De sociale kosten van koolstof: Studie onthult dat huidige schattingen belangrijke effecten missen

Expertonderzoek naar de sociale kosten van koolstof, modelstructuur en discontering.

De sociale kosten van koolstof—een belangrijke maatstaf die wereldwijde beleidsmakers gebruiken om de voordelen van klimaat- en energiebeleid te analyseren—zijn volgens een studie van de Universiteit van Californië, Davis, te laag ingeschat.

De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences, toont aan dat de huidige schattingen voor de sociale kosten van koolstof (SCC) niet adequaat de belangrijke manieren weergeven waarop klimaatverandering de menselijke welvaart kan beïnvloeden. Wanneer deze factoren worden meegenomen, stijgt de SCC naar net boven de $280 per ton CO2 die in 2020 wordt uitgestoten—meer dan het dubbele van het gemiddelde dat in de academische literatuur is gepubliceerd. De schatting van de studie is ook hoger dan de centrale schatting van de Amerikaanse Environmental Protection Agency van $190 per ton CO2.

“Wanneer mensen zich zorgen maken over klimaatverandering, maken ze zich zorgen over de risico’s en onzekerheden die het met zich meebrengt,” zegt hoofdauteur Frances Moore, universitair hoofddocent aan de afdeling Milieuwetenschappen en Beleid van UC Davis. “Ze maken zich zorgen over langdurige, blijvende accumulerende effecten, zoals klimaatverandering die een rem vormt op de economische groei. Ze maken zich ook zorgen over unieke natuurlijke systemen of cultureel erfgoed die onvervangbaar zijn. Dit zijn de dingen die mensen ’s nachts wakker houden over klimaatverandering, en deze zijn momenteel niet volledig opgenomen in de SCC-schattingen die voor beleidsvorming worden gebruikt.”

Klimaatverandering en de veroorzaakte schade

De sociale kosten van koolstof kwantificeren de schade die een ton koolstofdioxide aan de samenleving en de economie toebrengt, inclusief voedselproductie, volksgezondheid, materiële schade door natuurrampen en effecten op natuurlijke systemen. Schattingen van de SCC worden veelvuldig gebruikt in beleidsanalyses, vooral om de voordelen van het verminderen van broeikasgasemissies te waarderen. De Verenigde Staten, Duitsland, Canada en verschillende staten hebben officiële SCC-schattingen die voor beleidsvorming worden gebruikt.

De meeste huidige overheidsramingen, aldus de studie, zijn onvolledig en onderschatten waarschijnlijk de voordelen van het verminderen van broeikasgasemissies. Dit komt omdat ze enkele belangrijke manieren om klimaatverandering de menselijke welvaart te beïnvloeden, weglaten, waaronder via economische groei of effecten op unieke natuurlijke systemen.

Deze studie combineert bewijs uit de gepubliceerde literatuur met een enquête onder experts om deze elementen volledig te integreren in de SCC-schatting, waardoor de meest uitgebreide beoordeling van SCC-schattingen tot nu toe wordt gepresenteerd.

Rekening houden met weglatingen

Voor de studie hebben de auteurs 1.800 SCC-schattingen uit de academische literatuur van de afgelopen 20 jaar geanalyseerd en een breed scala aan gepubliceerde waarden gevonden met een gemiddelde van $132 per ton CO2. De wetenschappers hebben ook een expert-enquête uitgevoerd met de auteurs van de literatuur, die stelden dat de werkelijke waarde van de SCC waarschijnlijk twee keer zo hoog is als het gemiddelde van de gepubliceerde waarden. Experts wijzen dit toe aan een reeks weglatingen in de academische literatuur, waaronder beperkte representatie van klimaattipping points, effecten op schaarse ecosystemen, of klimaatimpact met langdurige effecten op de economie, zoals de impact op de economische groei.

De auteurs hebben vervolgens machine learning gebruikt om de literatuur opnieuw te wegen, waarbij gedeeltelijk enkele van de door experts geïdentificeerde weglatingen zijn gecorrigeerd en recentere gegevens over disconteringspercentages zijn gebruikt. Dit resulteerde in een distributie van de SCC voor 2020 met een gemiddelde van $283 per ton CO2 en een interkwartiel bereik van $97 tot $369.

De studie stelt: “Het opnemen van klimaatkosten in de prijzen van economische activiteiten die broeikasgassen uitstoten, hetzij direct via koolstofprijzen of indirect via emissieregels of subsidies voor schonere alternatieven, is essentieel om de ergste klimaatuitkomsten te voorkomen.”

De co-auteurs van de studie zijn Moritz Drupp van de Universiteit van Hamburg, James Rising van de Universiteit van Delaware, Simon Dietz van de London School of Economics and Political Science, Ivan Rudik van de Cornell University en Gernot Wagner van de Columbia Business School.