De PA en Israël: Bondgenoten in het Onderdrukken van de Waarheid

De PA en Israël zijn bondgenoten in het de waarheid verzwijgen

Ik heb uit de eerste hand de wreedheid van de PA tegen journalisten in Gaza meegemaakt. De mogelijke terugkeer van de PA voorspelt niets goeds voor ons.

Op 28 december werd de 21-jarige journalistiekstudent Shatha Al-Sabbagh vermoord nabij haar huis in Jenin. Haar familie beschuldigde sluipschutters van de Palestijnse Autoriteit (PA) die in het kamp waren gestationeerd, ervan haar in het hoofd te schieten. Al-Sabbagh was actief op sociale media en documenteerde het lijden van de inwoners van Jenin tijdens de invallen door Israël en de PA.

Voor Palestijnse journalisten is dit nauwelijks nieuws. De PA is nooit onze beschermer geweest. Het is altijd een medeplichtige partner geweest in onze brutaliteit. Dat is waar in de Westelijke Jordaanoever en dat was waar in Gaza toen de PA daar aan de macht was. Ik heb het zelf meegemaakt.

Opgegroeid in Gaza, zag ik hoe mijn mensen werden onderdrukt door de Israëlische strijdkrachten en door de PA. In 1994 droeg de Israëlische bezetting het gebied officieel over aan de PA om te besturen onder de voorwaarden van de Oslo-akkoorden. De PA bleef aan de macht tot 2007. Gedurende deze 13 jaar zagen we meer samenwerking met de Israëlische bezetting dan enige zinvolle poging tot bevrijding. Voor journalisten was de aanwezigheid van de PA niet alleen onderdrukkend, het was levensbedreigend, aangezien haar strijdkrachten actief stemmen verstikten om hun fragiele greep op de macht te behouden.

Als journalistiekstudent in Gaza heb ik deze onderdrukking uit de eerste hand ervaren. Ik liep door de straten en zag PA-beveiligingsagenten die winkels plunderden, hun arrogantie duidelijk zichtbaar in de brutale daad van diefstal. Op een dag, toen ik dit probeerde te documenteren, greep een Palestijnse agent me gewelddadig, rukte mijn camera uit mijn handen en smashte deze op de grond. Dit was niet alleen een aanval; het was een aanval op mijn recht om getuige te zijn. De agressie van de agent stopte pas toen een groep vrouwen ingreep en hem dwong zich terug te trekken in een zeldzaam moment van terughoudendheid.

Ik kende de risico’s van het journalist zijn in Gaza, en net als andere mediawerkers leerde ik ze navigeren. Maar de angst die ik voelde nabij de hinderlagen van de PA-strijdkrachten was ongekend. Er was nooit enige logica aan hun agressieve acties en geen manier om te anticiperen wanneer ze zich tegen jou zouden keren.

Bij de PA-strijdkrachten lopen voelde als het betreden van een mijnenveld. Het ene moment leek er veiligheid te zijn, en het volgende moment stond je oog in oog met de brutaliteit van degenen die verondersteld werden jou te beschermen. Deze onzekerheid en spanning maakten hun aanwezigheid angstaanjagender dan op een slagveld.

Jaren later zou ik de trainingen van de Qassambrigades verslaan onder het constante gezoem van Israëlische drones en de altijd dreigende dreiging van luchtaanvallen. Het was gevaarlijk, maar voorspelbaar – veel meer dan de acties van de PA.

Onder de PA leerden we om in code te spreken. Journalisten zelfcensureerden uit angst voor vergelding. De PA werd vaak aangeduid als “neven van de Israëlische bezetting” – een sombere erkenning van zijn medeplichtigheid.

Toen de PA in Gaza vocht om aan de macht te blijven na de verkiezingen van 2006, escaleerde de wreedheid. In mei 2007 werden journalist Suleiman Abdul-Rahim al-Ashi en mediawerker Mohammad Matar Abdo vermoord door mannen in presidentiële garde-uniformen. Het was een executie die een duidelijke boodschap moest sturen naar degenen die het zagen.

Toen Hamas de controle overnam, legde ook haar regering beperkingen op de persvrijheid op, maar haar censuur was inconsistente. Een keer, terwijl ik de nieuwe afdeling van vrouwelijke politieagenten documenteerde, werd ik opgedragen mijn foto’s aan een Hamas-officier te tonen zodat hij elke afbeelding die hij ongepast vond, kon censureren. Ik slaagde er vaak in om deze beperkingen te omzeilen door mijn geheugenkaarten preventief te verwisselen.

De agenten waren niet blij met iemand die hun bevelen negeerde, maar in plaats van directe straf, grepen ze naar kleine machtsspelletjes – onderzoeken, ingetrokken toegang of onnodige provocaties. In tegenstelling tot de PA opereerde Hamas niet binnen een systeem van coördinatie met de Israëlische strijdkrachten om de journalistiek te onderdrukken, maar de beperkingen waarmee journalisten te maken hadden, creëerden nog steeds een omgeving van onzekerheid en zelfcensuur. Elke schending aan hun kant werd echter snel internationaal veroordeeld – iets waar de PA zelden mee te maken kreeg, ondanks de veel systematischer repressie.

Na het verliezen van de controle over Gaza, richtte de PA zich op de Westelijke Jordaanoever en intensifieerde haar campagne van mediasuppressie. Arrestaties, gewelddadige onderdrukking en het stilzwijgen van kritische stemmen werden alledaags. Hun samenwerking met Israël was niet passief; het was actief. Van surveillance tot campagnes van geweld, zij spelen een cruciale rol in het handhaven van de status quo, het verstikken van elke dissent die hun macht en de bezetting uitdaagt.

In 2016 werd de collusie van de PA nog duidelijker toen zij samenwerkten met de Israëlische autoriteiten bij de arrestatie van de prominente journalist en pleitbezorger voor persvrijheid Omar Nazzal, die Ramallah had bekritiseerd voor de manier waarop het omging met de vermoorde Palestijnse burger Omar al-Naif in haar ambassade in Bulgarije.

In 2017 lanceerde de PA een campagne van intimidatie, waarbij vijf journalisten van verschillende outlets werden gearresteerd.

In 2019 blokkeerde de Palestijnse Autoriteit de website van Quds News Network, een door jongeren geleide media outlet die enorme populariteit had verworven. Dit was onderdeel van een bredere ban opgelegd door de rechtbank van Ramallah die de toegang tot 24 andere nieuwswebsites en sociale media-pagina’s blokkeerde.

In 2021, na de gewelddadige dood van activist Nizar Banat in de PA’s detentie, probeerden haar strijdkrachten journalisten en media outlets die hierover verslag deden, de kop in te drukken.

In deze context roept het vooruitzicht van de terugkeer van de PA naar Gaza na de wapenstilstand ernstige zorgen op voor journalisten die al de verschrikkingen van genocide hebben doorstaan. Voor degenen die hebben overleefd, kan dit een nieuw hoofdstuk van repressie betekenen dat de geschiedenis van de PA op het gebied van censuur, arrestaties en het verstikken van persvrijheden weerspiegelt.

Ondanks de ernstige bedreigingen waarmee Palestijnse journalisten te maken hebben van Israël en van degenen die doen alsof ze het Palestijnse volk vertegenwoordigen, volharden zij. Hun werk overstijgt grenzen en weerspiegelt een gedeelde strijd tegen tirannie. Hun veerkracht spreekt niet alleen tot de Palestijnse zaak, maar ook tot de bredere strijd voor bevrijding, gerechtigheid en waardigheid.