en zijn medeplichtigen, om hen te beschermen tegen de schuld voor het immense lijden waar zij verantwoordelijk voor zijn.
De hedendaagse onschuldige vervormingen en ontwijkingen vertegenwoordigen een berekende poging om de werkelijkheid te ontkennen en te begraven onder een sneeuwstorm van leugens.
Zoals Orwell in 1945 schreef: “Een massa… woorden valt op de feiten als zachte sneeuw, vervagend de omtrek en alle details bedekkend. De grote vijand van duidelijke taal is insinceriteit.”
Het is daarom niet moeilijk voor te stellen dat deze scène zich elke dag afspeelt in grote westerse, Engelstalige redacties:
Reporter: Baas, ik weet dat etnische zuivering verboden is. Ik heb je hulp nodig om een alternatief te vinden.
Redacteur: Heb je in een synoniemenwoordenboek gekeken?
Reporter: Ja, maar ze zijn allemaal weggenomen.
Redacteur: Wat dacht je van “onvrijwillig vertrekken”?
Reporter: Het is een beetje omslachtig, vind je niet?
Redacteur: Nee. Het is perfect.
Reporter: Goed dan. “Onvrijwillig vertrekken” is het – tenminste voor het moment.
Vergeet niet, dit zijn grotendeels dezelfde verslaggevers en redacteuren die zich tegenwoordig beklagen over Bezos en zijn agressieve poging om hen te “muilkorven”.
De hyperbolische protesten stinken niet alleen van insinceriteit, maar zijn een billboard-groot testament van hun irritante hypocrisie.
Ze zijn geen bondgenoten van de “waarheid” meer dan Jeff Bezos dat is.
Een verbolgen bijdrager van de Washington Post haastte zich naar Bluesky om een standpunt in te nemen tegen Bezos en zijn “significante verschuiving” in het doel en de richting van de opiniepagina.
“Ik zal nooit meer voor [de Post] schrijven zolang hij de eigenaar is,” kondigde de schrijver aan.
Dat is prima, en ik veronderstel, lovenswaardig. Toch vraag ik me af of hij en zijn woedende collega’s geneigd zouden zijn deze uitdaging aan te nemen.
Wat dacht je ervan om “nooit” meer te schrijven voor een krant die – als een kwestie van een expliciet of impliciet redactioneel beleid – het gebruik van “apartheidstaat”, “genocide” en “etnische zuivering” afwijst om de groteske doeleinden van Israël ten aanzien van de Palestijnen in Palestina te beschrijven?
Jij en ik weten dat dit een retorische vraag is en ik vermoed dat die dappere Amerikaanse journalist en zijn bange kameraden ook het antwoord kennen.
