De Stille Epidemie in Gaza

Gaza’s Stille Epidemie

Gaza heeft het hoogste aantal geamputeerde kinderen per hoofd van de bevolking en is niet in staat om voor hen te zorgen. Een negenjarig Palestijns meisje, dat haar rechterbeen heeft verloren, zit op een bed in het Al-Aqsa Martelaren Ziekenhuis in Deir el-Balah op 24 december 2024.

Het is nu twee maanden geleden dat het staakt-het-vuren in Gaza begon. Palestijnen worden nog steeds gedood door het Israëlische leger, maar de onophoudelijke bombardementen zijn gestopt – althans voor nu. De broodnodige hulp die in de Strook werd toegelaten, werd twee weken geleden stopgezet.

Wat in de afgelopen maand en een half is binnengekomen, kon het ingestorte gezondheidszorgsysteem in Gaza nauwelijks weer tot leven brengen. Zoveel ziekenhuizen en klinieken zijn verwoest, vooral in het noorden, dat humanitaire organisaties tenten hebben moeten opzetten om basiszorg te bieden aan honderden duizenden overlevenden. De medische voorraden die binnenkwamen, raken al op.

Te midden van deze voortdurende ellende kan het gezondheidszorgsysteem in Gaza zelfs niet beginnen met herstellen, laat staan de meerdere gezondheidscrises die de burgerbevolking teisteren, aan te pakken. Een van de ergste is het schokkende aantal geamputeerden dat het gevolg is van het ondoordachte gebruik van explosieve wapens door Israël gedurende 15 maanden.

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie hadden tot september 2024, 22.500 mensen in Gaza levensveranderende verwondingen opgelopen sinds 7 oktober 2023, waaronder ernstige ledemaatverwondingen, amputaties, ruggenmergtrauma, traumatisch hersenletsel en ernstige brandwonden.

Tijdens de ergste momenten van de genocidale oorlog meldden hulporganisaties en medische instellingen dat meer dan 10 kinderen elke dag in Gaza één of twee ledematen verloren. Velen ondergingen de operatie zonder verdoving en veel van deze ledematen hadden gered kunnen worden als het gezondheidszorgsysteem niet volledig verwoest was. In december zei de VN dat Gaza het “hoogste aantal geamputeerde kinderen per hoofd van de bevolking ter wereld” heeft.

In juli 2024, tijdens een werkbezoek aan het Al-Aqsa Martelaren Ziekenhuis, was ik getuige van hoe een van de laatste functionerende ziekenhuizen in Gaza worstelde om degenen te helpen die verwondingen hadden opgelopen door explosieve wapens. Toen ik bij het ziekenhuis aankwam, waren er veel gewonden door verschillende bombardementen.

Ik haastte me om te helpen, aangezien er een ernstig personeelstekort was. De eerste patiënt die ik hielp was een gewond meisje genaamd Tala, die vier jaar oud was. Ze had een van haar benen verloren door de bombardementen en huilde en schreeuwde intens. Haar moeder, die ook ernstig gewond was, kon niet komen om haar te kalmeren. Ik kon niet veel voor het kleine meisje doen, behalve haar verband verwisselen en een pijnstiller geven.

Daarna zag ik een jonge man genaamd Abdallah, die ernstig gewond en bewusteloos was. Bij zijn aankomst in het ziekenhuis werd de rest van zijn been geamputeerd. Zijn vader vertelde me dat Abdallah’s grootmoeder en een van zijn broers of zussen waren gedood.

Toen ik in december 2024 terugkwam in het ziekenhuis, kwam ik twee kleine meisjes tegen, Hanan, 3 jaar oud, en Misk, 1 jaar en 8 maanden oud, die hun ledematen en hun moeder hadden verloren tijdens een Israëlische aanval enkele maanden eerder. Hanan had beide voeten geamputeerd, terwijl haar zus Misk er een had verloren. Hun tante, met wie ik sprak, vertelde me over de strijd om voor hen te zorgen.

Misk had net leren lopen toen de bombardementen haar voet beschadigden. Hanan was oud genoeg om te begrijpen en op te merken dat andere kinderen van haar leeftijd voeten hadden, en vroeg zich af waarom die van haar ontbraken.

Dit zijn slechts enkele van de verhalen van duizenden kinderen wiens kindertijd door Israëlische bommen is afgebroken. Ze kunnen niet rennen en spelen met hun leeftijdsgenoten, en lijden aan ernstige trauma’s in een plaats die hen niet eens basiszorg kan bieden.

Voor deze genocidale oorlog had Gaza al te maken met een groot aantal geamputeerden, slachtoffers van eerdere Israëlische oorlogen en aanvallen op vreedzame demonstraties.

Maar er waren enkele faciliteiten en organisaties die hen hielpen. Het Hamad Ziekenhuis voor Revalidatie en Protheses kon geamputeerden voorzien van protheses. Verschillende initiatieven boden psycho-sociale steun en genezingsprogramma’s aan om het trauma en de stigma’s te overwinnen. Maar al deze steun is nu verdwenen. Het Hamad Ziekenhuis werd binnen de eerste weken van de genocidale oorlog vernietigd.

Verwoeste ziekenhuizen en tijdelijke klinieken zijn nauwelijks in staat om enige zorg te bieden voor chronische ziekten, laat staan voor mensen met een handicap. De grensovergang bij Rafah is nu opnieuw gesloten en geen van de gewonden kan voor behandeling reizen. Er is een dringende behoefte aan duizenden protheses en hulpmiddelen zoals krukken en rolstoelen, maar die zijn niet toegestaan.

Met de schaal van vernietiging die de gezondheidszorgsector in Gaza heeft ondergaan, zal het jaren duren voordat deze is herbouwd – en dat is als Israël stopt met het blokkeren van hulp als een vorm van collectieve bestraffing. In deze tijd zullen geamputeerden onvermijdelijk lijden, niet alleen door gebrek aan zorg en revalidatie, maar ook door het diepe psychologische trauma dat onverwerkt zal blijven. Dit zal de stille epidemie van Gaza zijn.